Dag 4: 11 september - Porto naar Caniçada

Nu ik met Covid nog op bed lig, heeft Jos in z’n uppie ontbeten en daarna bij de farmacia op de hoek Paracetamol en Covid-testen gehaald. Ik heb niet veel te missen: zware hoofdpijn, erg moe, hoesten, snotteren en koorts. Ik voel me alles behalve fit. 

Vandaag onze eerste rijdag. Huurauto ophalen, de stad uit en richting het noord-westen rijden. Onze eindbestemming is Pousada do Gerês. Ooit van oorsprong een jagershut in de bergen, nu een ruime pousada met een fantastisch uitzicht over een meer en de bergketens van het Parque Nacional Peneda-Gerês, het enige NP van Portugal. 
We komen vroeg aan omdat we in een keer zijn doorgereden. Een deel van de middag brengen we op de kamer door. Ik kan de hele dag slapen. In de namiddag gaan we er ff uit en rijden tot onder aan het meer waar we een paar mooie strandjes ontdekken. ‘s Avonds een klein hapje eten -althans ik- in de pousada en naar bed. We doen zelfs geen spelletje vanavond.

Dag 5: 12 september - Caniçada - Parque Nacional Peneda-Gerês

Pfff, het valt niet mee. Wisselend geslapen en geen verbetering. Sterker nog, slikken is zo pijnlijk dat ik bang ben voor een opkomende keelontsteking. Da’s echt niet te hopen, want dan moet ik naar een arts, en een keelontsteking duurt bij mij zeker tien dagen. Fingers crossed dat het niet doorzet en proberen veel ijs te eten.
Na een ontbijtje van wat fruit en zuigen op ijsblokjes, besluiten we toch op pad te gaan naar het nationaal park. Een paracetamolletje moet het doen. 
Het park is 72000 ha groot en opgericht in 1971. Het omvat vijf bergketens en er telt ongeveer 9000 inwoners. Verder loopt er het Portugese Barroso-rund dat smakelijk vlees levert. Van de melk van een andere bewoner, de Cachena-koe, maakt men een lokale kaasspecialiteit. 
Onderweg zien we regelmatig stenen gebouwtjes op pilaren voorzien van een kruis. Veelal in dorpen, maar ook daarbuiten. Via Google picture komen we er niet achter wat het is, wellicht weet een van de lezers het?
De omgeving heeft wat weg van de Franse Pyreneeën: ruige granietrotsen en een lage boomgrens. De hoogste top is 1500 m. 

We hadden in de Pousada een route meegekregen die we wilden rijden. Navi ingesteld en op weg. Mooie vergezichten onderweg, maar van de bezienswaardigheden die we tegen zouden moeten komen volgens de (niet gedetailleerde) route, niks. Toen we een stuwdam overgingen, voelden we wel nattigheid. Toch doorgereden naar de eindbestemming volgens onze navi, en wat bleek: de plaats die we hadden ingegeven, daar bestond een tweede van. We kwamen aan in 't verkeerde dorp! Wat overigens vlak aan de Spaanse grens ligt. Maar, desalniettemin hebben we een hele mooie lange route gereden, over meerdere van de bergketens. Ook de loslopende runderen kwamen we tegen. Wie weet ligt dat vlees binnenkort op ons bordje. Mmmm. 

Grappig, op de weg terug komen we door een dorpje genaamd ‘Covid’. Hoe toepasselijk kan het zijn, dachten wij tot dat we het dorp uitreden. Daar stond nl. ‘Covide‘.
We vervolgen de route naar bedevaartsoord São Bento, waar we de beroemde kerk hebben bezocht. Opvallend was hier dat je de ‘troon’ bovenin de kerk waar het beeld van de heilige staat, mag betreden. Mensen raken het beeld geëmotioneerd aan, leggen bloemen neer en steken kaarsen aan. Het plaaatsje Sao Bento schijnt een veelbezocht bedevaartsoord te zijn, na Fatima het bekendste in Portugal.

Eind van de middag zijn we terug en liggen bij het zwembad lekker uit te rusten. Het is vandaag 26 graden, wat in de bergen goed te houden is.

Geschreven door Joseningrid