Dinsdag 17 september:

Gisteravond was het nog 24 graden, geen ronddwarrelende asdeeltjes meer en dus heerlijk buiten in de stad gegeten. Gezellig in een heel leuk authentiek straatje bij een echte Italiaan. Het eten smaakte eindelijk weer goed dus zijn we ons na een week covid te buiten gegaan aan drie gangen en koffie/thee. Onze Italiaanse gastheer maakte er ook een feestje van; dat maakte het extra leuk.

De lucht is vanochtend weer wat opgeklaard, maar het duurt niet lang of de eerste zwarte wolken laten zich al weer zien. Het wordt vandaag weer ruim boven de 30 graden, de wind waait stevig en er is geen zicht op regen. Een fatale combinatie voor bosbranden.
We hadden een mooie route voor ogen richting Lissabon, over regionale wegen door een prachtig gebied en mooie dorpen. Maar vanwege de bosbranden om Viseu heen, lijkt het verstandiger om snelwegen te nemen. Bij de receptie checken we ons alternatief. Helaas, het eerste stuk snelweg dat we willen nemen, is afgesloten. Het brandt flink in de omgeving. We worden geadviseerd direct de snelweg naar het zuiden te nemen. Oké, het is niet anders.

Eenmaal onderweg is er geen blauwe hemel of zon meer te zien. De wereld om ons heen gaat gebukt onder een dikke bruin-grijze lucht. De zon heeft geen schijn van kans. Het wordt zelfs het eerste uur veel erger, zodanig dat we zelfs in de auto de brandlucht ruiken. Niet fijn. Pas als we voorbij Ciombra zijn, na zo’n 120km, wordt het beter. Langzaam kleurt de lucht blauw.
s ’Avonds lezen we dat er verschillende branden woedden tussen Viseu en Ciombra en dat er vandaag zeven doden te betreuren zijn. Vreselijk.

Inmiddels is het landschap sterk verandert. De bergen en dalen met reusachtige bomen zijn vervangen door heuvels met vooral struiken. De eerste olijfboomgaarden flitsen aan ons voorbij. Net als heuvels vol zonnepanelen. Heel goed. We moeten immers allemaal zorgen dat we de doelstellingen van Parijs halen, wil de aarde leefbaar blijven.
In Lissabon hebben we gekozen voor een stadshotel, en geen pousada. Simpelweg omdat de pousada van Lissabon buiten de stad ligt. En dat vonden we niet handig. In de warme avondlucht -nog altijd 26 graden- wandelen we wat in de buurt rond het hotel, maken plannen voor morgen en doen spelletjes in het hotel.

En, na zeven dagen test ik eindelijk negatief. Yeah! Ik voel me ook daadwerkelijk vandaag veel minder vermoeid en geen hoofdpijn. Ook Jos voelt zich weer beter. Hopelijk hebben we ‘t nu gehad.


Woensdag 18 september:

Het mooie Lissabon ontdekken! Stad gebouwd op zeven heuvels, net als Constantinopel, het huidige Istanbul en Rome. Metropool van maar liefst 2,3 miljoen mensen, gelegen aan rivier de Taag, stad van de voetbalclubs Sporting Lissabon en Benfica, bekend om zijn warme licht, betegelde huizen en de melancholische zang, de fado.
Een beproefde, succesvolle manier om wat van zo’n stad te zien, is natuurlijk door gebruik te maken van een hop-on hop-off bus. Wie kent ze niet? Je ziet ze in tal van hoofdsteden. De rode open bussen en busjes die overal onderdeel uitmaken van het verkeersbeeld met kleurrijke toeristen met hoedjes met camera’s, mobieltjes en selfiesticks in de aanslag.

We hoppen-on op het grote plein Marquês de Pombal, genoemd naar een minister die de titel Marquês de Pombal kreeg voor grote verdienste voor het land. Zo bestreed hij de economische- en culturele achterstand door hervormingen door te voeren (tegen hevig verzet van adel en kerk) en herbouwde hij de stad na de zware aardbeving van 1755. Anno 2024 staat hij nog steeds stevig op het plein op een enorm voetstuk met aan zijn zijde een leeuw als teken van onverzettelijkheid en kracht. Vandaag zit er ook een dikke duif op zijn hoofddeksel. Wat moet die voor ‘n geweldig uitzicht hebben.

De route die wij nemen, voert ons door verschillende wijken van de stad. Elk met z’n eigen karakter. En ook door de oostelijke oude stad, die wij graag willen zien. De burchtheuvel was ooit de bakermat van Lissabon en vanaf deze heuvel regeerden de koningen van Portugal. In de smalle straatjes van Mouraria waan je je nu nog in oude Moorse tijden, toen moslims, joden en christenen vreedzaam naast en met elkaar leefden.

Onze rode cabrio voor slechts twintig toeries, slingert zich een weg over de steile hellingen en hele smalle straatjes. Met regelmaat staan we stil want aan eenrichtingsverkeer doen ze niet, en eigenlijk is het overal te smal voor twee elkaar passerende auto’s. Laat staan zo’n rood cabrio busje. En dan hebben we het nog niet over brommertjes, stepjes, geparkeerde auto’s, leveranciers die staan uit te pakken, tuk-tuks en mannen met hesjes die her en der aan de straat aan het werken zijn. Vaak gaat het bij het passeren om centimeters. Spiegels inklappen, over de stoep, paar keer steken, af en toe toeteren, en uiteindelijk manoeuvreert iedereen zich door deze chaos. De straatjes worden bevolkt door kleine winkeltjes, geurende eettentjes, gezellige terrasjes en allerlei soorten mensen - met en zonder rolkoffer, al krijg je enorm spijt als je hier in deze steile straatjes met kinderkopjes met een rolkoffer op weg gaat. Kansloos. Maar het is een ontzettend gezellige, levendige mengelmoes.

En als je niet op het zich voortkruipende verkeer hoeft te letten, moet je vooral naar boven kijken. Alle huizen zijn 4, 5 of 6 verdiepingen hoog, en veelal betegelt met azulejo’s, de beroemde Portugese tegels. In alle kleuren, soorten en maten. Vaak tientallen jaren oud. Zo mooi. Dat kunnen de Portugezen, en het maakt de huizen en aanblik van de straten uniek in de wereld.

Uiteindelijk hoppen we off bij Castelo S. Jorge. Op deze strategische plek op de top van een van de heuvels stichtten de Feniciërs 3000 jaar geleden een nederzetting. Eind 13e werd een burcht gebouwd. In 1506 verhuisde de koning van het kasteel naar de haven. Na de grote aardbeving resteerde slechts een ruïne. Voor een groot feest in 1940 werd de burcht herbouwd. We kunnen door de hele burcht en over de burchtmuren lopen, van waar je een prachtig uitzicht hebt op de stad.

Het is erg warm en eind van de middag vervolgen we de route weer met de open bus door de smalle straatjes richting centrum. Pleinen, lanen, winkelende mensen. Een drukte van jewelste. We stappen af vlak bij ons favoriete café, het Hardrock Café. Altijd leuk. Ze zijn in alle wereldsteden anders, maar met hetzelfde concept: American style eten, een winkel met HC-kleding, gave 80- en 90-jaren muziek met videoclips op grote schermen en overal attributen uit de popmuziek. Foto’s van bekende muzikanten en bands, kledingstukken, gitaren, platen en in dit Hardrock Café zelfs een pink Cadillac aan het plafond. Heerlijk meezingen, mensen kijken (uiteraard veel Amerikaans volk hier) en lekker eten. Sinds aankomst in Portugal heb ik steeds vegetarisch gegeten, wat heel goed is bevallen, maar in het HC bestel ik altijd de beroemde ‘Mac and cheese’ schotel. Eigenlijk een ‘side dish’, maar met de Amerikaanse hoeveelheden die je hier krijgt, is het ruim voldoende als hoofdgerecht. Gedraaide macaroni met kaas en geroosterde kipfilet naar Amerikaans recept. Héérlijk! Jos gaat voor de ‘extra spicy chicken wings’ met bier. En dat in de geweldige ambiance van het rockcafé. Zo leuk!

We kennen inmiddels redelijk de weg en gaan lopen terug naar het hotel. Een mooie wandeling door de duurste pronkstraat van de stad, de Avenida de Liberdade, 1400 m. lang en 90 m. breed. Dure panden uit de jaren 80 waar inmiddels talloze filialen van internationale modehuizen gevestigd zijn als Hugo Boss, Prada, Gucci, YSL en LV. En dus ook veel dure, luxe auto’s met chauffeurs voor de deuren. Het midden van de straat is omzoomd met platanen waar je heerlijk onderdoor kunt lopen met overal bankjes, fonteinen, standbeelden. Wat zo mooi is in deze stad is dat alle stoepen, wandelpaden, pleinen, boulevards zijn gemaakt van kleine kinderkopjes van wit kalksteen en zwart basalt. Door de miljarden stappen die in tal van decennia over dit plaveisel zijn gegaan, zijn de kasseien zo glad geworden dat ze glanzen. Vaak zijn er allerlei patronen in verwerkt. Maar altijd in zwart-wit, de kleuren van de vlag van Lissabon. Stuk voor stuk kunstwerken.


Donderdag 19 september:

Gisteren is zo goed bevallen dat we nog een keer op de hop-on hop-off bus stappen. Dit keer de route naar het stadsdeel aan de Taag, Belém (afgeleid van Bethlehem) nabij de Ponte 25 de Abril, de enorm brug die de zuidoever verbindt met de wijk Alcântara. De gigantische rode brug is ontworpen door dezelfde architect die de Golden Gate brug in San Francisco heeft ontworpen. De gelijkenis is te zien. Opvallend is ook het 110 m. hoge Cristo Rei standbeeld aan de overkant. Hier de gelijkenis met het Cristo beeld in Rio de Janeiro. De Portugese variant is in 1960 geplaatst ter nagedachtenis aan het feit dat Portugal neutraal was tijdens WO II.

Een van de reden om hier naartoe te gaan is Confeitaria dos Pastéis de Belém. In deze bakkerij worden sinds 1837 de allerlekkerste pastéis van heel Portugal gemaakt. Echt waar! Tien jaar geleden waren we al eens hier, en het is zo’n geweldige belevenis om hier te genieten van verse, warme Pastéis de Belém. Deze pastéis worden alleen hier gemaakt en verkocht. Heel Portugal eet de wereldberoemde Pastéis de Nata. Deze unieke pastéis worden volgens een geheim recept van monniken gemaakt, net iets afwijkend van de Pastéis de Nata. Het geheime recept is slecht bekend bij vier chefbakkers.
(Nog bedankt Babette voor die tip van 10 jaar geleden)
De winkel is maar heel klein, maar achter de winkel gaat een wereld open van verschillende kleine tot grote ruimtes met honderden kleine tafeltjes en stoelen met de bekende Azulejo-wanden. Hier worden dagelijks duizenden pastéis gemaakt en gegeten. En naast de beroemde pastéis, zijn er tal van andere lekkernijen te bestellen. Een feest voor het oog en de maag. Het is wel achteraan aansluiten wil je een tafeltje in deze bekendste bakkerij van Portugal bemachtigen. We doen het graag. Bij wijze van lunchen genieten we beiden van deze overheerlijke eenpersoonsroomtaartjes. En daarna nog wat andere lekkernijen besteld!

Na dit feestmaaltje wandelen we nog langs het imposante en indrukwekkende Mosteiro des Jerónimos. Ook hier een rij bezoekers voor de deur. Lijkt de Efteling wel. Het 16e eeuws klooster is gebouwd ter herinnering aan ontdekkingsreiziger Vasco da Gama. Iets verderop staat het monument Padrão dos Descobrimentos, een hommage aan Hendrik de Zeevaarder. Aan beide zijkanten van het 52 m. hoge monument knielen zestien figuren uit zijn tijd, aangevoerd door Hendrik de Zeevaarder in eigen persoon. Vanaf deze plek vertrokken de schepen die op ontdekkingsreis gingen.
Erg indrukwekkend monument.
Terug in de stad wandelen we richting het plein waar de Markies van Pombal nog steeds met zijn leeuw op zijn enorme voetstuk staat. En dan verder naar ons hotel. De stappenteller maakt weer overuren.

Morgen verlaten we het levendige Lissabon en rijden we naar het oosten tot vlak aan de Spaanse grens. Hopelijk blijft het rond onze route rustig met de bosbranden. Het is hier vanavond weer breaking news, zeker nu men vermoedt dat de branden zijn aangestoken. Niet te geloven, toch?

Geschreven door Joseningrid