Dag 1: Warbeyen - Schiphol Amsterdam - Zakynthos, Griekenland

Met de beslissing om in Europa te blijven, op een locatie waar we relatief makkelijk en snel naar huis kunnen komen -mocht er iets met mijn moeder zijn-, is de keuze op Griekenland gevallen. Altijd een goed keuze! Ook in een El-Ninõ jaar waar delen van dit mooie mediterrane land, geteisterd zijn door veel regen, extreme hittegolven en allesverwoestende branden. Fingers crossed!

Vanmiddag met de trein naar Schiphol, en om 17.00 uur de lucht in. De gezagvoerder ging naar eigen zeggen gas geven zodat we een half uur eerder zouden landen. Hij moest immers nog terugvliegen, terwijl de lokale luchthaven van Zakynthos vroeg sluit. Hij moest op tijd weer weg zijn dus. Tja, ieder heeft zo zijn probleem 😉

Om 21.15 uur lopen we de zwoele, donkere Griekse avondlucht in. Ff wennen. Het is nog 27 graden! Onze kleine bolide ophalen, en op naar ons huisje ergens in de heuvels van het eiland. We vinden al snel de weg naar het dorpje Lagópodho, en na hooguit 10 km, gaat het omhoog de berg op. Al slingerend en zonder brokken of krassen, bereiken we onze eindbestemming.

Ons ‘huisje’ blijkt een mooi verlicht huis/villa van twee etages te zijn, met een nog iets groter exemplaar er naast, gelegen tegen de helling. We worden hartelijk ontvangen door de lieftallige Kelly die ons enthousiast het huis laat zien. De sfeervolle verlichting binnen en buiten is al aan, alle ramen en terrasdeuren geopend voor frisse lucht, wijn en water staan koud, en ook aan een ontbijtje voor de eerste ochtend is gedacht. Wie wil er nou niet zo’n Grace Kelly -zo heeft Jos haar meteen gedoopt-?
Griekse Grace legt nog even uit hoe alles werkt en taait dan af de donkere late avond in. Ze vraagt terloops nog wel of we van katten houden. Uhh, ja. Hoezo? Nou, bij het huis hoort min of meer ook een jonge poes genaamd Bianca, die meestal in de tuin verblijft. Oh, oké. En inderdaad, als we nieuwsgierig de tuin in lopen, worden we begroet door de slanke, hoogpotige Bianca. Ze doet haar naam eer aan. Ze is bijna helemaal spierwit.

En wat een heerlijke tuin! Een gezellige grote eettafel met stoelen, ligbedden, parasol, ligstoelen, zwembad, prachtige begroeiing en uitzicht over het zuid-oostelijke deel van het eiland en de zee.
Het huis is zeker niet klein. Beneden een ruime woonkamer, complete keuken met eethoek, toilet en klein washok. Boven twee slaapkamers met balkons en een badkamer. We wisten dat het een 3-4 persoons huisje was, maar hadden helemaal niet verwacht dat het zo groot zou zijn. Wat een verrassing. Hier houden we het met gemak twee weken uit.

Dag 2: Lagópodho

Redelijk goed geslapen, al moeten we aan de warmte wennen. Het duikt (nog) niet onder de 20 graden ‘s nachts, maar we willen niet met de airco aan slapen. Dat vinden we dan toch te overdreven.
Nadat we ons het eenvoudige ontbijtje van Grace Kelly hebben laten smaken, gaan we op zoek naar een supermarkt. Gisteravond vanaf de luchthaven zijn we een grote Lidl gepasseerd. Daar gaan we maar eens op af. Het is er een drukte van belang.

Eenmaal thuis, lekker geluncht, de koffer uitgepakt, en de rest van de middag heerlijk in de tuin doorgebracht. Onze witte viervoeter blijkt een gezelligheidsdier. Ze blijft steeds bij ons in de buurt. Snakt naar aandacht (en eten).

Helaas is de plaatselijke taverne op loopafstand gesloten, en dus pakken we onze Picanto op zoek naar een restaurantje. We belanden bij een klein tentje waar zojuist de barbecue buiten op straat wordt aangestoken voor de Griekse souvlaki’s. Met handengebaren en een glimlach bestellen we een Griekse maaltijd. Heerlijk gegeten.

Dag 3: Zakynthos-stad

We rijden vanochtend naar Zakynthos-stad. Even bij de haven kijken, en op missie om een aardappelschilmesje te vinden. Dat ontbreekt in onze bijna-complete keuken. Een prachtige Grieks-orthodoxe kerk neemt een prominente plaats in aan de boulevard van de stad. Het stikt hier, net als overal in Griekenland, van de kerken. Van heel, heel klein tot heel groot. Wij lopen er altijd graag even binnen.

De boulevard is een aaneenschakeling van toeristenwinkeltjes, koffietentje en restaurantjes. Het is gezellig druk. Ook veel toeristen omdat hier de boten liggen waarmee je een dagtochtje kunt maken naar een paar lokale bezienswaardigheden. Een mesjeswinkel vinden we dus niet, maar wel een kaart van het eiland (altijd handig!), en een aantrekkelijk tentje voor koffie, thee en wat lekkers.

Het is al 30 graden, dus besluiten we naar huis te gaan. Onderweg nog een keer in de remmen. Een Carrefour-winkel. Daar hebben ze vast fruit-/aardappelschilmesjes. Inderdaad, bingo! Geen slechte score: een mesje en een kaart.

De rest van de dag heerlijk lezen, spelletjes doen, badderen en lekker buiten eten. Het is een fantastische zomeravond. Windstil en niet te warm. Tot 24.00 op het terras vertoefd in zwembroek. Perfect.


Dag 4: Keri

Telkens als de zon zich in de vroege ochtend laat zien, word ik wakker van onze buren. Niet de bewoners van het huis naast ons, maar van de vele hanen die hier in tal van olijfboomgaarden rondscharrelen. Omdat we vrij hoog zitten, horen we ook de hanen die in lagergelegen delen hun territorium hebben. Een kakofonie aan gekrijs. Sommige luid en helder, andere mega vals en schor. Heel grappig. Ze houden het ook lang vol. We hebben er eigenlijk geen last van. Tot voor kort hadden we ook een haan in de kippenren, zo eentje uit de categorie luid en helder, maar die is op een goede dag het gevecht aangegaan met een van de honden van onze buurvrouw. Dat werd hem fataal …

We maken een rit naar de zuidelijke punt van het eiland. Zakynthos -ook wel Zante genoemd- hoort met Lefkas en Kefalonia tot de Ionische eilanden, westelijk van het vasteland. Het is zo’n 410 vierkante km groot, langgerekt. We rijden in de namiddag (het is nog 31 graden) naar Kaap Keri helemaal in het zuiden. Een deel van de kust bestaat daar uit steile rotswanden. Net rond zonsondergang bereiken we, na een behoorlijk wandeling, een uitzichtpunt. Ff slikken. Je kunt gewoon tot aan de rand lopen. Geen hekwerk of wat dan ook. En je kijkt zeker 100m de diepte in. Ik kan me niet voorstellen dat hier nog nooit iemand van af is gedonderd. Doodeng. Net zoiets als bij de Grand Canyon. Maar … het uitzicht maakt alles goed. Voor de steile kust, rijzen majestueus twee enorme rotsen uit het helderblauwe zeewater op. Ze staan er schitterend bij in het warme licht van de ondergaande zon. Het was de klim meer dan waard!

In Keri beach maken we een wandeling langs de boulevard, doen wat boodschappen bij de lokale supermarkt en vinden een authentiek Grieks restaurant in een prachtige omsloten binnenplaats. Uniek stekkie. En een geweldige kaart! Mmm, ik ga voor een lokaal gerecht van konijn. Zo jammer dat we dat in Nederland en Duitsland niet op de menukaart vinden. Daar zijn we blijkbaar te sentimenteel voor. Hier is het pluizige diertje gewoon geen huisdier. En dus heeft het geen knuffelgehalte. Gewoon goeie kost!

Eenmaal terug, paniek in de tent. We kunnen de huissleutel nergens meer vinden. Tassen, broekzakken en de Kia binnenstebuiten gekeerd. Stoepen en parkeerplek met zaklamp en neus bij de grond afgespeurd. Nada, niks. Wat een ellende zeg. Uiteindelijk met lood in de schoenen de eigenaresse van ons stulpje maar gebeld. Kun je voorstellen? Het is zaterdagavond bijna half 11 …
Gelukkig is Grace Kelly niet de hort op (ik durfde het niet te vragen, maar ze zat vast met een zak chips lekker lui voor de tv - alle kans), en na 10 minuten komt ze de berg op gescheurd. Wij 1000x excuses gemaakt, zij kon er gelukkig wel om lachen. ‘Niet erg, niet erg. Hier is mijn sleutel. Maandag laten we een nieuwe maken.’ En weg was ze weer.

Hé hé, eindelijk binnen. En het werd nog leuker .. In de tussentijd had onze huiskat Bianca al in een tas boodschappen gezeten, en was begonnen aan een zak met toastbrood. En bedankt! Blijkbaar was het pak kattenbrokjes dat ik met mijn groot kattenhart in de Keri-supermarkt had gescoord en in dezelfde tas zat, voor een jonge straatkat niet ff snel te openen. Tja.

Dag 5: op zoek naar de sleutel

We voelen ons heel rot vanwege de verloren sleutel. Volgens Jos zat de sleutel aan de ringetje met lila-achtig touwtje van zo’n 10-15 cm. Ringetje en touwtje zijn natuurlijk potentiële dingen om ergens aan te blijven hangen. Jos’ theorie is dan ook dat de sleutel -die telkens in hetzelfde vakje van zijn tas is gestoken- zeer waarschijnlijk een van de keren dat hij de autosleutels uit dat zelfde vakje haalde, is blijven hangen en gevallen. Oké. Klinkt best logisch.

Aldus besluiten we de route van gisteren nogmaals te maken en op alle plekken waar we stil hebben gestaan met de bolide en de autosleutels nodig hadden, de grond nauwgezet af te speuren.

We beginnen bij Keri beach. Op zich moet een sleutel met gekleurd touwtje op de grond te zien zijn. Dus optimistisch op de knieën en onder de verschillende auto’s die er vandaag staan, kijken. Niks. Voor zekerheid ook de boulevard nog maar een keer afgelopen. Niks. Parkeerplaats supermarkt en de kassière gevraagd. Weer nada. Dan maar naar het restaurant.de enige aanwezige daar, spreekt nul Engels. Dus met allerlei handgebaren geprobeerd duidelijk te maken waarvoor ik kom, maar de Griek blijft alleen maar herhalen ‘closed’. Met handgebaren maakt hij duidelijk dat ik moet vertrekken. Toch loop ik eigenwijs naar het tafeltje waar we zaten, en zoek op de grond. En verrek, de keukenhulp roept iets en gebaart dat ik terug moet komen. Met een big smile tovert hij een sleutel te voorschijn! Je zult het meemaken.
Hij overhandigt mij een sleutel, maar die heeft zo’n groen plastic labeltje (je kent ze wel) met daaraan een touwtje met witte kralen. Op elke kraal staat een letter, en aan elkaar geregen, vormen ze het woord Zakynthos.
Teleurgesteld probeer ik hem te vertellen dat dit niet onze sleutel kan zijn. Die heeft immers geen groen labeltje en al helemaal geen kralen touwtje. Hij begrijpt er niets van en dus besluit ik de sleutel dan maar mee te nemen en aan Jos te laten zien die op de parkeerplaats aan het zoeken is.

‘Yes’ zegt Jos opgelucht. ‘Dit is ie’. Huh, hoe dan? Hoezo ringetje en gekleurd touwtje? Dit lijkt er toch niet op. Sterker nog, het is dat de Griek mij niet begreep anders had ik hem teruggegeven. Dus vergelijken we de gevonden sleutel met de sleutel van Grace Kelly - die we goed hebben opgeborgen- en jawel hoor: identiek!
En ik al die tijd zoeken naar een sleutel met gekleurd touwtje. Mannen …

Blij met onze succesvolle onderneming, maken we vervolgens een prachtige rit van het zuiden door de bergen naar het noorden. Het is er een ideale dag voor. Geen volle zon en in de bergen 25 graden met een windje. Onderweg een late lunch ergens aan de kust en op ons gemak naar huis. En jawel hoor, de sleutel past. Gelukkig! De eigenaresse geappt en iedereen blij. Eind goed, al goed.

Geschreven door Joseningrid