Trip 1 van Kagoshima naar Hong Kong. Prima vlucht, leuk uitzicht vanuit het raampje.Daarna moest ik vervolgens beetje opschieten, want moest weer helemaal door de douane om mijn bagage weer in te checken helaas. Vervolgens had ik al vertraging maar goed tussen vlucht 2 en 3 had ik heel wat tijd dus dat was verder geen probleem. Van Hong Kong vloog ik vervolgens naar Kuala Lumpur. Veel turbulentie, maar had gelukkig nog wat geslapen.

Inmiddels was ik al helemaal de kluts kwijt qua tijd. Hong Kong was al een uur terug in tijd en Kuala Lumpur nog een uur. Vervolgens op het vliegveld nog beetje geslapen tegen mijn tas aan en na 5 uur wachten voor de laatste 2 uurtjes de vlieger in van Kuala Lumpur na Jakarta. 17,5 uur later en nauwelijks slaap kwam ik 's morgens om 8 uur aan.

Weer het standaard riedeltje, geld pinnen, even acclimatiseren en busje zoeken. Eigenlijk is er niet zo heel veel verschil tussen Japan en Jakarta. Er is maar één verschil en dat is één wéréld van verschil!!! Dus een cultuurshock?!.. och dat is best een understatement. Van het mega strak georganiseerde, schone, beleefde, veilige Japan naar een mega drukke, chaotische, smerige en smog stad!

Ik moest echt weer wennen om mijn spullen bij me te houden, over te steken door de chaos, weer opletten met voedsel, opletten op gaten in wegen en slechte stoepen etc. etc. Oh en het "miss, where are you going?", "taxi miss?", "no thanks, no, no, no Thank you." Het geld is ook super verwarrend. 1 euro is ongeveer 15.882 Indonesische Roebel. Dus ja ik was weer gauw (multi)miljonair. En dan ook nog weinig slaap en een jetlag... Maar verder is het niet veel anders hoor haha. Hallo Indonesië!

Tegenwoordig vind ik het heel fijn dat mam over me praat. Vroeger vond ik dat vreselijk, maar nu kan ik het alleen maar waarderen dat ze trots is. En het leidde nu ook nog eens tot een wel heel luxe begin van mijn Indonesisch hoofdstuk.

Ik kon namelijk verblijven bij Paula, een via-via connectie van mam. Paula's man werkt bij de haven van Rotterdam en heeft nu de kans aangegrepen om in Jakarta zijn kennis te delen. Sinds een jaar wonen ze nu in Jakarta. Mam wist verder ook niet veel dan dat ik een bed zou hebben en er een "zwembadje" in de tuin zou zijn. Nja ik was vooral nog bezig geweest met mijn afscheid van Japan en had eigenlijk geen verwachtingen of nagedacht hoe en wat.

Had de bus snel gevonden en keek alweer mijn ogen uit in de chaos. Ik wist door mailcontact met Paula dat ik erna nog met een Go-Jek naar haar huis moest gaan. Go-Jek zijn scooters die je dan brengen. Het werkt eigenlijk als een Ubertaxi, maar dan met scooters. Dus hub scootertje op en dan wel weer zien waar ik terecht zou komen.

We vlogen weer tussen auto's door en het getoeter klonk weer van alle kanten. Iedereen duwde zich de weg op. Haha flashbacks naar Vietnam! Jep ik was weer in Zuid-Oost Azië. Maar goed ik werd netjes afgezet voor het huis van Paula. Ik wist dat ze niet thuis zou zijn, maar Anni zou me opvangen. Anni is de huishoudster. Daarnaast maakte ik kennis kennis met de bewaker en de tuinman. En de honden.

Ik wist niet wat ik zag! Dit was echt geen huis, maar een villa! Ik kreeg mijn kamer aangewezen. Een balzaal met een tweepersoonsbed en een eigen badkamer. Wowww! Ik was echt onder de indruk. Anni maakte me meteen wat fruit.

Ohh zalig weer echt fruit! Daar had ik me ook al echt weer op verheugd. In Japan is het fruit namelijk ónbetaalbaar! Ik heb alleen wat bananen gegeten. Het moet perfect in vorm zijn en glanzen. Niemand weet waarom of interesseert het, maar daarom is het zo duur. Als je 7 euro voor een trosje druiven moet betalen of 2,50 euro voor een appel laat je het al gauw. Meloenen waren al helemaal goud waard.

Maar goed ik moest even alles verwerken. Anni zei me dat ze 2 uur ging rusten, maar dat Paula rond 13 uur terug zou zijn. Ik kon meteen het zwembad in. Nja daar maakte ik uiteraard graag gebruik van! Wauw. Een prachtige tuin en echt een groot zwembad. Wat een luxe! Het ene moment lig je op een dun matje in een park en het volgende moment heb je een chill tweepersoonsbed en een zwembad in de tuin. Nja moet ook eens kunnen toch?!:).

Niet vervelend om zo te vieren dat je precies een half jaar aan het reizen bent! 6 maanden gewoon!! Echt bizar weer hoe snel het gegaan is. Maar van de andere kant voelt het ook alsof ik al een heel leven aan het reizen ben. Maar goed we gaan gewoon door!:) op na maand 7!

Ik ben even gaan zwemmen, maar wilde me niet in mijn bikini voorstellen dus heb me al gauw ook weer aangekleed en lekker langs de kant in mijn nieuwe Lonely Planet gebladerd en nog meer informatie opgezocht over mijn nieuwe land.

Ik maakte kennis met Paula. Een hele leuke, vrolijke en spontane vrouw. Ze vertelde me dat voor haar het huis ook groot was, maar dat voor Jakarta nog wel meeviel. De meeste huizen voor expats waren nog veel groter, maar ze vond het heerlijk dat ze voor de honden ook nog wat meer tuin had.

Nadat we even gekletst hadden vroeg ze me of ik zin had om mee te gaan naar de school van Karst, haar zoon. Het was de internationale school. Ze had namelijk soort van ouderinfoavond voor wat er komend jaar te wachten stond. Ik was wel erg benieuwd hoe het er op zo'n school aan toe ging dus ik ging mee.

Het was echt een mooi en heel groot complex. We kregen eerst een welkomswoord door de rector in het theater. Echt een sjiek theater zoals we die in Nederland ook kennen. Was daar al van onder de indruk. Daarna waren er bijeenkomsten van elk zo'n 20 minuten waarin de leraar vertelde wat er te wachten stond. Alles was in het Engels uiteraard. Behoorlijk pittig wat die allemaal moesten doen. Wel echt leuk om dit eens te zien. Dat zou ik normaal niet zien.

Ben er zelf ook al sinds Taiwan achter dat ik zelf ook weer wil gaan studeren en sinds Tokyo wist ik het zeker. Ik ben ooit begonnen op de universiteit maar kon het wiskundig gezien niet aan. Toen ik uiteindelijk gestopt ben voelde dat als enorm falen. Ik mag het van mam niet zeggen omdat het niet echt falen is, maar het heeft altijd aan me geknaagd. Ik was er gewoon ook niet klaar voor. Ik zag alle mensen om me heen alsof ze super verzekerd waren en echt wisten wat ze deden en ik kreeg nergens grip op en was super onzeker. Voor mij maakt het echt niet uit wie welke richting gevolgd heeft of opleiding etc., maar voor mezelf ben ik altijd streng geweest. Zo kon ik het niet hebben dat ik in de brugklas in begin op Havo niveau stond. Ik wilde persé naar Atheneum. Ik was en ben echt een strever. Dus toen ik de universiteit niet aankon was dat echt een domper en een deuk in mijn zelfvertrouwen. En dat was al niet zo sterk.

Nu sta ik zoveel sterker in mijn schoenen en ben ik zo hard aan mezelf aan het werken. Ik leer mezelf steeds beter kennen en nu durf ik gewoon ook te zeggen dat ik weet dat ik het wel aan kan. Merk echt dat dat nu iets is waar ik nog mee moet "afrekenen". Het zal niet makkelijk worden, maar ik ben niet meer bang om nieuwe uitdagingen aan te gaan. En mentaal gezien ben ik sterk dus ik laat me niet tegenhouden als het even niet gaat. Hoe en wat gaat nog wel vormkrijgen, maar ben er echt van overtuigd. Wilde het eerst nog niet delen. Heb het alleen nog maar tegen een goede vriend verteld en een tijdje terug pas tegen mam. Maar ben er inmiddels zo van overtuigd dat ik het nu ook uitspreek! En dat gevoel werd ook echt bevestigd toen ik op die school rondliep en weer even in de schoolbanken zat. Maar goed we gaan het zien hoe en wat en wanneer:). Het komt wanneer het komt!

Na de rondleiding en infosessies zijn we teruggegaan en gegeten. Mijn eerste Idonesische maaltijd! Hmmm yummie yummie! Het was echt heel leuk. Moest wel echt nog alles verwerken. Het ging allemaal zo snel. Het ene moment eet je nog sushi en vervolgens ben je weer in een heel ander land. Door mijn jetlag was ik nog niet echt moe, maar 's avonds kreeg ik ineens de klap.

Paula had een oude film van Indonesië. Heel leuk om dat te zien, maar ineens voelde ik me super zwaar en kreeg echt een mega inzinking. Viel ook in slaap en schrok toen Paula zei "Inge, je moet gaan slapen". Haha. Bohh voelde me een zak aardappels zo zwaar. Blehh wat haat ik jetlags toch mja.

Heerlijk dat bed! Heb als een zeester helemaal breed uitgestrekt geslapen. Zalig! Had de wekker gezet en werd super moe wakker. Had echt heerlijk geslapen maar die stomme jetlag! Maar goed.. Jakarta!

De chauffeur zette me af bij de haven en zou me daarna naar de oude stad brengen en 's avonds zou ik zelf terugkomen met de trein.

Ik keek weer mijn ogen uit toen we stapvoets door de chaos en file reden. Het getoeter en geduw van auto's en daarnaast nog scooters die er tussen door slingerden en mensen die nog overstaken. Haha moest er weer om lachen. Alhoewel ik nog echt moest wennen aan alles moest ik wel weer lachen om de crazyness!

Bij de haven werd ik meteen meegenomen door een man die me rondleidde. In begin dacht ik dat het gewoon iemand was die vriendelijk met me kwam praten, maar had al gauw door dat het echt een gids was dus dacht oh nu kom ik aan het betalen. Had het natuurlijk kunnen weten, maar goed jetlag en cultuurshock en gewoon overdonderd door alles. Mja hij was heel aardig en praatte tegen me in het Nederlands. En nja hier kan het nooit veel zijn dus heb het maar laten gaan. Leermomentje!

Haha dat is het leuke van Indonesië. Je kunt gewoon sommige dingen lezen en verstaan. En ja die Indonesiërs zijn toch echt slimmer dan wij en schrijven gewoon lekker simpel. "Taksi", "informasi", en bij de Mac. Donalds zag ik een reclame dat je een gratis "Gelas" kreeg. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Ik ben het helemaal met ze eens. En zo zijn er heel veel voorbeelden. Zal nog wel veel dingen gaan tegenkomen.

De man vertelde me vanalles over de oude haven en wilde overal foto's van me maken. Dacht hoeft niet echt bij elke boot en elke hoek haha mja hij bedoelde het goed. We gingen nog over de rivier met een bootje en toen terug.

De chauffeur zette me bij de oude stad af. Op het plein stonden nog allemaal oude, witte koloniale gebouwen die nu veelal als museum dienden. Café Batavia stamt uit 1805 en is nog steeds in gebruik. Paula had me gezegd dat het leuk was om daar een koffie te gaan drinken. Dus ben daar naartoe gegaan. Inderdaad erg leuk. Toen ik de menukaart kreeg besloot ik geen koffie te nemen maar poffertjes!!! Haha dat was lang geleden zeg! Heel leuk om weer even een beetje terug te gaan naar Nederland. Maar voor even was goed genoeg haha. Ben nog niet klaar voor boerenkool en erwtensoep. Alhoewel ik stroopwafels wel mis! Maar goed..

Ik heb even op het plein rondgelopen en daarna een stuk van de wandeling gevolgd van een boekje dat Paula me geleend had. Maar echt wandelen gaat niet haha. Er zijn geen echte stoepen, overal gaten in de weg en oversteken is een hand opsteken en dan tussen auto's en scootertjes doorlopen. Toen ik het wel gezien had heb ik de trein genomen naar de Monas, het Monumen Nasional. Ook wel "Sukarno's final erection" genoemd in de volksmond. Geen commentaar verder!

Het momument lag in een mooi park. Je kon naar binnen dan was er eerst een museum en je kon nog helemaal naar boven. Maar de rij was zo lang dat ik dat gelaten heb. Heb me even in het park neergezet met muziek. Even rust.

Was even aan het relaxen toen een jongen aan kwam. Of die bij me mocht komen zitten. Nja wilde geen nee zeggen, maar eigenlijk wilde ik even mijn gedachte op een rijtje zetten. Mja Filo bleef praten. Hij was wel aardig, maar kwam er niet vanaf haha. Ik had al gezegd van ik ga zo de trein terug nemen, want wil voor het donker terug zijn. Maar hij bleef me vragen stellen en verhalen vertellen. Ik zo ja ik ga nu echt en toen ging die ook nog mee naar de trein, want zijn zus bleek vlakbij mijn station te wonen.

Hij liep ook nog op z'n Indonesisch, dus super chill en rustig, maar ik heb even mijn Hollandse pas ingezet haha. Ik wilde echt op tijd terug zijn bij Paula. Hij had me ook al 5x verteld dat mijn ogen mooi waren. Ik dacht daar gaan we weer. Weet echt niet wat die Aziaten met me hebben. Mja weer de interessante buitenlander he. Maar goed heb weer tactisch geprobeerd duidelijk te maken dat ik geen interesse had maar geloof niet dat het echt landde.

De treinen in Tokyo waren vol, maar ik weet niet welke voller waren; Tokyo of Jakarta!! Oh mijn god! Ik werd helemaal verpletterd. In Tokyo waren het nog allemaal nette businessmannen en vrouwen, maar Indonesië is toch nét iets anders. Het was echt smerig warm in de trein en voelde me zo ranzig. En elk station kwamen er meer mensen bij. Ik was elke keer aan het wachten wanneer er eens mensen uitstapten, maar dat duurde tot bijna het einde. En Filo stond ook nog compleet op me. Ik was echt blij toen we bij het station aankwamen. Hij maakte me nog gek dat die mijn nummer wilde. Heb uiteindelijk maar mijn instagram gegeven, dacht mijn nummer krijg je niet.

Inmiddels was het al pikkedonker en toen moest ik nog op de Go-Jek naar Paula. Het was natuurlijk spits uur, ook op de weg. Dus het duurde echt nog lang. Voelde me echt beetje schuldig, want had echt eerder terug willen zijn. Mja Paula vond het niet heel erg.

We hadden weer heerlijk gegeten en na nog wat gekletst te hebben met een wijntje zijn we gaan slapen.

Eigenlijk zou ik 2 nachten blijven, maar Paula zei me dat ik best nog een nacht mocht blijven en dan een dagtocht kon maken naar Bogor in plaats van daar te overnachten. Volgens mij vond ze het wel leuk dat ik er was aangezien haar man in Polen zat bij vrienden. Ik genoot ook wel van dat heerlijke bed en was nog steeds niet echt geland dus vond het wel een goed plan.

Nam de trein naar Bogor en kwam met een meisje aan de praat. Dat was wel keuk en ze gaf me haar plaats toen ze met haar zus en nichtjes vertrok. Bogor was super druk aangezien in het weekend mensen de stad Jakarta ontvluchten. Het staat bekend om de botanische tuin.

In de tuin waren veel mensen aan het picknicken. Het was leuk om er rond te lopen. Er was ook een buitenverblijf van de president. Ooit heeft een Nederlandse generaal dit paleis gebouwd en heeft een botanist dit uitgebreid met de tuin. Het is heel groot met onder andere een meer met lelies, een Mexicaanse tuin (Meksiko!), een orchideeën huis en heel veel bomen en exotische planten en struiken. Er is ook een deel waar de herten grazen.

Er waren studenten opdrachten aan het doen voor hun Engels, dus ja drie keer raden wie wat interviews mocht doen haha. Het was wel heel grappig. Giebel, giebel, giebel. Kwam daarna nog een groepje tegen dus nog maar een keertje wat vragen beantwoord. Beide groepen filmden alles en wilden uiteraard foto's.

Na een paar uur rond gewandeld en even op wat bankjes te hebben gezeten ben ik nog Bogor ingelopen. Er was een markt. Heel leuk. Was natuurlijk een bezienswaardigheid. "Hello miss, where are you from?" "Miss".. etc. Etc. Maar toen ik wat foto's maakten poseerden de verkopers zelf. Had dat niet verwacht maar duimen omhoog en glimlachen. Heel leuk om weer alle kleuren van kruiden en groenten en fruit te zien. Uiteraard lag het vlees weer open en bloot in de zon haha. Het is weer even wennen haha.

Ben nog wat gaan eten, Gado-Gado. Het is een groente mix met pindasaus. Ik vond dit hier niet zo lekker, maar heb het ooit in een Indonesisch restaurant gegeten en vond het daar wel goed. Had nog een cadeautje gekocht voor Paula. Ze was Indonesisch aan het leren dus ik heb een heel mooi, met Indonesisch design, boekje en een pen gekocht. Ze was er heel blij mee aangezien ze elke keer vergat een nieuw boekje te kopen en haar schrift bijna vol was. Het was maar klein, maar het is erg lastig iets te vinden. Wijn verkopen ze niet in de convenience stores, vanwege het Islamitisch geloof. Ik wist ook geen supermarkt of iets te vinden. Maar ik was blij dat ze echt blij was met het boekje.

Na een heerlijke nasi Goreng hebben we een film gekeken. Het was een hele slechte film eigenlijk. Het onderwerp was mooi, maar zeer slecht gefilmd. Mja het was wel heel gezellig. Lang geleden dat ik eens op de bank film gekeken heb haha.

'S morgens heb ik weer eens een bruine boterham met Hollandse kaas gegeten! Met name de BRUINE boterham was toch wel echt zalig na al dat kleffe witbrood. Haha lekker even Hollands.

We hadden net het ontbijt op toen Anni met haar zoon en zijn vrouw binnenkwam. Ze was gisteren jarig geweest en had een hele chocoladetaart bij zich. Ik had echt geluk! Haha heerlijk! Zo leuk om te zien hoe ze met elkaar omgingen.

Na de taart heb ik afscheid genomen en hebben ze voor me een Go-Jek geregeld zodat ik naar het station kon. Met een dikke knuffel nam ik afscheid en zwaaide tot de scooter de bocht om ging. Een heel leuk begin van mijn Indonesisch avontuur! Op naar Bandung!

Respect trouwens dat je alles heb gelezen! Ik heb jullie weer wat aangedaan haha! Het is langer geworden dan ik dacht.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis