Op het station werd me gewezen waar ik kaartjes kon kopen. Ik kreeg bij de ticketcounter alleen direct te horen dat ik om 18 uur kon vertrekken, de rest was uitverkocht. Ohhhh daar had ik even geen rekening mee gehouden. Haha het was weer even lang geleden dat ik een lange afstandstrein genomen had. Ik werd gewezen dat ik met een soort minivan mee kon. Ik was de eerste en nog een beetje achterdochtig of het wel betrouwbaar was en of de prijs wat ze zeiden wel klopten. Er kwam echter al snel een Indonesische man aan die hetzelfde probleem had als ik en bevestigde dat hij ook die prijs moest betalen.

We zouden officieel pas om 13 uur vertrekken, maar toen nog een Duits koppel aan kwam en nog 2 Indonesische mannen vertrokken we al. De Duitsers checkten bij mij weer de prijs haha. 2,5 uur later werden we afgezet op het station in Bandung.

De Duitsers hadden nog geen hostel geboekt en liepen met mij mee naar mijn hostel. Het was op zich een prima hostel maar Ik kon toch mijn draai nog steeds niet echt vinden. Ik besloot maar wat te gaan rondwandelen en dan te zien hoe en wat. Het was ook al 16 uur en ik had niet echt geluncht dus dat werd mijn eerste doel. In het hostel hadden ze me een foodmarket gewezen.

De foodmarket lag in een super groot en modern winkelcentrum. Heb beetje doelloos rondgelopen en wat gegeten. Ik moest ook echt nieuwe schoenen hebben. Na een half jaar hadden mijn sneakers het toch echt totaal begeven. Eigenlijk al veel eerder, maar als je weet dat je naar Indonesië gaat ga je geen dure schoenen kopen in Japan. Maar goed kon het nog niet echt vinden, maar eindigde wel met een cheap nieuw jurkje haha. Een nieuwe garderobe stond ook op mijn Indonesische to-do-list. Ik liep nog langs een winkeltje en zag hele mooie toilettassen en mijne was ook echt aan vervanging toe. En nja voor 0,63 euro kun je er best eentje kopen. Haha mijn eerste souvenir.. van waarschijnlijk vele gezien de prijzen hier haha.

Ik voelde me nog steeds wat verward. Ook hier was de stad druk en chaotisch. Eenmaal terug in het hostel moest ik ook echt weer even wennen aan het backpackers gebeuren. Vond het echt stom van mezelf. Heb al zo vaak in een hostel geslapen etc maar kreeg mijn draai niet gevonden. Ik moest denken aan Anne, mijn Nederlandse vriendin in Thailand. Zij had toen ook een tijd niet meer in een hostel geslapen en had ook moeite haar draai te vinden. Ik begreep dat toen niet, maar nu snapte ik het volledig hoe ze zich voelde. In Japan had ik ook mijn laatste dagen in een hostel geslapen maar daar was ik bijna de enige.

Na 3 maanden met vooral lokale mensen te zijn omgegaan en mijn totale vrijheid te hebben gehad van liften en slapen in mijn tent was het gewoon weer wennen om met Nederlanders en Duitsers op een kamer te liggen. De kamers waren klein, had geen plaats, de douche was constant bezet etc. Had echt even last van mezelf. Ik vond mezelf ook arrogant in een bepaalde manier. Alsof het ineens niet goed genoeg was ofzo. Maar dat was het niet, het was gewoon beetje combinatie van alles dat ik mijn draai niet vond.

Ik moest echt even wat gaan veranderen, want voelde me echt onrustig. Ik kwam in gesprek met de Nederlandse Kristie. Ze was net aan haar grote reis begonnen. Ze had met een aantal andere een tour gedaan enz., maar het was mij wat teveel geld en ik was gewoon zoekende. De stad zelf stelde ook niet veel voor. Ik dacht als ik een tour ga doen ben ik wel uit de stad, maar daar kom ik dan 's avonds ook weer terug. Wilde eerst de dag erna de nachtbus gaan nemen, maar Kristie zei me de dag trein te nemen. Ze had al van meer mensen gehoord dat het prachtig was. En zo besloot ik gewoon al de dag erna al te vertrekken. Ik kocht in de Indomarket (Indonesische convience store) mijn treinticket en om 7 uur 's ochtends zou ik vertrekken naar Yogyakarta. Er viel echt een last van mijn schouders en voelde dat dit een goede beslissing was. Even mijn rust terug vinden en weg uit de stad. En zoals ik Anne vorig jaar kon helpen acclimatiseren zo had Kristie mij nu geholpen.

Ik had weliswaar een treinkaart gekocht, maar deze moest ik een uur van te voren inchecken in de computer op het station om vervolgens mijn echte kaart te krijgen. Yep, Indonesische logica (logika denk ik)! Dus dat betekende 6 uur op het station oftewel 5 uur op aangezien ik nog geen kans gehad had om te douchen.

De drie Duitse meisjes op mijn kamer bleken ook dezelfde trein te hebben en samen liepen we richting de trein. We dronken nog een koffie samen om
wakker te worden en ze zeiden me met minder suiker te vragen. Een hele goede tip! Indonesiërs gooien echt overal mega veel suiker in. Ik had ook een zwarte koffie besteld maar dan nog zit er een berg suiker in.

We zaten helaas in een andere coupé dus we namen afscheid en ik ging de trein in. Ik zat aan het middenpad, maar niemand kwam naast me zitten dus ik kon heerlijk bij het raam zitten en genieten van het uitzicht. Wauw! Echt prachtig hoe de trein door de groene rijstvelden raasden en door leuke dorpjes. Ik zag bananen- en palmbomen, kindjes langs het spoor spelen en rennen en zwaaien, een aantal schooltjes, vrouwen die de was buiten hongen en mensen werken op het veld. Kristie had echt gelijk, prachtig! Heerlijk om weer eens een lange treinreis te hebben. Lekker naar buiten kijken, nadenken en muziek luisteren. Voelde me echt al stukken beter.

Halverwege was er nog een vrouw naast me komen zitten, maar mocht bij het raam blijven zitten. Uiteraard wilde ze meteen een foto met me. In China sta ik massaal op Wechat, Taiwanezen en Japanners deelden me op Line en in Indonesië kom ik op Facebook of word ik gedeeld op whatsapp. Ooit word ik nog eens wereldberoemd haha.... net zoals alle andere Westerlingen haha.

Na 8 uur treinen kwam ik aan in Yogyakarta. Hier wist ik dat ik een paar dagen zou blijven, want dit is het culturele hart van Java (het eiland waar ik ben). Ik had een hostel geboekt, maar het bleek meer een homestay achtig iets. Na eerst honderd keer No thanks tegen alle taxi- en riksjachauffeurs te hebben gezegd kwam ik aan. Dacht in begin waar ben ik nu weer beland. Het was maar heel klein en lag ergens in een smal straatje. Het lag wel heel centraal bij de grote straat waar de streetfood tentjes en winkeltje waren. De eigenaar was heel aardig en sprak goed Engels. Het was verder heel basic, maar prima.

Ik was bij een tentje wat gaan eten en scoorden eindelijk nieuwe schoenen. Echte neppe Nikes voor een prikkie. Ben nog steeds niet goed in afdingen. Het voelt ook heel dubbel. De laatste maanden hebben mensen zoveel voor me gedaan voor niks en ik zit af te dingen voor een paar cent. Maar ze verwachten het. Dit is cultuur. Ook het feit dat ik al die mensen negeer/moet negeren voelt verkeerd. Maar ze blijven zeuren tot je koopt of met hun mee gaat in taxi/riskja. De eerste 10x zeg je nog nee of schud je je hoofd maar daarna loop je gewoon door. "Hello", "Miss", "Where are you going?", "where are you from miss?", "transport, yes?", "looking, looking", "cheap yes", "special price okay?".... wat een verschil met de buigingen van de lieve, voorzichtig Japanners.

Later kwamen nog twee Indonesische meisjes, Gaby en Heni, in de homestay en nog een Japans meisje, Taka. Heni en Taka spraken heel goed Engels, Gaby nauwelijks en voelde zich daardoor ook onzeker. De eigenaar wist onze plannen en had ons wat meer bij elkaar gebracht. Zo kwam het dat we afspraken om om 13 uur naar de Prambanan tempels te gaan met zijn vieren. Heni had namelijk nog een psychologische test voor een sollicitatie. Ze had me nog wat dingen gezegd waar ik heen kon gaan 's morgens. Leuk! Langzaam maar zeker begon ik te landen en een weg te vinden.

'S avonds heb ik nog lang met een lieve vriendin gebeld. Het was even fijn om ook hardop mijn laatste dagen te vertellen. Dit hielp ook even om te relativeren. Heerlijk om weer lekker bij te kletsen.

Ik ging 's morgens eerst naar Benteng Vredeburg. Een Nederlands fort wat nu als museum dient. Het was jammer dat deel 1 in de "renovasi" is want daardoor miste ik eigenlijk de eerste geschiedenis les. Het was wel leuk opgezet met situaties die door middel van 3D figuren in vitrines werden uitgebeeld.

Daarna ben ik naar het Kraton gelopen, het paleis van de sultan. Op zich wel leuk om even rond te lopen, maar had wat meer verwacht. Er hongen veel schilderen en er was een kamer met Batik, de typische Indonesischs stijl die op kleren en andere textiel gedrukt wordt. Je kunt vele (neppe) Batik ook kopen.

Het mooist vond ik de Taman Sari, het water castle. Een heel mooi gebouw met een hele mooie vijver/fontein in de binnenplaatsen.

Om 13 uur was ik weer bij de homestay en vertrokken we met zijn vieren naar de bushalte. Voor maar liefst 0,22 euro namen we de bus naar Prambanan. Het was echt gezellig met de meiden. Heni was echt lief. Ze regelde wel even alles. Ze was al een aantal keer naar de Prambanan geweest. Ideaal, een lokale gids haha.

De prijzen zijn wel echt niet normaal! Buitenlanders betalen gewoon meer dan 8x de prijs van een local! Meer dan ACHT keer, 800%!! Echt bizar.. dat wij meer betalen kan ik nog enigszins inkomen. Alhoewel dat ook nog wel discutabel kan zijn maar goed oké.. maar 2 of 4 keer is ook wel genoeg! En dat niet alleen bij Prambanan maar ook bij de Borobodur. Er zijn ook twee aparte ingangen, een voor locals en een voor foreigners. Maar goed je doet er niks aan. Heni was zelfs gratis naar binnen gemogen, want ze had gezegd dat ze met ons was en ons rondleidde.

Het was echt waanzinnig mooi!! De Prambanan is de grootste Hindu tempel complex van Indonesië. Prachtig! Zoveel details in de tempels. Elke tempel was voor een andere god en vertelde een verhaal. Het was er niet zo druk als ik gedacht had gelukkig en hebben echt veel foto's kunnen maken. We wilden graag de zonsondergang zien maar door wolken ging dat niet lukken, maar het avondlicht was wel heel mooi.

Ik kwam nog met een Engelse man aan de praat die in Australië woonde. Heel interessant om met hem te spreken. Hij had ook veel reis ervaring en kon zijn visie op sommige dingen erg waarderen. Heb best lang met hem gesproken maar uiteindelijk terug gegaan naar de meiden.

Heni ging nog naar de Moskee om te bidden en we wachten buiten op haar. Daarna hebben we de bus teruggenomen. Ze wist ook nog wel streetfood waar we konden eten en hebben bbq gegeten. Was wel even apart. Waarschijnlijk was ik daar zelf echt nooit gekomen dus heel leuk om weer met een local om te gaan.

Taka vond het helemaal geweldig dat ik in Japan was geweest en ik wist wel waar haar woonplaats, Miyazaki, lag. Haha Ze zei me dat normaal niemand dat wist. Nja voor mijn reis had ik het ook echt niet geweten haha. Heel leuk om zo de culturen te mixen. Echt een leuke dag!

We zouden eigenlijk met zijn vieren ook naar de Borobodur gaan, maar Gaby had een scooter gehuurd en wist nog niet of ze ging. Ik denk dat ze zich onzeker voelde over haar Engels. Had echt mijn best gedaan om haar op haar gemak te stellen en haar vragen gesteld enz., mja helaas. Heni had haar treinticket geboekt en moest vandaag om 15 uur vertrekken dus ze zou de bus mee gaan totdat we moesten overstappen op een andere bus en zou in die plaats rondlopen tot ze haar trein moest nemen. Dus Taka en ik bleven over.

We gingen met zijn 3e eerst ontbijten met Soto Ayam, een kippenbouillon met wat rijst en groenten bij een straattentje. Normaal niet mijn ontbijt, maar heerlijk! Heni regelde het wel weer even haha echt leuk. We namen de bus en namen toen afscheid van Heni en namen de laatste bus naar de Borobodur.

Wow!! Ook dit complex was echt prachtig! Dit was een Boedhistische tempel. We waren ook echt op de goede tijd gegaan. Tourbussen zijn er rond half 8 's morgens dus dan is het super druk, maar die zijn rond 10-11 uur ook weer weg. Wij waren eerst gaan ontbijten en vertrokken tegen 9 uur met de bus voor ruim 2 uur dus toen we tegen half 12 aankwamen bij de Borobodur was het relatief heel rustig. Heb zoveel foto's waarbij het lijkt alsof ik er alleen ben.

We waren elke verdieping eerst rondgelopen. Vele gingen al meteen de trap omhoog om naar de stupa's te gaan, maar dat vond ik zonde, want de details in de muren waren echt prachtig en het uitzicht ook heel mooi.

Toen we eenmaal boven kwamen waren de stupa's wel echt prachtig!! Ik had de plaatjes al zovaak op Facebook, instagram en andere blogs etc. gezien, maar als je daar echt staat is het zo bijzonder.

Er waren wat Indonesische studenten die voor hun eindexamen hun Engels moesten oefenen dusja weer wat interviews gehouden. Iedereen wil ook met je op de foto. Vond het wel beetje sneu, want Ik was elke keer de sjaak, maar Taka vroegen ze niet omdat ze toch Aziatisch was. Mja het was niet zo heel vaak gelukkig. Veel beter dan in China in elk geval. Een paar meisjes zeiden weer dat ik zo "beautiful" was. En weer voelt het zo raar. Echt flashbacks naar China. Ik ben anders, ja, maar zij zijn ook mooi. Ze keken weer zo naar me op. Mja niet zo zeer naar mij, gewoon naar de Westerlingen in het algemeen, maar toch. Het blijft raar voelen. Weet ook niet echt wat ik moet zeggen buiten thank you.

Mja we hebben er best lang rondgelopen. De exit was via een mega lange rij met souvenir kramen. Er kwam geen einde aan, maar bij elke kraam verkochten ze bijna hetzelfde. Eindelijk waren we eruit en konden we terug naar de bus lopen.

In de homestay zijn we nog even relaxen. Na een uurtje had ik Taka voorgesteld om een koffie te gaan drinken bij de Starbucks. De WiFi was namelijk echt vreselijk in de homestay en wilde ook even mijn vervolg wat meer uitzoeken. Daarnaast stond mijn blog al een paar dagen klaar maar kreeg het niet geüpload. Zij wilde ook dingen uitzoeken dus ze ging mee.

Ook dat gaf wel even wat meer rust. Heb altijd wat tijd nodig om de kat uit de boom te kijken, maar het had me hier toch langer geduurd dan ik dacht. Besefte wel ineens dat ik in een paar dagen met zoveel uitersten en verschillen te maken had gehad. Sowieso het grote verschil met Japan, maar daarnaast ook in Indonesië zelf de verschillen arm en rijk, diverse geloven en een totaal andere omgang met elkaar. Dit is van de ene kant het mooie van cultuur, maar had er ook voor gezorgd dat ik in die grote verschillen op verschillende vlakken even mezelf moest vinden. Dusja mijn eerste week was best wel een rollercoaster, maar wederom een hele mooie. Reizen verruimt zo erg je blik en visie.

Vond het echt mooi om met de meiden om te gaan en te merken dat diverse culturen en geloven prima samen gaan. Het zag er zo mooi uit toen Heni aan het bidden was tussen de 2 stapelbedden in. Er was van alle kanten veel interesse in elkaar. Heel leuk! Jammer dat het maar zo kort was eigenlijk, want denk dat we nog wel meer van elkaar hadden kunnen leren.

Mja het was ook Taka's en mijn laatste dag. Taka vloog naar Ho Chi Minh (Vietnam) en ik ga door met de trein naar Probolinggo waar de Bromo vulkaan op me wacht.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis