Het eerste deel richting Hiroshima werd ik meegenomen door een ontzettend lieve en super enthousiaste vrouw. Ze vond het helemaal geweldig om me mee te nemen. Heel veel whaaaa en ooohhh's haha werd er echt blij van. We moesten nog even langs haar huis en haar moeder ophalen en dan gingen we op weg. Voor mij allemaal prima, ik zat lekker in een koele auto in plaats van te smelten in de brandende zon. 35 graden is de laatste dagen het minimum en dat veranderd voorlopig niet, aangezien ik alleen nog maar zuidelijker ga. Ik was inmiddels al een heel stuk verder gekomen.

Deel twee werd een kerel die in de stad moest zijn waar ik net was aangekomen, maar hij wilde ontzettend graag Engels oefenen dus hij bracht me maar even een uur verderop. Hij gaf zelf Engelse privéles aan studenten en wilde graag met buitenlanders praten. Het werd meer een interview dan wat anders haha maar wel leuk. Deel drie werd ik door een jongen meegenomen die naar zijn vriendin ging in Mihara. Het laatste deel nam een businessman me mee naar Hiroshima.

Op het eiland Miyajima, niet ver van Hiroshima, zou ik gaan kamperen op de camping. De man sprak nauwelijks Engels en hij had met zijn dochter gebeld die als tolk diende. Ze vertelde me dat de man het echt heel erg vond dat hij geen tijd had om me naar Miyajima te brengen. Hij had namelijk een afspraak voor zijn werk. Ik wilde eerst het laatste stuk nog liften maar aangezien het al flink ging schemeren heb ik de trein genomen. Meneer had me op het station afgezet en ik was nog niet uitgestapt of hij rende het station in en kwam terug met een kaartje naar Miyajima. Na 5x geld te hebben aangeboden had ik het maar weer opgegeven en bedankte de vriendelijke man nog maar eens. De trein genomen die uiteraard weer prop en propvol zat aangezien het spitsuur was (wanneer niet in Japan:P?!), niet echt chill met mijn backpacks. Mja ik kwam aan bij de ferry en kon de boot op.

De camping lag nog best een stuk van de pier af en ik was het gesleep echt moe. Ik vroeg een taxichauffeur van een hotel waar ik eventueel nog een bus kon nemen. Hij zei me direct dat ik met hem mee kon tot aan zijn hotel. Moest nog 10 minuten daarna lopen en kwam toen in het pikkedonker aan op de camping. De receptie was al gesloten maar ik had een email gestuurd dat ik zou komen. Op het bord stond dat je gewoon de tent kon opzetten en de dag erna kon inchecken. Ik ontmoette twee jongens en een van hen wees me een veld dat voor tenten zou zijn. Er waren ook op Miyajima ontzettend veel herten. Wederom leuk, als ze mijn tent maar niet als speelgoed of eten zouden aanzien.

Na een snikhete nacht in mijn tent, waarbij ik ook nog eens van de super harde onweer en bliksem meermaals wakker geworden was, zou ik vandaag Hiroshima gaan. Ik moest wel de tijd in de gaten houden. Ik had namelijk uitgekiend dat ik precies dit weekend in Miyajima zou zijn. Er zou namelijk een groot vuurwerk zijn bij de Itsukushima Shrine, de grote torii gate die in het water staat. Ik had dit toevallig gezien, nadat ik meer informatie aan het opzoeken was van de vuurwerkshow in Tokyo. Ik had me toen al bedacht dat het leuk zou zijn, maar dacht dat ik dat nooit ging halen aangezien ik toen nog de Japanese Alps op de planning had staan. Ik vond het nu echt heel leuk dat ik dat kon meemaken en had er dan ook echt heel veel zin in.

Weer eerst de ferry naar het vaste land en toen de tram naar Hiroshima. De tram stopte direct bij de "A-bomb Dome". Oefffff.. zeer indrukwekkend om dit te zien. Het was het episch centrum waar Amerika de eerste atoombom op 6 augustus 1945 dropte. Hoewel er om heen niets meer overeind gebleven is, is van dit gebouw nog een deel overgebleven. Dit komt doordat de bom zo'n 600 meter boven de grond ontplofte en hierdoor heeft het Dome nauwelijks effect gehad van horizontale kracht. Oorspronkelijk was het een onderzoekscentrum. Nu staat het op de Unesco Werelderfgoedlijst en dient als hoop voor wereldvrede. Ik werd al direct met de neus op de feiten gedrukt en het was al meteen heftig om te zien.

In het Peace Memorial Park is een gedachtenissteen geplaatst. Het is een boog waarin alle namen van de slachtoffers geschreven staan, tenminste die geïdentificeerd zijn. Er zijn namelijk ook nog heel wat naamloze slachtoffers, maar ook hier is een herdenkingsbeeld voor gemaakt. Als je voor de boog staat kun je het A-Bomb Dome er door heen zien met in het midden de Peace Flame. Deze vlam blijft nonstop branden totdat alle nucleaire bommen op aarde zijn vernietigd. Echt heel bijzonder om daar te staan en echt kippenvel kreeg ik ervan. Ik werd overladen met emoties. Je voelt het verdriet in het park en de ellende.

Nog een ander beeld wat ik echt ontzettend heftig vond is het Children's Peace Monument. Een meisje houdt een gevouwen papieren kraanvogel vast en aan de zijkant zijn nog een jongetje en meisje afgebeeld. Het is gebaseerd op het verhaal van Sadako Sasaki. Ze was twee jaar toen de bom ontplofte. Op elfjarige leeftijd kreeg ze leukemie als gevolg van de straling. Ze geloofde dat ze beter kon worden als ze 1.000 vogels zou vouwen. Ze heeft ze niet kunnen afmaken, want op 12 jarige leeftijd overleed ze. Haar klasgenoten hebben haar werk afgemaakt. Nu nog worden er door kinderen van over de hele wereld kraanvogels gevouwen en naar Hiroshima opgestuurd. "This is our cry, this is our prayer: for building peace in the world". Dit staat op het beeld. Heb er maar een potje bij staan janken. Echt heftig. Zelfs nu ik aan het typen ben word ik weer emotioneel.

Nadat ik even op bankje was gaan zitten om bij te komen ben ik naar de Peace Memorial Hall gegaan. Een rond gebouw waarbij je in de Hall een panaroma foto ziet van de ellende vlak na de ontploffing. Onder de foto zijn 140.000 tegels, een tegel voor elk slachtoffer. Het precieze aantal is niet bekend aangezien ook veel documenten verloren gegaan zijn. Maar het zijn er ongeveer 140.000 met + of - 10.000. In sommige tegels staan de gebieden van Hiroshima die getroffen zijn. Hoe lager het gebied, hoe dichter bij het epicentrum. In het midden van de ronde hal is een soort fontijn in de vorm van een klok, 8.15 uur... het moment dat de bom ontplofte op 6 augustus 1945. Het water in de fontein verwijst naar de slachtoffers die stierven van dorst aangezien door de hitte van de bom er geen water beschikbaar was. Zo indrukwekkend!

Na de hal kom je in een ruimte waar op een beeldscherm alle slachtoffers met naam en foto staan. Slik. Zoveel mooie en onschuldige mensen, baby'tjes, kinderen, jongeren mannen, vrouwen.... Er staan ook computers waar je mensen zou kunnen zoeken als je iemand zoekt. In het deel erna werd een film gedraaid met verhalen van nabestaanden. Ik viel in het eerste verhaal in en werd er echt al akelig van. Het tweede verhaal ging me helemaal door merg en been. Ik heb het niet kunnen afkijken. Ik moest naar buiten. Wederom omdat ik niet tegen ziekenhuizen/bloed/etc. kan. Ze lieten weliswaar niks zien maar het verhaal was gruwelijk en daarnaast stroomden de tranen weer over mijn wangen.. brrrrrrr... af-schu-we-lijk! Ik had het graag willen afluisteren, maar kon het niet. Iets wat ik echt nog steeds heel irritant vind van mezelf. Voel me af en toe echt een kind. Mijn beide ouders werken in het ziekenhuis en daarnaast nog heel wat andere familieleden, maar mij kun je zelf in een bed stoppen als ik een operatie moest bijwonen of wat dan ook. Vind dat echt erg. Weet ook niet waardoor, maar als al iemand praat over zijn gebroken arm krijg ik al pijn in mijn arm en een rilling over me heen. En ook in dit geval vond ik het heel erg dat ik naar buiten moest gaan.

Ik was dan ook best wel weer bang om het museum in te gaan. Ik had al aardig tijd nodig om bij te komen na de Memorial Hall, maar wilde het persé zien. Het was echt heel mooi gedaan, net als het hele park. Er werd geïnformeerd over wat atoombommen zijn, het effect, en hoe Amerika tot de keuze van Hiroshima en Nagasaki is gekomen. Er stonden ook computers waar nog informatie gegeven werd over atomen etc. Dat was me een beetje te fysisch. Er werd ook naar andere ongelukken met radioactiviteit verwezen. Echt wel heel interessant. Een van de weinige museums waar ik zo goed als alle informatie gelezen heb. In een kamer daarna werden nog videobeelden met verhalen van slachtoffers getoond. Hier werden personen echt in beeld gebracht en zij vertelden hun verhaal. Ik kon dit wat beter aan, maar wederom afschuwelijke verhalen. Er lagen ook persoonlijke spullen van mensen die gedoneerd zijn aan het museum; een horloge die stopte op 8.15uur, een kinderfietsje, verbrande kleren, verschroeide flessen etc. etc.

Het zette me echt keihard met beide benen op de grond. Sowieso om daar te staan en het allemaal aan te horen en te zien. Daarnaast vond ik voor mijn reis ook wel echt een grote toevoeging. Ik ben al ontzettend dankbaar dat ik deze kans heb, maar ook liet het me nog eens extra zien dat het ook zo goed is dat ik dit nu doe. Dat ik de grote sprong in het diepe gewaagd heb en mijn hart volg. En dat ik het NU doe! Leef vandaag, want morgen is nooit gegarandeerd!!!

Zo indrukwekkend...

Ik ben het park uitgelopen en even zonder doel door wat straten gelopen om even af te schakelen. Het kasteel van Hiroshima is super klein en stelt niet veel voor. Ik was ook niet in de mood voor kastelen. Na een uurtje rond te zijn gewandeld moest ik langzaam weer naar de tram. Ik was ook wel weer bekomen van alle indrukken en kreeg nu ook wel weer langzaam zin in het vuurwerk.

En nja ik was niet de enige die de tram richting Miyajima nam. Heerlijk met een paar honderd bezweette Japanners aan elkaar te plakken in een tram, genieten.... 49 minuten lang! Vanaf de ferry kon ik nog net de prachtige zonsondergang zien en ik voelde me echt gelukkig. Het was echt een heftige dag maar het liet mezelf nog meer léven en van de mooie, kleine dingen in het leven genieten,... I am alive!! Met een glimlach liep ik het eiland op waar je inmiddels over de koppen kon lopen van de mensen. Wat een drukte, maar ja "hanabe", vuurwerk, is echt iets waar de Japanners dol op zijn..... net zoals ik! Vind nieuwjaar ook echt helemaal geweldig.

Ik was bang dat ik ergens achteraan zou staan, maar ik had 's morgens al door Miyajima gelopen en al gezien dat verder door het uitzicht op de shrine beter zou zijn dus ik bleef de massa volgen. De vele eetkramen langs de kant gaven al een leuke sfeer. Ik liep nog door en kwam op een gegeven moment bij het strand. Het was nu eb en je kon tot aan de shrine lopen. 's morgens had dat niet gekund door de vloed. Ik was verbaasd dat het strand zelfs niet vol was met mensen, maar goed voor mij. Ik had nu echt een eersterangs staanplaats. Ik was er klaar voor!:)

Wauw!! Wat een show weer.. ZO MOOI!! Zo bijzonder om de, al prachtige torii gate, verlicht te zien worden met de vele kleuren van het vuurwerk. Het knalde en bleef knallen, een heel uur lang. De muziek die erbij afgespeeld werd was ook heel mooi en het plaatje was compleet. En nja... laten we nog maar een keertje emotioneel worden dan. Big smile, trots, emoties, verdriet, momenten van bezinning en van genot... alles op een dag. Wat een hele bijzondere dag met een prachtige afsluiter!

Het was wel langzaam vloed geworden en iedereen ging steeds meer terug naar de kant haha. Maar heb mijn schoenen uitgedaan en lekker in het water verder genoten net als vele anderen. Na de show ging ik het strand weer op en kwam net weer op de kant toen ik zag dat wat vrouwen het ijswater aan het weg gieten waren, waar ze flesjes drinken in koud gehouden hadden om te verkopen. Ik heb mijn voeten er onder gestoken om het zand af te spoelen. Haha heel leuk. De vrouwen moesten lachen en kreeg een krukje om op te zitten en ze goten lachend nog meer water over mijn voeten. Kreeg zelfs nog een handdoek. Leuk spontaan moment. Nadat ik mijn schoenen weer aan had heb ik lachend en zwaaiend afscheid genomen.

Tsja en dan moeten al die mensen ook weer van het eiland af! Ongelofelijk wat een rijen voor de ferry.. maar dat had ik geen last van! Ik hoefde alleen maar 3,5 kilometer naar de camping te lopen. Heerlijk nagenieten van het vuurwerk. Vrolijke muziek opgezet en half dansend en dromend naar de camping gelopen. De taxibusjes gingen af en aan naar de hotels maar vond het echt heerlijk om te lopen. Eenmaal terug op de camping heb ik heerlijk mijn eigen blauwe villa weer opgezocht.

Ik was al vroeg wakker, ruim voor mijn wekker. Wekker?!! (wat is dat??:P).. Ja.. ik had namelijk met de vriendin van Satsuki afgesproken die mij verder zou brengen. We hadden om 10 uur afgesproken, maar moest nog een heel stuk lopen en de ferry nemen. Door de condens was mijn tent nog heel nat, maar de zon begon langzaam te schijnen dus om 6 uur ben ik dan ook maar meteen opgestaan. Er was een hutje met bankjes op de camping.. ideaal om mijn tent overheen te hangen in de zon. Het droogde echt heel snel. Heerlijk ook om mijn slaapzak uitgebreid te laten luchten. Heb ook maar meteen nog wat kleren gewassen en laten drogen. Mijn hele backpack nog even overhoop gehaald en alle zand van mijn strand overnachting eruit te kloppen.

Net toen ik ging lopen kwam de bus aan dus had ik deze genomen en uiteindelijk weer de ferry waar ik Yachie, Satsuki's vriendin, ga treffen... maar dat komt nog!:)

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis