Zondag 16 oktober (Pezze di Greco – Avetrana)

We gaan op weg naar ons derde onderkomen, Masseria Bosco, 3km van het dorpje Avetrana. Het is weer een prachtige zonnige dag en de route is mooi. We steken als het ware weer de laars door van de oostkant naar de westkant, en dan wat zuidelijker. Langzaam verdwijnen de trulli-huisjes uit het landschap. Af en toe zien we nog oude exemplaren eenzaam tussen de olijfbomen staan. Niet meer bewoond, maar waarschijnlijk dienstdoende als schuur. Ook de lage stenenmuurtjes die we tot nu toe overal zagen als soort van grensafscheidingen, zien we steeds minder. Wat wel opvalt is dat men zich opmaakt voor de aankomende olijfoogst. In veel olijfgaarden wordt de grond rondom de soms eeuwenoude bomen onkruidvrij gemaakt en worden onkruid en oude takken verbrand. Over 10 tot 14 dagen is het zover. Dan wordt begonnen met de belangrijkste activiteit van het jaar: het oogsten van de miljoenen bomen, zwaar van ontelbare kilo’s van de mooiste en beste olijven.
Masseria Bosco, gebouwd eind 16e eeuw, bestaat uit 100 ha olijfbomen (circa 140 voetbalvelden) en 60 ha druivenstruiken (nog eens 85 voetbalvelden) . Hier beginnen ze op 25 oktober met de oogst die, als de oogst goed is, vier maanden duurt. Huh, vier maanden? reageerden wij verbaast. Dat het zo lang doorgaat, hadden wij niet verwacht. Maar wat blijkt. Op deze 100 ha staan maar liefst 99 duizend olijfbomen. Het moet even tot ons doordringen. 99.000 … Ongelooflijk! Dat betekent dat er in een goed jaar, per dag, zeven dagen in de week, zo’n 800 bomen leeggeschud moeten worden. Wauw!
Het aantal is zo hoog omdat het geen hele oude, grote bomen zijn zoals die bij onze vorige masseria. Voordeel daarvan is dat ze nog niet zo’n hele dikke stam hebben en de bomen om die reden nog door elkaar geschud kunnen worden. Dat is de eenvoudigste manier om de olijven eraf te krijgen. Maar dan nog, het blijft een flinke klus. In het geval van een slechte opbrengst, zijn ze hier rond de Kerst klaar. Hoe goed of slecht de oogst is, is nog niet goed te voorspellen. Net als in veel andere delen van Europa, is het hier al heel vroeg is het seizoen extreem heet geweest. Of dat voor de olijfjes een serieus probleem is geweest, valt nog te bezien.
Hoe dan ook, het heeft ons wel doen beseffen dat het alleen al hier in Puglia dus om miljoenen bomen moet gaan. Het worden drukke tijden hier in de hak van de laars!
We zijn vandaag de enige gasten in de masseria en hebben dus het rijk en de rust voor onszelf. Onze kamer grenst aan een binnenplaats, is heel ruim en heeft een prachtig gewelfd plafond, en muren van 1m dik. Verscholen achter de kruiden-/groententuin en een grotere binnenplaats ligt een prachtig zwembad. Het is wat optimistisch om een duik te nemen in het redelijk koude water, maar met een boek op een bedje in de zon is het heerlijk toeven. Het valt ons steeds op dat de zon hier nog zoveel kracht heeft. Met 22-24 graden in de zon is het hier veel warmer dan bij ons.
Omdat we de enige gasten zijn, is het restaurant gesloten. Logisch. Er wordt een tafel voor ons gereserveerd bij een restaurant in Manduria, een grotere plaats 15 minuten rijden vanaf onze plek tussen duizenden bomen. Nou, dat blijkt op een uitdaging uit te draaien. Het lukt ons prima om over onverlichte, provinciale weggetjes Manduria te bereiken, maar om in de buurt van het restaurant te komen, is een heel gedoe. Onze navi Truus kent het adres niet. Oké, over op plan B. Google maps op de telefoon kent het adres wel. De eetgelegenheid ligt midden in het historische centrum van de stad. Een wirwar van kleine, smalle, donkere straatjes. Volgepropt met Fiatjes en allemaal eenrichtingsstraatjes. Als we in de buurt komen van het adres, blijkt het in een voetgangersgebied te liggen. Dan maar enigszins in de buurt parkeren. Na een aantal rondjes rijden, vinden we een gaatje op de Piazza om de hoek. Het ziet hier zwart van de mensen, waarvan het grootste deel hangjongeren zijn zo te zien. Zondagavond is blijkbaar populair bij de jeugd. We doen nog een verwoede poging om uit te vissen of we hier überhaupt mogen parkeren, maar da’s kansloos. Vrijwel niemand spreekt Engels en niemand durft gewoon ‘si’ of ‘no’ te zeggen. Het lijkt aan de willekeur van de plaatselijke politie voorbehouden of je hier vanavond mag parkeren.
Nou ja, het heerlijke eten maakt alles weer goed en als de bolide er nog staat om 22.00 uur zonder ticket en zonder waarneembare extra deuken, zijn we toch heel tevreden.

Maandag 17 oktober (Avetrana – San Pietro – Gallipoli)

Het is warm. De meter tikt 27 graden aan. Na een geweldig ontbijt voor ons tweetjes, struinen we een beetje rond in Avetrana en vervolgen onze weg naar de kust een paar kilometer verder. San Pietro is bij uitstek zo’n stranddorpje zoals je die in veel zuidelijk landen ziet. Het wordt vooral bewoond tijdens het hoogseizoen. Op 1 oktober gaan bijna alle winkeltjes dicht, sluiten alle deuren en luiken van de clubs en strandtenten en worden de strandbedjes, tafeltjes en stoeltjes opgestapeld om de volgende vijf maanden niet meer tevoorschijn te komen. En zo gaat het zo te zien ook met de bewoners. Het is uitgestorven. Geen ziel of auto te bekennen. Net een spookstadje. Allemaal vakantiehuizen en appartementen waar de Italiaanse eigenaren slechts een paar maanden per jaar gebruik van maken.
Voordeel is dat je hier nu in oktober wel het mooie zandstrand voor je alleen hebt. Op een dag als vandaag is dat een cadeautje. Mooie plek om even te pauzeren en over de gladde, glinsterende zee uit te staren.
We vervolgen de weg langs de westkust tot Gallipoli, een grote stad bijna onderin de laars. Het is niet dat we de stad willen zien, maar we genieten van de prachtige rit langs de kust. Terug rijden we via het binnenland. Hier helaas geen voorbereidingen voor het aankomende oogstseizoen. Hier zijn vrijwel alle waardevolle olijfbomen verwoest. In deze streek zijn de bomen aangetast door een bacterie die niet te bestrijden is. De bomen zijn ófwel enorm gesnoeid, wat een heel troosteloze aanblik geeft, ófwel in z’n geheel verbrand. Heel triest en een enorme financiële strop. Maar men geeft de moed niet op, want de eerste velden zijn al weer beplant met jonge, nieuwe boompjes. Maar goed, het duurt dan toch nog zo’n tien jaar voordat er voor het eerst geoogst kan worden. Wat een groot en zwaar ondernemersrisico zo’n tuin met olijfbomen …

Tijdens het diner op de masseria voel ik me niet zo lekker. Hoofdpijn, warm, koud. En Jos is aan het snotteren. Het zal toch niet! Al 2,5 jaar doen we voorzichtig en ook hier tijdens de vakantie proberen we drukte te vermijden en waar mogelijk wat afstand te houden. Iets wat in Locorotondo en Alberobello vrijwel onmogelijk was. En dat blijkt dan ook, want de zelftesten die we voor zekerheid hadden meegenomen, vallen positief uit. Jeetje! En dat tijdens onze langverwachte en al een keer geannuleerde vakantie. Wat ’n beroerde timing.

Dinsdag 18 oktober (Masseria Bosco)

Het was een slechte nacht. Ik heb echt griepverschijnselen, koorts, forse hoofdpijn en spierpijn. Jos ligt vooral te snotteren en te hoesten. Lekker stel zo. ’s Ochtends wordt geregeld dat we tot vrijdag op deze locatie kunnen blijven. Dan hoeven we niet nog een keer te verkassen. Gelukkig hebben we hier een hele grote kamer, is de tuin megagroot en zijn er nauwelijks andere gasten. We hoeven dus niet perse binnen te blijven 😉 Ze hebben hier duidelijk al eerder met dit bijltje gehakt. Een app-lijntje met de receptie voorziet ons van eten en drinken dat keurig buiten op de tuintafel wordt afgeleverd, en we hebben zakken gekregen voor de was en het afval. Moet voor vijf dagen te doen zijn. En als alles goed gaat, kunnen we dan gewoon in ’t weekend weer naar huis reizen.
Helaas missen we nu wel onze rondleiding vanochtend in Lecce waar we ons op verheugd hadden. Tja, in die zin eindigt de vakantie eigenlijk eerder dan gepland. De komende dagen wordt vooral veel binnen en buiten zitten, boekje lezen en spelletje doen …

Geschreven door Joseningrid