Daar ging ik dan, weer bepakt en bezakt de metro in naar het station. Ik was niet meer zo veel te vroeg op het station en had er vooral veel zin in. Op het bord vond ik meteen mijn trein en alsof ik dit dagelijks deed liep ik naar perron 1. Mijn trein stond er al en kreeg meteen een big smile op mijn gezicht! YESSS.. Hier had ik echt ontzettend naar uitgekeken. Een grote vink op mijn bucketlist! De mensen keken me raar aan dat ik foto's maakte in de regen van de trein en helemaal happy was, mja kon me natuurlijk niks schelen. Het zou ongeveer 13 uurtjes zijn naar Kazan. Voor Rusland een korte afstand en besloot daarom 3e klas te gaan reizen. Dit zou een open wagon zijn met 54 (stapel)bedden. Voor mijn eerste ritje had ik toch maar een plaats onder gekozen zodat ik het eens kon meemaken, aangezien mijn bagage ook oneindig is.

Ongeveer 20 minuten voor vertrek kwamen de Prodvodnika's (de conductrices) naar buiten en haastte iedereen zich naar de zijn of haar coupés. Ik bekeek het me op mijn gemak. Ik liet mijn paspoort zien en de man zette een vink op zijn lijst en ik was officieel binnen in mijn eerste trein. Het voelde als een grote overwinning, een zeer speciaal moment. Alsof het de eerste trein was die ik ooit in mijn leven gezien had. Voelde me als een klein kind in het sprookjesbos van de Efteling.

Ik liep door de smalle gang en vond mijn plaats. Ik werd meteen vriendelijk begroet door 2 Russische vrouwen en een jong meisje.
De trein was als volgt ingedeeld: haaks op de rijrichting waren stapelbedden per 2 (4 bedden dus) met telkens een dunne wand ertussen. Vervolgens kwam er een smal gangpad en dan aan het raam was er in de rijrichting nog een hele rij stapelbedden. Hoop dat mijn uitleg beetje duidelijk is.
Ik had schijnbaar de verkeerde tickets uitgekozen, want ik lag in de lange weg. Met de rijrichting mee. Hierdoor lag ik met mijn hele lijf langs het gangpad en telkens als iemand langsliep kon je daardoor gestoord worden. De andere bedden konden met hun hoofd naar het raam liggen en hadden dus wat meer rust. Ik had ook nauwelijks plaats voor mijn bagage maar een van de Russische vrouwen gebaarde meteen dat ik het bij hun onder de bank mocht schuiven.

Ik kwam al vrij snel met het jonge meisje aan de praat. Ze sprak heel goed Engels. Het klikte eigenlijk meteen en we schenen ook naar dezelfde plaats te gaan. De dikke Russische vrouw was echt heel leuk. Ze wilde alles van ons weten. Waar ik vandaan kwam, hoe ik heette (zeg maar Inga.. ooohhhh Ingaaaa) etc.. Dasha, het jonge meisje, moest als tolk werken. Haar hele houding was echt heel komisch. Het was echt zo'n typische nieuwsgierige vrouw. Ik kon me zo voorstellen dat zij ook alle roddels van de buurt kende en overal haar mondje paraat had. Prachtig! Ondanks dat ik geen Russisch sprak wist ik vaak wel waar het overging. Ze had het met haar vriendin over "Hollandia" dus was benieuwd wat er gezegd werd. Dasha vertaalde wederom en vroeg mij naar de vluchtelingen in ons land. Of we er veel hadden etc. Haha.. politieke roddels.. Zo had ze vast weer van alles te vertellen op de plaatselijke kienclub of bij de kapper haha. Er was nog een jongen bijgekomen. Die lachte maar stiekem wat.

Dasha studeerde nog en moest in Kazan zijn voor de voorbereidende examens voor haar universiteit. Later begreep ik dat ze pas 17 was, maar dacht dat ze iets ouder was. Mijn ritje begon al goed! Ik genoot oprecht van mijn mede treingenoten en keek mijn ogen uit door de trein. Iedereen was zich nog aan het installeren. Sommige gingen zich al omkleden naar pyjama of relaxkleding. Anderen waren al aan het eten of aan de koffie. Heel wat mensen liepen nog op en neer door de trein. Ik moest echt even wennen aan al het gebeuren. Dasha hielp me met alles. Ze vertelde me waar ik heet water kon krijgen en waar de wc's waren. De prodvodnika kwam langs met wat puzzelboekjes die je kon kopen. De dikke vrouw gebaarde naar Dasha dat ze me moest zeggen dat ik ook koffie kon kopen.

Mijn bed was nog geen bed, want het tafeltje was nog uitgeklapt en mijn bovenbuurman zat nog tegenover me. Hij zei niks en was ook niet in voor enige vorm van communicatie, maar dat was prima. Vermaakte me prima met Dasha. We hadden al besloten dat we morgenvroeg samen zouden gaan ontbijten als we aankwamen. Een uurtje later ging mijn bovenbuurman zijn bed in en kon ik mijn bed ook opmaken. Er was een soort matrasje wat op de bank werd gelegd en dan waren er hoeslakens, een kussen en een deken. Ook zat er een handdoek bij. Heel goed geregeld dus.

Er waren nog wat mensen aan het kaarten in de trein en sommige waren al aan het slapen. Ik had nog even van het uitzicht kunnen genieten voor het echt donker werd. Het was nog niet heel speciaal, maar dat zal de volgende reizen wel worden als ik meer overdag ga reizen. Ik las lekker in mijn boek en toen de lichten rond half 10 uitgingen gingen, ging ik ook slapen. Vond het nu al een waar spektakel en was benieuwd naar de nacht.

Ik sliep best redelijk, alhoewel ik wel een aantal keer wakker werd. De bedden waren smal, maar op zich prima. Maar elke keer als er een bocht gemaakt werd had ik het gevoel alsof ik van het bed afviel. Het was me verder wel echt reuze meegevallen. Ik had gelezen dat derde klas best erg zou zijn. Stank, veel rumoer en snurkende Russen. Iedereen praatte heel stil en van stank was geen sprake. Je hoorde de motor van de trein wel, maar met oordoppen in viel dat ook wel mee. Ook de wc's waren schoner en groter dan ik verwacht had. Ik kon me fatsoenlijk omkleden en alles was schoon. Moskou was wel het begin station dus kon me voorstellen dat het verder in Rusland misschien wat viezer zou zijn, maar dan nog. Ook zouden de Prodvodnika's streng zijn en (bijna) geen Engels spreken. Ik vond onze echt super lief en ze deed echt wel haar best om Engels te praten. Dus al met al 100% meevaller. Ik zou zeker nog een derde klasse kiezen.

Om half 6 werd ik wederom wakker geschud door de conducteur. Kazan was in zicht! Dasha hielp me wederom met dingen. Ik moest het beddengoed aan het einde van de gang inleveren. Ook zouden we maar 5 minuten hebben om uit te stappen dus we moesten bij de uitgang gaan staan. Met mijn backpack op mijn rug en mijn andere tas voorop was het niet heel fijn om door de smalle gang te lopen. Ik hoopte maar dat ik niemand wakker beukte met mijn tas. Maar goed Kazan it is! Ik had mijn eerste ritje overleefd!:)

Het was weer heel koud hier! Iets van -3 en overal lag sneeuw en ijs. Dasha zei dat ze blij was dat het geen winter was.. Nou voor mij was dit aardig winter. Brr.. Ze vertelde me dat zij altijd hoopte op -30 graden, want dan hoefde ze niet naar school. Bij -29 moesten ze wel gaan. Oeff... ik was blij dat ik hier niet woonde. Dat zou ik als mega koukleum niet overleven.

Dasha kwam verder ook nooit in Kazan dus we moesten beide even zoeken hoe en wat. Ze vroeg naar een restaurantje waar we konden ontbijten. Ik was net wakker dus het was voor mij echt te vroeg. Ik nam alleen een koffie. Dasha had om 9 uur haar examens dus we hadden tijd genoeg. Haar hostel was in de straat van mijne dus we liepen samen naar mijn hostel zodat ik mijn spullen kon droppen. We waren gezellig aan het kletsen en de weg aan het zoeken. Met mijn backpacks om had ik niet gezien dat de tegels op de vloer ongelijk waren en mijn enkel klinkte om. Daar lag ik dan op de grond met mijn tassen. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Mijn rechter enkel deed echt zo'n pijn. Was meteen bang dat ik wat gebroken had. Ik kreeg met moeite mijn backpack af en hinkte naar een bankje. Ik werd helemaal duizelig van de pijn en dacht even dat ik moest overgeven. Mijn broek was gescheurd en mijn linkerknie geschaafd. Dasha schrok ook heel erg en kwam me meteen te hulp. Ik kon er gelukkig op staan en met moeite liep ik voorzichtig. Bohh het deed echt pijn. Zucht dat heb ik weer.. Na vijf minuten ging het enigszins en strompelend gingen we verder. Bij het hostel kon ik gelukkig mijn spullen kwijt. Mijn hostel lag naast de mac Donalds en daar gingen we dan echt ontbijten. Ik was blij dat ik wat terug kon doen en betaalde. Ze was zo lief voor me.

Ik liep nog met haar mee naar de metro en met een knuffel namen we afscheid. Wat een super lief meisje! Mijn eerste treinrit was een groot succes, maar het begin in Kazan was nog niet zo geslaagd.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis