Daniël en ik hadden gisteren nog een excursie geboekt naar de Cu Chi tunnels. Deze tunnels werden door de Vietcongs gebruikt tijdens de oorlog tegen de Amerikanen. Ik had al gehoord en gelezen dat ze vrij smal waren. Ze waren voor de toeristen schijnbaar al verbreed, maar het was nog steeds akelig smal en benauwd. Hmmpff.. Beetje zenuwen had ik er wel voor. Ik was bang dat ik in paniek zou raken in de tunnels. Mja ik was hier om grenzen te verleggen, letterlijk en figuurlijk, dus ook dit zou ik hoe dan ook doen.

De bus zou om 13 uur vertrekken vanaf het hostel van Daniel. Lekker op het gemak doen dus vandaag. Wat geblogt, gechilled en op het gemak ontbeten. Ik liep rond half 1 richting het hostel. Ik kocht nog wat koekjes voor onderweg, want ik wist niet of we konden lunchen en aangezien ik al best zenuwachtig was wilde ik genoeg eten. We moesten zo'n 2 uur met de bus rijden. We stopten nog ergens om naar de wc te gaan of wat te eten. De smoothies zagen er heerlijk uit en kon de verleiding niet weerstaan. Banaan-mango!! Ze gebruiken hier voor alles gecondenseerde melk. Zo lekker. De ijskoffies bijvoorbeeld zijn super sterk! Ik drink normaal alleen zwarte koffie maar de ijskoffies drink ik met melk. De gecondenseerde melk maakt het wat zoeter! Heerlijk! Wederom iets wat ik ga missen.

Na een kleine pauze gingen we verder en kwamen na een uur aan bij de tunnels. Met toch behoorlijk kriebels in m'n buik nu bleef ik dicht in de buurt van daniel. Onze gids was echt fantastisch. Hij leek zelf wel uit het leger te komen, maar op een hele leuke manier. We moesten hem volgen naar de boobytraps. We werden ondertussen al opgeschrikt door harde geweerschoten. Indrukwekkend al. De boobytraps waren heftig om te zien. De eerste lag onder een graszode. Hij duwde met zijn stok er tegen en eronder lagen superscherpe pinnen. Brrrr... Daar wilde je dus niet in vallen. We liepen door naar meer vallen. Bij de een viel je op pinnen, de andere werd je van de zijkant gespiest en weer een ander van alle kanten. Brr.. De ene nog gruwelijker dan de andere. Ze hadden ook allemaal namen. "Window trap", "folding chair trap" en "fishtrap".. Tsja ik vond het allemaal niks in elk geval. Wel boeiend om te zien.
We zagen nog een gat war gebruikt werd voor snipers en andere geweren. Verderop vertelde de gids dat de Vietnamezen zelf geen bommen, graniet en kruit hadden. Bommen die de Amerikanen gegooid hadden en niet waren ontploft werden door de Vietnamezen met de hand doorgesneden en met het kruit en andere ontploffingsgrondstoffen werd dan nieuwe wapens en kogels gemaakt. Heftig. Zowel mannen, vrouwen en soms ook kinderen deden dit.
We konden als we wilden met echte geweren schieten, maar helaas moest je ze per 10 kogels kopen. Had er best 1 willen schieten, maar 10 vond ik te duur. Zo graag wilde ik het nu ook weer niet. De geweerschoten waren echt heel hard. Dit was maar 1 geweer, laat staan als er 10 mensen om je heen aan het schieten zijn. Brrr.. Akelig idee. En wederom besefte ik dat onze en mijn vrijheid heel veel waard is.
We liepen door naar de tunnels. Onze gids legde uit dat er nu elektriciteit was, vroeger moesten ze met olielampen erin gaan. Ze hebben voor toeristen elke 10 meter een uitgang gemaakt, vroeger was dus 1200 meter tot aan het water. We konden er elke 10 meter uit als we wilde. Hmm okee.. Met een knoop in m'n maag ging ik erin. Daniel zei al dat hij wel eerst ging. Fijn! Het was inderdaad behoorlijk smal, laag en benauwd. We zaten gehurkt en het was zwaar om vooruit te komen, maar niet zo akelig als dat ik dacht. Na 10 meter vond ik het ook wel al genoeg. De meesten gingen er na 10 meter uit. Daniel ging nog 10 meter door maar was ook blij toen hij eruit was. Oeff.. Dat viel echt tegen! Laat staan dat je daarin woont; dag en nacht! Akelig idee. Ik had ook al in m'n boek gelezen dat er ratten, ziektes en ander ongedierte kroop. Brrrrrr.. Ondanks dat het bizar en akelig was had ik ergens ook respect. De tunnels waren kilometers lang en de Vietcongs markeerde op bomen hun vallen. Ze dachten over alles na. Er werd gekookt, geleefd en er was zelfs een ziekenhuis ondergronds. Ze hebben zich met weinig middelen goed doordacht verzet. Zelfs de honden die de Amerikanen inzetten toen ze eenmaal de tunnels ontdekt hadden werden gedood. Ik ben eigenlijk ook verbaasd hoe Noord en Zuid Vietnam zo goed samen gaan nu naar hun vreselijke geschiedenis. Indrukwekkende middag wederom. We kregen nog cassave te eten. Krachtvoer voor de Vietnamese soldaten vroeger. Niet echt mijn ding, maar wel leuk om te ervaren.
De bus terug duurde weer ongeveer 2 uur en rond 19 uur waren we terug in onze hostels. We zouden rond 20 uur afspreken om te gaan eten. Daniel had in de Lonely Planet een restaurant gezien wat hem lekker leek en wilde proberen. Er stond bij dat het niet duur zou zijn. Ik vond het prima. Het was wel even een stuk verder mja geen probleem. We liepen een heel stuk al en moesten nog best ver. We hadden de afstand behoorlijk onderschat. Nja taxi's genoeg hier, maar geen witte taxi meer voor ons!! Haha. Groene taxi genomen en voor een paar cent werden we afgezet. Hmm wel in de dure wijk waar we gisteren nog gelopen hadden. We gingen zitten. Het lag meer op een binnenplaats met meerdere restaurants. Het zag er erg leuk, maar ook duur uit. Dit laatste bleek ook het geval. Boven (Aziatisch backpackers) budget! Okee dan gaan we ergens anders. Terug maar richting onze wijk. Het was inmiddels al 21 uur geweest en ik had echt behoorlijke honger. De taxi's wilde ook niet echt komen. We liepen snel door. Pff ik had hongerrrr.. We waren weer in onze buurt en zagen een restaurantje. Konden we bestellen? Jaja geen probleem. We hadden eten uitgekozen. Nee dat gaat niet meer, nee ja dat ook niet. Wat kunnen we dan wel bestellen? Ja rijst: deze en deze. Grrrr zeg dat meteen. Het zag er niet smakelijk uit en besloten toch nog maar even door te lopen. Even verderop nog een restaurantje. Kunnen we hier wel alles krijgen? Ja geen probleem. En om 21.40 waren we dan eindelijk aan het eten! Pff.. Ik verging van de honger. Het was wel echt heerlijk. Daniël voelde zich wel schuldig maar ja dat kon hij natuurlijk niet weten. Achteraf gezien was het wederom best grappig dat we de halve stad zijn doorgegaan voor eten, maar op dat moment begon ik echt licht in m'n hoofd te worden enz. Dus ik was echt blij toen we eenmaal konden eten.
Ons plan was eigenlijk om nog naar een rooftopbar te gaan voor een drankje, maar na deze heftige en enerverende dag besloten we maar naar bed te gaan. Rond 23 uur was ik terug en blij om m'n bed te zien.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis