Van sommige verhalen word ik al blij bij de gedachte. Dit verhaal is daar absoluut eentje van haha:).

Het eerste stuk kon ik met een werkman mee in zijn bus naar een service area in Omura. Vanuit Omura nam een man me mee en zette me af op de service area in Saga.

Ik stond net aan de rand van de parkeerplaats voor de highway toen opeens de politie stopte met sirenes en al. Ik schrok behoorlijk. Ik dacht stoppen die voor mij?! En inderdaad al snel liepen ze mijn kant op met een paar agenten. Ik werd toch wel nerveus. Ze zeiden me heel vriendelijk gedag en zeiden me dat ik daar niet mocht staan. Schijnbaar hoorde de service area bij de highway en deze waren alleen voor auto's een vrachtwagens. Heb echt al heel vaak op een service area gestaan en niemand had er ooit wat van gezegd. Ik wist het ook echt niet.

Er werd even overlegd en heel vriendelijk vroegen naar mijn reis en wat ik van Japan vond. Ze waren heel geinteresseerd en lachten alleen maar. Ze zeiden me dat een van de agenten me naar de regular weg zou brengen waar ik mocht hitchhiken. En uhh boete? No money, no money! Enjoy your trip!

De agent bracht me naar een convience store en vroeg me onder het rijden nog vanalles. Of ik Japans eten lekker vond en hoe lang ik bleef etc etc. "you make me happy! My English is not so good, so I am really happy I can talk to you", zei die met een big smile. Ik was echt stomverbaasd haha. Hij zei me ook dat die een Japanse politie agent was en dat alle politieagenten in vrede komen. Echt grappig! Ik moest er heel hard om lachen. Ik was wel echt nerveus geworden in begin maar ze waren zo lief voor me. Dus heb nog maar even om een foto gevraagd met de agent haha. Wilde dat moment even vastleggen.

Vanuit daar werd ik via de reguliere weg opgepikt door een kerel. Beetje vreemde man en dat was de eerste keer dat ik iets meer op mijn hoede was. Maar verder niet heel erg, maar vond hem beetje apart. Maar hij bracht me wel naar Kumamoto.

Ik had al op de kaart een park gespot wat ik inschatte dat een goede slaapplek zou zijn. En dat bleek te kloppen! Ik liep langs een sushirestaurant en besloot dat ik daar zou eten. Zo lekker! En sushi is echt niet zo duur. Er zijn uiteraard hele dure restaurants maar je betaald per gerechtje dus je kunt het zo duur maken als je wilt. Heerlijk!

Na mijn eten ben ik in het park gaan zitten en gewacht tot iedereen weg was en fijn mijn tent opgezet. En 's morgens ook weer vroeg afgebroken en daarna verder geslapen in het park.

Kumamoto zelf is niet speciaal en staat alleen bekend om het kasteel. Nu is er in 2016 een flinke aardbeving geweest waardoor het kasteel in de steigers staat en de muren verbrokkeld zijn. Ik had wel gelezen van de aardbeving maar had nergens gezien dat het daadwerkelijk ook dicht was. Dus nja heb wat foto's van de steigers haha. Verder was er echt niks te beleven dus vervolgde ik al vroeg mijn weg naar Miyazaki.... althans dat was het originele plan! Maar het werd zoveel beter!!

Ik kon vrij snel met een man mee. Hij bracht me verder dan zijn eerste bedoeling en zette me net buiten de tolweg af. Ik dacht mooi dan kan ik er ook direct weer op, moet snel gaan. Dus even uitgebreid geluncht en toen weer voor de tolweg gaan staan..... tsja dat bleek even niet zo makkelijk te zijn als ik dacht. Iedereen die de tolweg weer op ging moest al naar het zuidelijke Kagoshima in plaats van oostelijk Miyazaki.

Na een tijdje gaf ik op en heb ik in de 7-eleven gevraagd wat de beste weg zou zijn. Ze wees me een binnenweg. Daar zouden veel auto's gaan. Nja "veel" ... Ik had er een andere betekenis bij.

Maar goed stukje bij stukje kwam ik vooruit. Een vrouw nam me eerst mee. De tocht was echt prachtig door de bergen en rijstvelden, maar echt opschieten deed het niet. Bij een supermarkt liet ik mijn bordje weer maken en daar zij een man direct kom maar mee ik ga daarheen. Dus hup in zijn gammele karretje naar Nishimera. Het schoot wederom niet echt op. Het ging al tegen 17 uur en dacht ik ga Miyazaki zo nooit halen. Mja het is dan echt een hele fijne gedachte dat je een eigen tent en slaapzak hebt. Je kunt overal slapen.

Ik besloot toch nog een dorp/stad verder te komen. Ik was ergens in de middle of nowhere beland en er kwamen nauwelijks auto's. Ik was bang dat ik er nooit weg zou komen haha. Maar toen stopte de allerliefste man! Haha wat een lieverd. Ik mocht mee naar Saito. Hij was ergens in de 60 en kwam net van zijn werk af.

Hij belde al met zijn vrouw en het was zo duidelijk dat hij van haar hield. Zo lief! Hij lachte en straalden. Verstond er verder niks van, alleen "hitchhike" en "Ollanda".. dusja het ging ook over mij.

Even later gebaarde die me of ik bij hem wilde slapen en komen eten. Nja normaal had ik gezegd nee hoeft niet hoor, maar aangezien het echt al flink aan het schemeren werd en de rotsen te steil waren voor mijn tent heb ik zijn aanbod met liefde aangenomen. Hij belde zijn vrouw weer en vroeg me wat Ik wilde eten. Ja dat maakt me niks uit! Vind het al super lief dat ik mag blijven. Hij had het over bbq. Nja prima!:)

Ik was echt super blij! Zeker toen we bij zijn huis aankwamen. Zijn vrouw was al net zo hartelijk en lief als hij. Ze pasten perfect bij elkaar en waren na al die jaren nog altijd super gelukkig met elkaar. Echt leuk om te zien! Hun huis was echt geweldig! Echt Japans met bamboomatten, schuifdeuren en een altaartje. Ik mocht direct douchen en zijn vrouw zei me meteen dat ik mijn kleren kon wassen. Heerlijk!! Ik was helemaal gelukkig!

Ze zei me dat als haar man ook gedoucht had dat we naar een Chinees restaurant zouden gaan. Nja Ik vond alles prima. In het restaurant was ik meteen een bezienswaardigheid en ze vertelde iedereen dat ik uit Nederland kwam en ik aan het hitchhiken was. We werden bij 2 andere families aan tafel geplaatst. Zo leuk, van die lage tafels, zittend op de grond. Uiteraard weer schoenen uit etc. maar dat was ik al gewend.

Ik kreeg meteen bier en de kinderen vlogen om mijn nek. Ik vraag me nog altijd af of de gezinnen elkaar nu kenden of niet, maar ze gingen in elk geval als kennissen met elkaar om. De tafel werd volgezet met eten. Ik had mijn glas nog niet half leeg of er werd alweer gevraagd of ik nieuwe wilde. Het was echt zo ontzettend leuk! Wat een verrassing!! Spontaan reismoment nummer 163728729 haha. Heerlijk!

Ze bleven me zeggen dat ik moest eten, maar Ik zat echt al propvol. Of ik van yakitori hield (gebraden kip spiesjes). Ik heb echt geen honger. Next, next!... wat next dacht ik?! Een gezin had ons verlaten maar de anderen gebaarden dat we gingen.... naar het restaurant bij de buren!! Whaaatt?!! Ik snapte er helemaal niks van maar vond het prachtig! De tafel van het ene restaurant was nog niet leeg maar we gingen yakitori eten bij de buren. En het bizarre vond ik nog dat de kok en de bediening van restaurant 1 meeging naar restaurant 2.

En ook in restaurant 2 werd de tafel volgezet met eten en snacks. Eat, eat, eat.. man ik wist niet waar ik het moest laten! Of ik nog alcohol wilde.. het tempo lag me al echt te hoog dus ik bedanket. Kreeg ik toen meteen een hele kan met green tea. Japananese tea, drink drink! Ongelofelijk! Maar ze vonden het helemaal geweldig want in restaurant 2 moest iedereen ook even het verhaal horen hoe ik bij hun terecht kwam en "ollanda, ollanda"... ahhh ollanda: Robben.... jep voor de honderdduizenste keer hoorde ik (Arjen) Robben. Best soccerplayer, and Sneijder... ja die komt standaard als tweede. Haha. Dat is Nederland: Robben, tulips en "fusha's" (windmolens). Maar eens beter dan " oh you live in Amsterdam and everybody smokes weed"... zucht!

Maar goed het was echt een top dag/avond! Aangeschoten, meeeeeer dan volgegeten en bij de liefste mensen mogen slapen. Mevrouw vertelde me ook nog even dat ze me morgenvroeg na het ontbijt naar Miyazaki zou brengen! "Shiawaseeee" doet het altijd goed! En nja ik was ook echt méér dan happy! En kreeg van de rest terug dat zij ook helemaal happy waren dat ik erbij was. Wauw! Ik was echt weer helemaal in de wolken van de geweldige Japanners! "Japanese papa en mama" zeiden die van het andere gezin. Haha ja ergens tussen mijn ouders en grootouders in maar voelde volledig tot de familie horen.

Na een heerlijke nacht op een Japanse Futon, soort matras, werd ik al vriendelijk goedemorgen gewenst met koffie en kreeg ik mijn stapel kleren heerlijk fris en perfect opgevouwen terug. Ohh wat een luxe! Voelde me bijna slecht om ze in mijn backpack te stoppen. Lang geleden dat mijn kleren er zo perfect uitzagen haha. Een heerlijk luxe ontbijt werd gemaakt met getoosterd brood, kiwi's, een salade, eitje en jam. Zaliggg!!

We hadden al foto's gemaakt, want "papa" vertrok 's morgens om 5 uur al naar zijn werk dus die zou ik niet meer zien. Heb hem wel via de telefoon nog gesproken toen die zijn vrouw weer belde haha. Maar "mams" kreeg er geen genoeg van en maakte nog vele foto's. Ze gebaarde dat ze me op het prikbord zou hangen maakt foto's van haar kinderen en kleinkinderen. Voelde me heel erg vereerd!!

We vertrokken richting Miyazaki en ze stopte nog bij een bakker. "Lunch"... voor de 600e keer vroeg ik om mij te laten betalen maar nee hoor. "Happy, happy" zei ze en ze wees naar zichzelf! Ja ik ook!!!!!!! Meer dan happy maar laat me please betalen. Mja wederom weer tevergeefs.

Wat een geweldige dag en wat een geweldige mensen!! Ik vond het echt erg dat ik ze niet meer zou zien. Ze had het er ook echt moeilijk mee zag ik. Met dikke, dikke knuffels namen we afscheid. Iets wat echt niet Japans is, maar ze bleef me vastgrijpen. Zo lief!! We zwaaiden totdat ze uit het zicht verdween met de auto. En met een big, big, big smile begon ik in Miyazaki.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis