Dag 6: 13 september - Parque Nacional Peneda-Gerês

Vanochtend eerst maar weer eens getest. Helaas, nog steeds positief. Grrrr. Kan eigenlijk ook niet anders, want ik ben nog steeds grieperig, snipverkouden, hoest, continu moe en heb net als twee jaar geleden (toen in Puglia) flinke rugpijn. Vermoeiend. Maar we trekken er toch weer op uit naar het Nationaal Park. Daar is het sowieso niet druk dus hoef ik geen moeite te doen om bij mensen uit de buurt te blijven. In de pousada is het ook niet zo ingewikkeld. Het is hier allemaal vrij ruim opgezet.

We weten inmiddels ook wat de geheimzinnige stenen gebouwtjes op poten zijn. Het blijken opslagschuurtjes te zijn voor graan en het van de grond staan belemmert dan de beesten om mee te komen eten. Bedankt Olga!
De techniek van azulejos (tegeltjes) bakken schijnt net iets anders te zijn dan dat we dat in Nederland deden en doen. Zand, cement, water en pigment worden samengeperst en gepolijst. Dan beschilderd en geglazuurd. Na 8 uur bij ongeveer 1000 graden zijn de azulejos dan klaar.

Ons doel is de watervallen van Gerês. Als je vraagt waar die precies liggen, dan is het antwoord: ‘in Gerês’. Duh, alsof ze in de stad zelf liggen. Ons eerste rondje door Gerês leverde geen hits op. Nergens een bordje of verwijzing. Oké, andere tactiek. De watervallen als POI in de navi invoeren. Yes, hit! Net buiten het stadje. Op de eindbestemming volgens onze navi, is een klein parkeerplaats waar inderdaad Watervallen Gerês staat. Maar verder niks te bekennen. We zoeken iets van een wandelpad, maar weer niks. Dan zie ik een huis tegenover de parkeerplaats waar een bordje Watervallen Gerês op staat. Ah, misschien moeten we ons eerst melden of zo. Aanbellen dus. Een vriendelijke Portugese opent de deur, en schiet in de lach als wij naar het waterfestijn vragen. Não, não, dit is een hotel dat naar de watervallen is genoemd. Echt!? Lekker dan. Gisteren kende de navi blijkbaar twee plaatsen met dezelfde naam, nu is een hotel een POI. Onbetrouwbare Truus!
Ze vertelt dat er meerdere mooie watervallen in het NP zijn. Een kaart komt te voorschijn (weer zo eentje die voor toeries allerlei vrije interpretaties oproept) en er zijn twee keuzes. De weg ‘up the mountain’ volgen to Spain, of een afslag niet naar Spain. Easy! Tuuuurlijk … We gaan het meemaken.

Kansloos. De afslag niet naar Spain hebben we gemist, en dus gaan we door Bergen richting Spanje. Een prachtige rit slingerend de berg op. Een andere bergketen als gisteren, en de begroeiing is weer heel anders. Het is hier ook ruiger, steilere rotswanden, en enorm groen. Aan ‘t einde van de rit is een parkeerplaats. Loop je de hoek om, dan bevind je je in een paar meter niemandsland, en vervolgens loop je Spanje binnen. Het bestickeren van plaatsnaamborden is hier ook een dingetje, alles is volgestickerd en waarom weet geen mens.
We gaan de andere kant op richting een waterval. Nou, het blijft bij richting. Nergens een bordje te bekennen. Wel allerlei paden, waarvan het onduidelijk is of het überhaupt een pad is, of waar het heen gaat. We vragen andere wandelaars of we goed lopen naar de waterval. De een na de ander antwoordt in de trant van ‘ik denk het wel’, ‘geen idee, we zien wel’. Dus zijn wij ook gaan lopen, maar zonder resultaat en op een bepaald moment omgedraaid voordat we de weg terug niet meer vinden. Je zou niet de eerste toerie zijn die verdwaald op vakantie.

Aldus slingeren we de weg weer terug naar Gerês. Net voorbij het stad maken we nog een detour. We zien namelijk een wegwijzer naar het dorpje waar we gisteren naar toe wilden rijden. Daar moet ook een waterval zijn. Ja hoor, dit keer klopt het wel. Nou was de waterval niet heel bijzonder want aan het einde van de zomer komt er natuurlijk niet veel water van de bergen. Maar goed, toch een waterval gezien vandaag.

Het was wel weer genoeg voor vandaag. Mijn energie is weer helemaal op. Terug in de pousada, eerst bijkomen op bed en eind van de middag bij het zwembad een boek lezen. Jos loopt inmiddels ook te snotteren. Toch ook maar testen. En ja hoor, ook bingo. Hopen dat hij verder geen klachten krijgt.


Dag 7: 14 september - Pousada Canicada - Pousada Visneu

Vandaag een reisdag, we verkassen van het noorden naar wat zuidelijker streken. De kop vol snot en hoofdpijn, het is niet de ideale manier van vakantie vieren.
We kiezen voor de landelijke route voor het eerste deel, daarna gaan de via de snelweg naar de volgende pousada in Visneu.

Na een half uurtje rijden ruiken we brandlucht. Ingrid loopt nog even om de auto heen, maar niks. Het blijken bosbranden te zijn en naarmate we verder komen wordt de reuk sterker en de rook zwaarder. Via Google nagegaan of die branden ook op onze route liggen, maar we komen goed weg dit keer, want dat was jaren geleden in Zuid-Afrika wel anders. Daar moesten we letterlijk 100 meter door dikke rook en vlammen rijden. We schieten goed op al laat de navigatie het soms afweten.
Zo willen we onderweg even de kathedraal van Lamego bezoeken, dus ff van de snelweg af, een bakkie doen (met wat pasteitjes natuurlijk) en navragen waar de kathedraal is. Een jong menneke in de bakkerij zegt: hier linksaf en dan is het maar een paar honderd meter. We komen buiten en zien de kathedraal rechts! Wel heel veel trappen (400?) om er te komen en dat trek ik vandaag echt niet. We besluiten het met de auto te proberen, maar de Navi stuurt ons steeds de verkeerde kant op. Ingrid wil nog wel gaan lopen met Google maps in de hand, maar ik vertik het, heb er vandaag gewoon geen zin in.

We komen keurig op tijd aan in de Pousada Viseu en het is weer een schitterend onderkomen. Het oude ziekenhuis van Viseu is omgebouwd tot een luxe hotel en ook hier komen we onze tijd wel door.

Geschreven door Joseningrid