We vertrokken met de touringbus naar Banyuwangi. De bus was overvol. De vrouw van de travelagency had ons uiteraard ook proberen te misleiden maar bikkel Mona had het even gefixt. We hadden 5 plaatsen maar wel verdeeld over de bus.

Ik vroeg een Indonesisch vrouwtje heel vriendelijk of ik misschien aan het gangpad mocht zitten aangezien mijn benen net een beetje langer zijn dan die van haar en de stoelen echt Indonesische benen beenruimte hebben. Helaas was ze niet zo meedenkend en wees ze dat ze misselijk zou worden of iets. Tsja de mensen zijn hier niet zo heel sociaal. Ze lachen wel op straat en constant "hello, how are you?" maar that's it. Ben een groot dollarteken en verder vind ik ze best egoistisch. Mja kan het me wel voorstellen als zoveel vreselijke toeristen je eiland en land komen inpikken.

Maar goed kreupel in een 5 uur durende busrit... ja prachtig die "long legs", niet praktisch in elk geval. Zucht! Had gelukkig wel een beetje geslapen.

We ontmoette nog 2 meisjes van Duitsland en zijn hadden al een homestay dus we zouden een taxi delen naar hun homestay en dan kijken of we daar konden slapen of ergens in de buurt. Het bleek echter super ver uit de buurt te zijn in een of andere wijk. Het duurde zo lang en de chauffeur kon het niet vinden. Er werd al gebeld naar de vrouw van de homestay maar het werkte niet echt. Iedereen was moe en chagrijnig. We moesten ook opschieten want we moesten nu om middernacht al ons bed uit.

Na een heel gedoe vonden we het eindelijk maar het was heel raar en we besloten daar niet te blijven. De vrouw had nog iets anders en Mona had nog energie genoeg om het te regelen. Ik dacht doe maar ik hoor het wel. Ik was echt heel moe en had honger en dacht mij boeit het niet. Een grond vond ik al goed genoeg had toch nog mijn matje en slaapzak. Maar wilde absoluut met zijn vijven blijven dus heb het hun laten regelen.

De taxichauffeur was ook al geirriteerd maar uiteindelijk hadden we het via die vrouw geregeld. We hebben nog een foto gemaakt met de taxichauffeur en uiteindelijk konden we allemaal weer lachen, douchen, eten en naar bed. Het was wel echt top ook! De man was heel aardig en mooi, fatsoendelijke homestay. De Ijen vulkaan konden we zelf niet doen, dat moet met een gids, want er zijn in het verleden mensen gestorven. De prijzen zijn hier gelukkig wel transparant en voor iedereen gelijk. Ongelofelijk, maar waar!

Na maar een uurtje slaap moesten we er alweer uit, want we zouden worden opgehaald. We gingen met een soort truck over de hobbelige wegen op weg naar het begin van de vulkaan. Ineens stopte de chauffeur en hoorde we een luide sis.... de band! Pff hadden wij weer.

We moesten de truck uit en de chauffeur begon stenen te zoeken zodat die uiteindelijk de truck omhoog zou kunnen krikken. Het duurde best lang maar uiteindelijk was de band vervangen.

Het was nu in begin wel best druk met lopen. We raakten elkaar ook al kwijt, maar liep met Marie mee en wij hadden wel een goed tempo samen. Zij is echt super sportief en doet trailruns in de bergen.

Het was in begin niet zo moeilijk en al gauw waren we boven. Maar de Ijen gaat niet om de tocht naar boven maar met name om de krater beneden. Je kunt hier de blauwe vlammen zien die veroorzaakt worden door sulfiet en andere mineralen van de vulkaan. Al gauw zagen we de vlammen al van boven. De klim naar beneden was behoorlijk pittig. Het was rotsachtig en steil en dat alles in het donker.

Ik klom nu met Mona en Brigitte naar beneden. We zagen al snel een sulfiet drager. Echt heftig! Die mannen doen super gevaarlijk werk door in de hitte en zwavelluchten sulfiet te steken en dan helemaal naar boven te dragen. Vele ook zonder gasmasker omdat ze dat simpelweg niet kunnen betalen. Wij hadden ook een gasmasker. Ik kwam zo al nauwelijks naar beneden en boven laat staan met een 25 kilo op mijn schouder.

Na een behoorlijk klim naar beneden kwamen we bij het gele sulfiet. De blauwe vlammen waren echt wel gaaf om te zien. Helemaal beneden moesten we echt het masker opzetten. Kreeg nauwelijks lucht en de hete zwavel dampen branden in ons gezicht. Vond het echt heel akelig. Het was heet, super ongezond en kreeg geen lucht. Ben echt snel weggegaan. Het duurde ook weer even voor ik weer echt zuurstof had en ik normaal kon ademen. Die arme dragers!! Zo ongezond!

Toen we terug naar boven klommen werd het eindelijk wat lichter en zagen we dat we bij het meer aan het klommen waren. Wederom werden we getrakteerd op een prachtige zonsopgang. Het was het vroege opstaan weer waard. Het uitzicht was geweldig! Toen we naar beneden liepen zagen we pas wat voor prachtige omgeving het was, dat hadden we in het donker niet gezien. Prachtig! Echt genoten van de tocht terug. Het waaide wel flink en super veel stof kwam je tegemoet.

Op de terugweg stopten we nog bij een koffieplantage en een waterval. Ik had nog wel willen zwemmen, maar niemand wilde meer dus heb ik het maar gelaten. We waren echt moe en super blij om weer bij het guesthouse te zijn. Douchen en ontbijten en op naar de haven om onze boot te nemen naar Bali. Ik zelf zou via Bali naar Gili Trawang gaan omdat ik in Bali mijn broertje ga zien. Daar moet ik dus nog even op wachten. Dus uiteindelijk afscheid genomen van de anderen en mijn reis naar Gili T. begonnen.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis