Ik werd rond 10 uur wakker. Ik voelde m'n hoofd een beetje haha. Mja even andere kleren aan, want ik wilde vandaag de stad bekijken en dat betekende veel tempels. Het ontbijt in het hostel was heel slecht mja het was gratis dus wat geroosterd brood met jam en de stad in. Het lieve meisje achter de balie wees me op een kaartje welke tempels ik moest gaan zien en waar ik heen moest.

Ik moest echt weer wennen aan het verkeer! Ze reden hier met auto's en reden gewoon in normale banen in plaats van toeterend door elkaar. Ook moest ik er weer echt aan denken om op het stoplicht te kijken! In Vietnam hebben ze wel stoplichten maar niemand houdt zich eraan. Op t-shirts is bijvoorbeeld ook gedrukt een stoplicht met de tekst: bij groen kun je rijden, bij oranje kun je nog steeds gaan en ook bij rood kun je oversteken. Was dus echt even wennen weet in Bangkok. Daarnaast rijden ze links in Thailand in plaats van rechts dus moest ik andersom kijken. Geen getoeter de hele tijd, wat een verademing. Vond het echt rustig haha.

Het was een mooie wandeling. Allereerst naar de Grand Palace. Héél mooi, maar héél druk daar! Pff echt teveel mensen. Om de 5 meter had ik een selfiestick tegen me aan of duwde zich een aziaat door de menigte. Het toppunt was wel de vreselijke parasols! Heb er zeker 10 in m'n haar gehad, tegen m'n kop of bijna in m'n oog! Bij zo een drukte zouden die dingen verboden moeten worden!! Vreselijk! Als grote Europeaan kreeg je die dingen overal. En fijn als ze hem voor je gezicht openklappen. Zet een hoed ofzo als je niet bruin wilt worden. Mja het was wel echt heel mooi. Heel wat tempels versierd met goud en mozaïek. Heel groot ook. Heb er zeker 2 tot 3 uur rondgelopen. Het was wel heel warm weer, maar gelukkig veel minder vochtig en drukkend als in Vietnam.

Op een gegeven moment had ik het echt gehad met de drukte en probeerde ik de uitgang te vinden. Dit bleek nog niet zo makkelijk want alles leek op elkaar en de bordjes waren niet goed aangegeven. Maar uiteindelijk wist ik buiten te komen en liep ik door. Eerst maar even lunchen. Een heerlijke bosvruchten-yoghurt smoothie. En voor onderweg nog een croissant. Ik liep door naar de Wat Pho, de tempel van de liggende buddha. Heel gaaf! 44 meter. Echt reusachtig. Er werd nog les gegeven aan kinderen en af en toe zag ik nog wat Thaise monniken. Het was mooi te zien dat buddhisme. Er werd ook aangegeven overal dat een Buddha niet was bedoeld voor decoratie, als tatoeage of als versiering, maar voor respect. Mensen knielde bij elke buddha en er werden offers gebracht of gebeden.

Voor de derde tempel moest ik met de ferry naar de overkant. Voor 3 baht, 7 eurocent, kon ik naar de overkant. Ik was de enige die de kant van zon koos en had dus veel ruimte. De Wat Arun stond helaas in de stijgers maar was toch erg mooi om te zien. Het was druk op het eilandje. Heel veel monniken en uitgedoste dames. Ook heel veel vrouwen en mannen in een soort wit pilotenpakje. Ik probeerde iemand te vinden die Engels sprak zodat ik kon vragen wat er precies plaatsvond. Drie keer was scheepsrecht en in heel gebrekkig Engels begreep ik dat het de 70e verjaardag van de koning van Thailand was. Geel is de kleur van de koning dus vandaar ook dat zoveel mensen op straat gele t-shirts en polis droegen. Ik ben ondertussen naar de tempel gegaan en toen ik terug kwam was het nog veel drukker. Een soort van priester begon door de microfoon te zingen. Ik begon het steeds interessanter te vinden en wilde weten wat er ging gebeuren.

Een heel ritueel brak los. Wierook werd aangestoken, er werd met lotusblaadjes in handen gebeden, de blaadjes werden gegooid op het altaar en er werd gezongen. Zo ontzettend bijzonder om mee te maken. De vrouwen waren zo mooi aangekleed, heel sjiek en feestelijk. Prachtig. Heb zeker een half uur staan kijken nog. Vond het zo een eer dat ik dat mocht meemaken.

Op de terugweg nog lekker wat geslenterd en genoten van het weer en de stad. Heel anders als Vietnam. Het voelde echt een beetje als een nieuw begin van een nieuwe vakantie, ook al was het maar 4 dagen.

Eenmaal terug in het hostel had ik weer WiFi en hoorde ik het vreselijke nieuws!! Een aantal dagen zagen we al Facebookberichten langskomen dat een Britse jongen die we in Hoi An ontmoeten hebben en mee gegeten hebben vermist was in het Noorden van Vietnam tijdens zijn klim van het Fanchipan gebergte. Ze hadden hem vandaag gevonden, maar helaas was hij overleden!! Hij was zonder gids gaan trekken en uitgegleden. Hij had zich verwond en uiteindelijk daaraan gestorven. Hij sliep nog in een bed naast mij. Het was niet echt mijn maatje, want ik vond hem veel te opschepperig. Maar dit was echt heel erg! Ik was ook echt even van de kaart. We hadden het er ook uitgebreid over op de groepwhatsapp, maar telkens denk je toch oh ja die wordt wel gevonden. Of hij red zich wel. Mja helaas mocht het niet zo zijn. 22 jaar... Zo jong! Echt vreselijk. Rust in vrede Aiden Webb!...
Voor het nieuwsbericht:
http://www.bbc.com/news/uk-england-norfolk-36487727

Ik was er best even van aangeslagen. Mja ik had om half 6 afgesproken met Semmy om voor de laatste keer samen te eten. Het werd uiteindelijk iets later. We gingen een straat achter de khoa san road eten. Heel gezellige straat die best de sfeer had van Hoi An. Erg gezellig en erg jammer dat ik afscheid moest nemen van Semmy! We zaten echt met heel veel dingen op een lijn. Super leuk!

Ik zou misschien nog met Julian en Max op stap gaan, maar na het eten overviel me vermoeidheid. Ik had veel gewandeld en ook dat slechte nieuws hakte er best in. Ik zei dat ik sowieso eerst even naar het hostel ging om te chillen en erna zou kijken wat ik deed. En wederom was ik met kleren aan en lenzen in in slaap gevallen! Oeps! Ik werd om half 12 wakker. Ik zag dat Julian me een bericht gestuurd had dat hij gezien had dat ik al sliep en me niet wakker wilde maken. Ik was echt zoooo moe. En daarnaast zouden ze me om 7 uur ophalen om naar Ayuttayah te gaan. Helaas geen stapavond meer voor mij!

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis