Ik ga jullie meenemen in de busreis van Chengdu naar Lijiang. Het was echt de beste busreis ooit! Even vooraf, mocht je pauze hebben of net aan het eten beginnen, wacht dan nog even met lezen. Ik wil je eetlust niet verpesten.. je bent gewaarschuwd:). Ik doe mijn best het zo goed mogelijk te omschrijven maar het is waarschijnlijk iets waar je echt bij moet zijn geweest om het volledig snappen en om er net zo hard om te kunnen lachen als wij gedaan hebben. Mja doe mijn best!

20 uur zou onze busreis duren naar Lijiang hadden ze mij gezegd op het busstation. Nja ik vond het prima, goed te doen. Goncalo, de Portugees, vond het echt vreselijk! Hij had gelezen dat het 24 uur duurde dus hij sprong bijna een gat in de lucht toen ik zei 20. Ik zag niet echt het verschil, of je nu 20 of 24 uur in de bus moest zitten, mja. Ik was ook wel verbaasd want hij reisde al 11 maanden, maar niet iedereen crosst het grootste land ter wereld in een maand door. Ik was dus wel wat gewend. Goncalo bleef maar wat grommen maar moest we wel om lachen. Hij had ooit 26 uur in de bus gezeten van Tsjechië naar Italië en dat was aan horrorreis geweest dus kon me wel voorstellen dat hij er tegenop zag.

We waren al vroeg op het station en konden als eerste de bus in. We hadden geen vaste plaatsen dus wij claimden de plaatsen bovenin en aan het grote raam. Beenruimte en alle uitzicht. Hij werd meteen al positiever. Hij links 2 stoelen en ik rechts van het gangpad. Zolang de bus niet vol was genoten we van de plaats. Al snel vertrokken we en Goncalo bleek alle ergernis te zijn vergeten. Al snel stopten we voor een lange lunchbreak. Toen Goncalo buiten was, was die vergeten zijn spullen op zijn stoel te leggen en al snel hadden 2 Chinese vrouwen zijn stoel ingepikt. Ik maakte duidelijk dat er iemand zat aangezien zijn spullen op de grond lagen, maar ze keken me aan alsof ik Chinees, Uhhh Spaans sprak.. even later stonden ze toch op.

Toen ik ook buiten was, was er toch een vrouw in de hoek naast Goncalo gaan zitten dus hij had iets minder plaats maar toch nog altijd voorin. We wilden wat met haar praten maar ze liet duidelijk merken dat ze niet kon lezen. Dat bleken meer mensen in de bus niet te kunnen. We gingen naar het zuiden en 80% van de inwoners van Lijiang is een etnische minderheid uit Tibet. Oeff.. het zet je wel weer even op je plaats als mensen van ongeveer je eigen leeftijd niet kunnen lezen of schrijven.

Mja we vervolgden onze weg en al buiten Chengdu hadden we prachtig uitzicht.

Voor ik verder ga en onze geweldige busreis probeer te delen met jullie moet ik even wat algemene info over de Chinezen geven. Is China vies? Nee, totaal niet!! Alles is georganiseerd en alle straten en parken worden heel erg goed bijgehouden. Zijn Chinezen vies? Uhm ja.. nja laten we het "anders" noemen. Ze halen hun slijm van onder uit hun tenen op en spugen het vervolgens in prullenbakken, parken, of op de grond uit met alle geluid wat daarbij hoort. Ook peuteren ze in hun neus zonder gêne. Uitgebreid boeren en/of scheten laten is ook normaal. Ze schamen zich er niet voor. Geloof me, het went snel, meestal hoor ik het niet eens meer. Maar.. in de bus is het toch anders...

Het klikte goed tussen Goncalo en mij en we spraken over reizen, werk en andere dingen. Af en toe luisterden we wat muziek en een aantal uren gingen voorbij. Op een gegeven moment waren we weer aan het praten. We zaten in een serieus gesprek tot ineens uit het niks... RrrrrrrrrrrrTTTTtttt... een Chinees kwam vanuit het gangpad met zijn hoofd tussen ons gesprek in en spuugde zijn slijm in de vuilnisemmer in het gangpad en ging toen weer terug naar zijn plaats. Het klonk alsof die al zijn ingewanden mee had uitgespuugd. Goncalo en ik keken elkaar 3 seconden aan zonder iets te zeggen en barsten toen echt keihard in lachen uit. Ik kon niet meer stoppen. We hadden beide de tranen over onze wangen rollen van het lachen. "The Chinese Experience" you know.. Goncalo maakte het nog beter. Hij vergeleek het met de film "Alien" en deed het geluid na, haha.

Erna ging ons gesprek natuurlijk verder over alle Chinese gebruiken, hilarisch!! Goncalo vertelde dat hij in de metro zat en echt een super mooi Chinees meisje zat tegenover hem, hij kreeg zijn ogen niet van haar af gehouden... en toen ineens zat ze met haar vinger in haar neus alsof ze haar hersenen eruit wilde halen. Hij zei het met zijn Portugese temperament en gooide al zijn emotie in zijn verhaal. Ik kon niet meer! Mijn buik deed echt pijn van het lachen. Ik weet het, het is echt niet zo grappig voor jullie maar ja heb de busreis helaas niet gefilmd. Het had zo een film kunnen zijn!

Maar goed toen we weer wat adem hadden en bekomen waren van onze Chinese ervaring genoten we weer verder van het uitzicht. De tijd vloog voorbij.

Elke keer als we een stop hadden kwam een man naar boven en schreeuwde als een gek. Het klonk alsof een legerbaas stond te schreeuwen op de markt ofzo. Soms schrok ik er echt van en dacht dat er iets aan de hand was ofzo, maar iedereen bleek het elke keer normaal te vinden. Zeker als je net in slaap was gevallen klonk het alsof de oorlog uitbrak. Goncalo had hem de "breakfast guy" genoemd. Hij maakte grapjes over dat die thuis tegen zijn vrouw ook zo schreeuwde en dan waarschijnlijk zei "het ontbijt was heerlijk schat". Echt geweldig hoe hij dit weer wist te vertellen met zijn Portugees-Engels accent.

Toen het bijna donker was kwamen we in de file terecht. Er was echt een dik ongeluk gebeurd en we stonden echt stil. Goncalo begon meteen te brommen dat het nu wel echt 24 uur gingen duren. Ik moest wederom lachen. Ik amuseerde me echt heel erg met hem en de tijd ging super snel voorbij. We hadden honger maar mochten onze noodles niet maken. Het heet water in de bus was enkel voor thee en we zouden later stoppen. Na 2,5 uur reden we eindelijk weer en tegen 21 uur konden we in het restaurant onze noodles maken. Ik had eigenlijk verwacht dat dat niet mocht maar Chinezen en hun noodles en thee zijn heilig en echt overal kun je heet water krijgen.

Tijd om te eten kregen we echter niet!! Na een paar minuten werd er al geschreeuwd dat we naar de bus moesten. Met onze super hete noodlesoep moesten we echt rennen en we kwamen wederom niet bij van het lachen. Die Chinezen eten hun eten echt super heet en snel op! Dat is ook de reden dat ze zo super hard slurpen tijdens het eten. Hierdoor komt er lucht bij en kunnen ze eten. Ik had nog geen tijd gehad om naar de wc te gaan. Het was echt weer een Chinese ervaring en paste helemaal in de tot nu toe al chaotische, maar hilarische busreis.

Tegen middernacht stopten we en kregen we via een vertaal app te horen dat we om 5.30 uur weer verder gingen. We konden binnen slapen of in de bus. Nja we wilden niet betalen dus bleven in de bus slapen. We snapten niet dat we niet verder gingen, want ze waren met 3 chauffeurs. Mja we zouden het wel weer zien. We waren blij met onze plaatsen en kregen in de bus nog dekens.

Tegen 6 uur 's morgens vertrokken we weer en na 10 minuten werd ons al duidelijk waarom we waren gestopt! We gingen door de bergen. De wegen waren steil en smal en er was geen verlichting. Dit was echt niet mogelijk geweest in het donker. Steeds hoger gingen we. Het uitzicht was prachtig maar het was intussen ook al gaan regenen. Hoger en hoger en hoger. Ik was na Thailand en Vietnam al best wat bergritten gewend en ook wat Aziatisch rijgedrag, maar ondanks dat hield ik af en toe toch mijn hart vast. Maar het uitzicht was echt ongelofelijk mooi!

Wc-stop! En wederom weer een prachtige Chinese (smakelijke) aanvulling. Ik stond in de rij te wachten, maar ook bij de mannen was een rij. Je moest de trappen op om daadwerkelijk naar de wc te gaan. Goncalo liep de trap op maar ook weer heel snel terug. "Oh my god, oh my god!!".. ik dacht wat nu weer maar moest al lachen om zijn houding. Der waren meerdere wc's en nja in China zijn de hokken vaak open, zonder deur. Er stonden schijnbaar wat mannen te plassen maar met hun gezicht naar de muur dus niks mis mee. Maar toen hij naar boven liep zat ook een man in squathouding. Nja geloof niet dat ik verder info hoef te geven. "Oh my god".. "eye contact you know, I had eye contact!!!" Haha ik kwam wederom niet bij van het lachen om met name de manier hoe die het vertelde. De man had zich schijnbaar ook heel erg geschaamd aangezien Goncalo geen Chinees was. Hij mocht van de andere mannen ook niet meer binnen komen, haha.. ".. and than I pied in the shower" ik zo Whaaat?!!! Hahahaha ernaast was een douchehok geweest en toen had die daar maar geplast. Geweldig!

Ook ik was even in shock geweest toen de vrouw voor me echt een megaaa scheet liet!! Echt niet normaal hoe hard en hoe niet-vrouwelijk. Tsja.. normaal schijnbaar want ze lachte heel vriendelijk na me toen ze langs me door liep. Ik kreeg het toch echt niet voor elkaar om uitgebreid terug te lachen.

Goed.. nadat we onze wc-verhalen uitgebreid gedeeld hadden en onze lachbuien eindelijk wat bedaard waren gingen we weer verder. Tijdens de ontbijt stop moest hij me toch echt even vertellen welke man het betrof. Haha fijn al die info op de vroege morgen. "Look at him, he looks so good in his blazer and than he is like....." en Goncalo maakte een squat beweging en zijn ogen super wijd. Haha echt geweldig hoe die het uitbeelde en er niet over uitgesproken kwam.

Het laatste stuk door de bergen was echt heel heftig! Ik kon vanaf mijn stoel bovenin de afgrond vaak genoeg zien als ik even naar onder keek. Het was echt heel hoog. We zagen besneeuwde bergentoppen en ook de wolken gingen voor de bergen langs. Het regende nog steeds en af en toe dacht ik dat de buschauffeur de bochten best iets langzamer had mogen ingaan. De laatste 30 kilometer durfde ik soms ook echt niet meer te kijken. Ik zat nog even van mijn muziek te genieten toen ineens ook een vrouw achterin ergens de bochten niet aankon en haar ingewanden eruit kotste. Tsja dat had ik nog gemist in het rijtje.

We gingen weer een bocht om en kwamen toen in de file. Even later zagen we een bus op zijn kant liggen met de achterwielen omhoog!! Het zag er echt heftig uit maar zo ver we konden zien geen gewonden ofzo want niemand was echt in paniek. Maar de bus kon blij zijn met dat stuk want als het 2 meter verder gebeurd was hadden we geen bus meer gezien! Ik was op het laatste ook echt blij toen we in Lijiang aangekomen waren want het was met vlagen echt heel spannend. Na (inderdaad) exact 24 uur waren we aangekomen! Wat een busreis! Ik was echt blij met Goncalo, anders was het best lang en eenzaam geweest maar nu was het ronduit prachtig! We hebben ons niet verveeld en de tijd vloog voorbij.

We werden meteen verwelkomt in het guesthouse door een super lieve gastvrouw met cake en thee. Wat een dag!! We hebben er nog lang om gelachen.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis