Vroeg uit de veren, want om 6.45 uur moest ik al aan de haven zijn. De man van de travelagency wachtte me netjes op zoals afgesproken en regelde me mijn bootticket. Bij de haven van het eiland Lombok zou ik vervolgens worden meegenomen. Ik was benieuwd.

In de gammele boot maakte ik kennis met Steve, een Britse man van in de 40. Hij ging ook de Rinjani beklimmen. Eenmaal op Lombok werden we in een paard en wagen geduwd en even verderop gedropt voor een ontbijt. Moest er wel om lachen want dat had ik niet verwacht de paard en wagen. We kregen ontbijt met zijn tweeën en vertrokken verder met een busje. We zouden de rest van de groep later ontmoeten.

Het busritje duurde langer dan we gedacht hadden maar het was best gezellig met Steve dus prima. Het busje ging alle kanten op en door bochten en bergen. Was wel blij toen we gearriveerd waren.

We maakten kennis met de groep. Tsja best een apart clubje. Een super klef Duits stel, serieus misselijkmakend; een Franse jongen die een uur uit de wind stonk; 2 Taiwanese meisjes die samen reisden, maar weinig Engels spraken; nog 2 Taiwanezen die solo reisden, waarvan een halverwege de 30 die zich aanstelde alsof ze 18 was en de andere ook halverwege de 30 die moest flirten met onze gids van 17 die getrouwd was met een meisje van 18. De vier Taiwanezen trokken al snel met zijn vieren naar elkaar toe. Dacht dat Steve wel een goede kerel was maar kwam er ook al vrij snel achter dat hij én mega slecht was voorbereid én ook nog eens extreem kon zeuren. Al met al een topteam!...

Maar goed klaar voor vertrek! Het was al meteen prachtig, maar heet! We liepen in de volle zon dus we zweette allemaal maar schijnbaar dachten heel veel mensen dat niemand wist dat het heet was want het werd vaak herhaald dat het "hot" was met al het gepuf en geklaag erbij... Heb mezelf al snel wat meer afzijdig gehouden. Ik was hier om te genieten en had echt geen zin om me te gaan ergeren. Vond al snel mijn eigen draai en kon het gezeur en geklef van de Duitsers goed van me afzetten. Ik kon er echt van genieten! Het was prachtig en echt wel goed te doen. En ja ik zal het ook even zeggen het was hot.. heel hot klaag, klaag hahaha pff nee ik had er geen last van vond het zalig!! Ik wilde challenge en het was gewoon zo ontzettend mooi. Ik liep met een big smile omhoog.

"Ingkuh, are you okay?" YESSS I am! De gids was echt een leuke jongen. Of die me Inges mocht noemen.. Ik zo bijna goed, zonder S... Ja maar Inges betekent "beautiful" in Indonesisch.... aahhh!! Haha again! Nee hou het maar op Inge. Maar goed moest er met regelmaat toch aan geloven. Hij vertelde het ook even onze porters dus die vergaten mijn naam ook niet meer. De porters droegen al onze tenten, kookgerei en eten. Zij kookten ook voor ons. Echt respect!! Elk 25 kilo op hun nek en dan de berg op op slippers en dat zónder geklaag.

De lunch was echt heerlijk. Super lekker en ter plekke klaargemaakt. Fruit erbij en koffie of thee. Indonesische koffie is trouwens echt niet lekker. De koffie zelf wel, maar de koffiedrap zit erin dus het is alsof je modder drinkt blehh.. dus hield het op thee.

Het werd steiler en steiler en we moesten over wat meer rotsen klimmen, maar gingen wel door wat meer bos. Het was dus minder heet maar het gezucht en geklaag ging nu dat het steil was en klef en bef lieten elkaar niet los. Maar goed Inge(s) genoot volop!!! Vond het echt prachtig en had zoveel energie! heerlijk! Had dit echt al lang graag willen doen en was zo blij dat ik het nu kon doen. Kostte wat het kost zou ik boven komen daar was ik al van overtuigd, al wist ik al dat het best pittig zou worden.

Aan het einde van de middag kwamen we bij de plek waar we zouden slapen. We liepen de berg op en werd echt overdonderd door het prachtige uitzicht!! Wooow het meer was echt waanzinnig mooi in het avondlicht. "Haha That smile again.." zei Laura (kleffe Duitse)... ja OMG! Ik was een en al smile!! Genot tot de macht 100! Onze tenten stonden al op. Best jammer haha. Het klinkt stom misschien, maar vind dat het ultieme camping gevoel haha. Kan echt genieten van het feit dat als die tent dan net opstaat en ik mijn spullen erin kan gooien en denk "zo! Lekker, mijn tentje staat op!:)" zo'n voldaan gevoel.. haha maar goed niemand snapt me waarschijnlijk haha maar dat boeit me niet.

Ik deelde een tent met Sissy Steve. Het werd langzaam donker en dus kouder. Nja lange broek aan en vest en/of jaa en verder aub geen geklaag... maar goed de rest dacht daar anders over schijnbaar. En klef en bef plakte nog meer aan elkaar...Zucht!... Maar goed weer van me af proberen te zetten en verder me niet teveel met de rest gemengd. Ik genoot van de prachtige sterren die echt mega helder schenen. Vanuit onze plek konden we de top van de Rinjani goed zien. We zouden hem vannacht gaan beklimmen voor zonsopgang. Mooi om te zien en dacht nog even en dan sta ik daarboven! Yes I can..Whoop Whoop!

Maar oh zo erg al die troep! De Indonesiërs gooien hun zooi echt overal. Gili T was ook al zo ranzig. Zo erg. Vaak verbranden ze afval ook met alle plastic en andere smerige troep erbij wat super erg stinkt mja.

We zijn redelijk vroeg gaan slapen na een flinke dag hiken en zouden om 2 uur opstaan om te vertrekken naar boven.

Na een korte en koude nacht klaar voor het laatste steile stuk tot de top. Het begon echt meteen al super steil. Door onze gids zijn wel pas later vertrokken dan de bedoeling was, maar geen idee waarom. Het was echt best heftig. Door grind en stenen glee je steeds terug. Je zette 3 stappen en gleed er weer een terug. Het was druk op de berg aangezien iedereen voor de zonsopgang gaat. Gelukkig lang niet zo erg als de Mount Fuji en midden in de nacht is tenminste niemand echt heel spraakzaam.

Ik genoot er wel van. De prachtige sterren en de pittige uitdaging. Het tweede deel zou beter te doen zijn en dat klopte. Het was vlakker en veel minder diep zand, dus je glee niet zo weg. Het werd ineens ook veel minder druk. Had al veel mensen horen klagen in het eerste deel en concludeerde al snel dat er vele hadden opgegeven. Had dat al gehoord dat lang niet iedereen de top haalt. Deel 2 genoot ik nog meer. Zat helemaal diep in gedachte en wederom betrapte ik mezelf weer eens op een grote glimlach...

En ik wist nu ook echt zeker wat mijn volgende bestemming gaat worden..... NEPAL!! Had al vaker over de Mount Everest nagedacht maar ik had de moed nog niet kunnen verzamalen om het daadwerkelijk te gaan doen. Maar inmiddels zijn zelfs de tickets al geboekt en vlieg ik al morgenavond (4okt) voor een paar dagen naar Singapore en dan door naar Kathmandu.. spannenddddddd!!! Ongeveer 12 dagen trekken om uiteindelijk op 5.364 meter uit te komen, Everest Base Camp (EBC). Het gaat zwaar worden door met name de hoogte, maar mentaal ben ik zo sterk nu dat ik ervoor wil gaan. Ben gewoon echt nieuwsgierig wat het met me gaat doen. Wederom een megaaa stap buiten mijn comfortzone maar I am ready!!

Zat echt heerlijk in gedachte en kwam langzaam bij deel 3, het laatste maar allerzwaarste stuk! De vulkaan werd nóg steiler en het zand, stof en stenen werd nog meer. Soms zette ik een stap en glee er dan 3 terug. Het was echt klauteren. Heb nog nooit zoveel zand en stof gehapt. Mijn zwarte broek was grijs. Het was echt heel zwaar en het ging heel langzaam. De zon kwam al langzaam op en het werd lichter. Zoo mooi!! Nu al een mooi cadeautje voor het harde werk. Het prachtige meer werd nu ook zichtbaar! Wauwww adembenemend mooi!

Ik kwam met een jongen in gesprek. Zijn vrienden hadden het niet gehaald en hij was zijn telefoon en camera vergeten dus heb van hem maar foto's gemaakt en die later via whatsapp verstuurd. We liepen verder want was er nog lang niet. Maakte echt zoveel foto's maar moest elke keer kijken dat ik niet weer weggleed.

Had het echt zwaar maar had ook echt honger. We hadden om half 3 wat toast gehad wat ik met moeite naar binnen kree aangezien het te vroeg was. Het klimmen en de hoogte vraten echt energie. Moest mezelf af en toe even moed inspreken maar ik wist dat ik er zou komen, no matter what! De Indonesische vlag op de top werd langzaam maar zeker groter.

De eerste mensen, die super vroeg waren vertrokken, kwamen al terug en namen hele stofwolken mee. Moest mijn gezicht en ogen telkens bedekken. Kom op Inge... ik kon de top zien, was er bijna. Had het wel echt ff zwaar, maar opgeven was echt geen optie en uiteindelijk kwam ik dan bij de top aan. Wat een gaaf gevoel! Het was echt pittig maar wat een uitzicht!!!!! Een van de mooiste stukken natuur die ik zover gezien had! Wauw!

Ik zag Hiro, de jongen, weer. Was zo blij dat hij koekjes had. Voelde me echt licht in mijn kop en al bij de eerste hap voelde ik mijn energie weer stijgen. Deed me echt goed. Maar oh wat genoot ik!! Zoo mooi!! Zo'n gave ervaring. Het was echt wel heftig maar daardoor extra vet om daarboven te staan en dat is precies wat ik me voor de Everest voorhoud.

Er hadden echt veel mensen opgegeven op het eerste deel. Bij ons in de groep maar eentje, een van de Taiwanezen. Maar inmiddels weet ik dat op wilskracht je zoveel kunt bereiken. Als we de "ja maar's", "wat als", "but's" en andere excuses weg laten dan is (bijna) alles mogelijk. Dat is precies dat ik ook echt weet dat ik voor mijn universitaire master wil gaan. Makkelijk? Nee, maar dat wil ik niet eens meer haha. Het is veel leuker om de uitdaging aan te gaan.

De weg naar beneden was dan wel weer fijn door het zand. Kon wat meer "skiën" wat beter voor mijn kniën was. Genieten!! Nog honderdduizend foto's en weer een big smile...TROTS! Ik had effe de Rinjani beklommen whoehoeee! Had dit echt al heel lang willen doen dus zó vet dat ik het daadwerkelijk gedaan heb.

Was wel blij dat ik terug bij de tenten was. Het ontbijt smaakte zooo goed! Bananenpannekoeken en gebakken banaan. Bohh dat deed echt goed!

We waren helaas te laat om verder te gaan dus we zouden nog een nacht bij het meer blijven. Dat kwam mede door onze later start. Mja vond even rust ook wel lekker. Maar het gezeur ging verder. Steve zei dat die zich verveelde. Pff wat een klein kind. Dacht echt kun je je zelf niet een paar uurtjes amuzeren?!.. mja klef en bef dachten er schijnbaar hetzelfde over. Uiteindelijk had de gids zijn broer en een van de porters geregeld om naar het meer te gaan beneden. Bijna iedereen ging mee behalve de stinkende Fransoos en ik. Alhoewel ik op zich wel mee wilde verkoos ik de rust boven het gezeur. Had lekker mijn muziek en beetje geslapen ook. Had echt even geen zin om me met de anderen te mengen.

'S avonds hadden de porters een kampvuur voor ons gemaakt en de fransoos had zijn gitaar uitgehaald. Hij had al vaker op stops gespeeld samen met de gids. Heerlijk kampvuurtjes! Erna vroeg gaan slapen.

De laatste dag vertrokken we vroeg voor onze tocht naar beneden. We gingen via een andere kant zodat we in een ander dorp zouden uitkomen. En weer net zo mooi en warm als de heen weg.

Om 13 uur waren we beneden en kregen nog koffie en thee. We zouden worden afgezet waar we wilden en iedereen ging nu een andere kant op. Ik ging net als het kleffe Duitse stel naar Gili Air. We moesten dus naar de haven. Steve en een van de Taiwanezen gingen ook bij ons in de bus mee maar zouden later ergens gedropt worden. De laatste ferry ging om 17 uur dus we moesten gaan. Eerst onze bagage halen en dan naar de haven.

Onze buschauffeur sprak geen Engels. We reden eerst langs de plek van onze bagage maar schijnbaar moesten we verder. Vond het niet heel prettig en begreep het niet helemaal. We kwamen ergens en we dachten allemaal van dit kan niet kloppen. Kwam de vrouw aan met een hele berg nieuwe tassen in plastic! Dat was niet onze bagage!! Werd nu toch wel wat nerveus. Steve raakte helemaal in de stress. Uiteindelijk kregen we de chauffeur zo ver dat die terug moest rijden naar de eerste plek en daar lag inderdaad gewoon onze bagage. Voelde me toch wel opgelucht. Echt niet chill als je niet fatsoenlijk kunt communiceren in zo'n situatie. Het is tenslotte alles wat ik had en dacht alleen maar shit mijn computer met al mijn foto's!! Maar goed we hadden onze bagage maar grote kans dat we de public boot dus niet meer gingen halen.

We hadden de druk wat opgevoerd bij de chauffeur en die reed nu als een gek. Af en toe een beetje té. We kwamen net na 17 uur aan en de boot was al weg. Grrrr... het werd dus een private boat mja dan is het weer een en al bereikte boel. Maar goed de Duitsers en ik hadden uiteindelijk een dealtje gesloten en konden toen toch gaan. Vond het hele gedoe maar niks en was toch best wat in de stress geraakt. Ik was moe, lastig en wilde echt naar mijn bounty eiland om te chillen en slapen.

Was echt blij toen ik er was. Snel een hostel gezocht. En zo was ik eindelijk in Gili Air!

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis