Dinsdag 11 oktober (Girifalco - Matera - Girifalco)

We gaan vandaag nog een keer naar Matera omdat we graag nog meer willen zien van de Sassi. We zijn nu onze eigen gids.
De route gaat weer door de heuvels omgeven door duizenden bomen met olijven en fruit. Jos rijdt vlotjes met onze elektrische vriend, maar toch blijft het oppassen. Eigenlijk zijn de verkeersregels hier net als in de Heimat en in Nederland. Provinciale wegen zijn tweebaans waarbij ieder een eigen weghelft heeft, borden geven de maximum toegestane snelheid aan en de weghelften zijn vaak voorzien van ófwel een doorgetrokken streep ófwel een onderbroken streep. Hoe moeilijk kan het zijn.
Nou, daar geeft de gemiddelde auto-bezittende Zuid-Italiaan een geheel eigen interpretatie aan: zo is men hier van mening dat tweebaans eigenlijk driebaans is. Als de auto voor je immers een beetje meer rechts rijdt, kun je er gemakkelijk langs, ook als er een tegenligger aan komt. Drie naast elkaar past best wel. Borden die aangeven hoe hard er gereden mag worden, worden aan de (Italiaanse) laars gelapt. Onzin. Als je de weg een beetje kent, dan kun je gerust gas geven. Moet je wel opletten op witte elektrische verhuurde Renaultjes, want dat zijn toeries die zich nog enigszins aan de snelheid houden. En dan die streep op de weg. Die is eigenlijk helemaal niet nodig. Want als je voorganger gewoon goed rechts rijdt, dan kun je overal inhalen. Hier geldt gewoon het recht van de sterkste en de snelste.
Kortom: we zijn oplettend en we bereiken zonder kleerscheuren het centrum van Matera.

Als volleerde gidsen kennen we de weg in het centrum en al snel duiken we een van de twee Sassi in. Het is net of we door een openluchtmuseum of schilderij lopen. We gaan nu kriskras door de benedenstad. Smalle straatjes door, verrassende hoekjes om en heel veel trapjes op en af. Wonderlijk als je er doorheen loopt en van dichtbij ziet hoe alles hier is gebouwd. Ooit begonnen als grotten gemaakt met mensenhanden, later meer 'huizen' met de eerste zelfgemaakte gereedschappen, nu met degelijk en sterk materiaal. En daardoor is veel scheef, is overal weer iets op-, aan- of uitgebouwd. Hoog, laag, smal, breed, diep, klein. We bezoeken twee grotten die nog ingericht zijn zoals het er tientallen jaren heeft uitgezien. Meestal bevonden zich in een grot twee 'ruimtes'. Een ruimte waar gekookt werd, en waar een kleine tafel en provisorische bedden voor het gezin met matrassen van maisbladen stonden. In de andere ruimte werden de dieren gehouden. Een pakezel, kippen en biggen. Water werd met een emmer uit een waterput naar boven gehaald. De kindersterfte was er hoog. Niet verrassend, als je met een groot gezin in een bedompte vochtige grot woont samen met dieren, geen ventilatie, geen hygiëne en nauwelijks licht. Gelukkig is er sindsdien veel veranderd.
Kerken zijn er in alle soorten en maten. Meer dan 150 stuks bevinden zich in de beide Sassi. We lopen ook langs de rand van de benedenstad waar je uitkijkt over de kloof naar de heuvels aan de andere kant. Daar zijn de eerste grotten nog goed te zien.

De dag begon wat bewolkt -althans in Matera-, maar inmiddels is het weer prachtig zonnig. Koud is het sowieso niet. Als we richting auto gaan, lopen we bijna letterlijk tegen gids Marco op. Grappig, dat je in zo'n stad met duizenden toeristen dan ineens een bekende tegen het lijf loopt. Oké, een bekende van slechts 1 dag. Maar toch. Al was Marco niet de eerste bekende die we tegenkomen.
Toen we vrijdag op het station in Basel aankwamen, moesten we rennen om onze aansluiting naar Milaan te halen. Al rennend door de stationshal, lazen we op het grote belangrijke bord dat onze verbinding was vervallen. Paniek! En in die paniek staat er ineens iemand naast me die enthousiast zegt: 'Hé, wij kennen elkaar!' Huh! Compleet verbaasd kijk ik de bezwete dame, die blijkbaar net gesport had, aan en het duurde 2 seconden en ineens zag ik het. Het is Amber, een collega waar ik zo'n 20 jaar geleden mee gewerkt heb. Ze werkt nog bij Novartis, net als manlief, en in een paar seconden heb ik uitgelegd wat we hier doen en wat het probleem is. Amber leidt ons behendig naar de infobalie, terwijl ze vertelt hoe het Novartis-setje zojuist als gevolg van de reorganisatie, verhuisd is van Singapore naar Basel. Met 1 oor luister ik naar wat de infobaliemeneer ons vertelt, en ondertussen vertel ik dat mijn reis bij Novartis eindigt nu mijn functie is komen te vervallen in de reorganisatie. Mijn collega weet nog niet of ze kan blijven, en terwijl wij alweer aan 't rennen gaan om een alternatieve trein te pakken, beloven we contact te houden. En dat alles heeft niet langer dan misschien 2 minuten geduurd. Hoe gek maar leuk onverwachtse ontmoetingen soms lopen!

Op de terugweg van Matera doen we een paar boodschappen bij de lokale Pennymarkt in Ginosa. We maken vervolgens nog een mooie wandeling -met hond Rita aan onze zijde- over het landgoed naar een kleine kapel die ergens verstopt tussen de olijfbomen ligt.

Woensdag 12 oktober (Girifalco - Masseria Capece in de buurt van Pezze di Greco)

We vervolgen onze reis naar de volgende masseria, zo'n 100km richting Adriatische kant van de hak van de laars. We steken als het ware de hak door van west naar oost. Midden-Puglia. Dit is de regio waar de beroemde 'trulli-huisjes' staan, die vaak een cover van een reisgids of magazine over Puglia sieren. Daarover meer als we overmorgen de stad Locorotondo bezoeken.
Op ons nieuwe verblijf worden we begroet door twee katten. Een Rita hebben ze hier niet, en de twee enigszins gehavende beesten, keuren ons geen blik waardig. Ze genieten vooral van de zon. Verder is het stilletjes hier. Zakelijk draait het hier om de olijven. De bomen staan hier al eeuwen. De oudste is rond de 2100 jaar! Ze zijn ook enorm. Maar kerngezond en zwaar behangen met zwarte olijven. Ooit geplant door de Romeinen. Kun je je dat voorstellen? Wat deze bomen meegemaakt moeten hebben ... Wat voor verhalen en geheimen zouden ze ons kunnen vertellen ...
Naast olijven bestaat de 'tuin' van de masseria vooral uit zitjes tussen de druivenranken en allerlei fruitbomen. Wat een rust! Onder het genot van vers geplukt fruit, een fles Italiaanse wijn en een goed boek genieten we van de middag.
Goed eten doen we vanavond bij Luigio -een vriend des huizes- in het dorpje Pezze di Greco. Die naam alleen al; die spreken ze hier zó mooi uit.

Donderdag 13 oktober (Pezze di Greco)

De twee bordjes die op de ontbijttafel staan, leveren het bewijs dat we met z'n tweetjes zijn vanochtend. De tafel niet, die is gedekt met zoveel lekkernijen dat 5-6 gasten ook wel mee kunnen eten. Het ziet er fantastisch uit. Alles home made of uit de streek afkomstig. Aansluitend calorieën verbranden tijdens een wandeling door een deel van de olijfgaarden. De rest van de dag wordt relaxen.

Geschreven door Joseningrid