Dag 13
Polen, Maków Podhalański
Vandaag hadden we een bijzondere dagtocht. Vanmorgen vertrokken vanaf de camping naar Auswitch. Gisteravond online kaarten besteld en we konden terecht om 11.40 met gids.
De camper parkeerde we op het terrein van een hotel en liepen van daaruit naar de hoofd ingang.
Bij het ophalen van de hoofdtelefoon zag fred nog net dat er ook een tour was met een Nederlands sprekende gids. Gevraagd of wij daar nog mee mee mochten en dat was geen probleem. We vormden een groepje van 6.
Ongelooflijk hoe veel mensen op transport gezet zijn omdat ze "anders zijn" in een wagon gestopt dagen lang zonder eten en drinken, zonder daglicht, zonder een plek om hun behoefte te doen en zonder te weten waar ze naar toe gingen en wat er ging gebeuren.
Vele werden te werk gesteld, gezonde sterke mannen en vrouwen. Voor beide dezelfde arbeid. Een kleine plek om te slapen en die deel je dan met meerdere. Weinig te eten en te drinken en je behoefte maar beperkt mogen doen.
Alle spullen die ze mee hadden genomen moesten ze inleveren, haren van vrouwen werden geschoren om bewerkt te worden tot een product. Deze haren lagen nu achter glas tentoongesteld even als de hele vele schoenen, brillen en koffers.
1,1miljoen mensen zijn vermoord, wanneer ze aankwamen op transport volgden voor de meeste mensen gelijk de dood. De weg was gelijk naar de gaskamer.
Wij liepen met de gids de zelfde weg af, vanaf het moment dat ze uit de wagon stapte totdat ze bij de gaskamers waren aangekomen.
Ik stelde mij tijdens die wandeling zo voor hoe het geweest moest zijn. Loop je daar als moeder met 1,2 of meerdere kinderen. Net een aantal dagen op transport geweest zonder alles en gescheiden van je man. Eén kindje op je arm de andere aan je hand en de oudste die naast je loopt. Kinderen vragen "mama waar gaan we naar toe" en mama die het zelf ook niet weet. Die moe is, vies, honger heeft en dorst en die te verdwaasd is om antwoord te geven.
Wat moet zij gedacht hebben....
Mama die vertelt werd dat ze mochten douchen.
Mama mocht zich uitkleden net als haar kinderen. Hang je kleding op het haakje en onthoud je nummer goed.
Mama die met honderden tegelijk naar binnen gaat.
Mama die nooit meer terug komt.......
Ik vond het niet gepast om foto's te maken dus die zijn er vandaag dan ook niet.
De camper parkeerde we op het terrein van een hotel en liepen van daaruit naar de hoofd ingang.
Bij het ophalen van de hoofdtelefoon zag fred nog net dat er ook een tour was met een Nederlands sprekende gids. Gevraagd of wij daar nog mee mee mochten en dat was geen probleem. We vormden een groepje van 6.
Ongelooflijk hoe veel mensen op transport gezet zijn omdat ze "anders zijn" in een wagon gestopt dagen lang zonder eten en drinken, zonder daglicht, zonder een plek om hun behoefte te doen en zonder te weten waar ze naar toe gingen en wat er ging gebeuren.
Vele werden te werk gesteld, gezonde sterke mannen en vrouwen. Voor beide dezelfde arbeid. Een kleine plek om te slapen en die deel je dan met meerdere. Weinig te eten en te drinken en je behoefte maar beperkt mogen doen.
Alle spullen die ze mee hadden genomen moesten ze inleveren, haren van vrouwen werden geschoren om bewerkt te worden tot een product. Deze haren lagen nu achter glas tentoongesteld even als de hele vele schoenen, brillen en koffers.
1,1miljoen mensen zijn vermoord, wanneer ze aankwamen op transport volgden voor de meeste mensen gelijk de dood. De weg was gelijk naar de gaskamer.
Wij liepen met de gids de zelfde weg af, vanaf het moment dat ze uit de wagon stapte totdat ze bij de gaskamers waren aangekomen.
Ik stelde mij tijdens die wandeling zo voor hoe het geweest moest zijn. Loop je daar als moeder met 1,2 of meerdere kinderen. Net een aantal dagen op transport geweest zonder alles en gescheiden van je man. Eén kindje op je arm de andere aan je hand en de oudste die naast je loopt. Kinderen vragen "mama waar gaan we naar toe" en mama die het zelf ook niet weet. Die moe is, vies, honger heeft en dorst en die te verdwaasd is om antwoord te geven.
Wat moet zij gedacht hebben....
Mama die vertelt werd dat ze mochten douchen.
Mama mocht zich uitkleden net als haar kinderen. Hang je kleding op het haakje en onthoud je nummer goed.
Mama die met honderden tegelijk naar binnen gaat.
Mama die nooit meer terug komt.......
Ik vond het niet gepast om foto's te maken dus die zijn er vandaag dan ook niet.
Geschreven door Fredenestheropavontuur
Al 2 reacties bij dit reisverslag
Dat was vast heel indrukwekkend...
Sandra 2020-08-29 07:57:21
Verschrikkelijk wat daar is gebeurd, dit zal veel indruk op jullie hebben gemaakt.
Carina 2020-08-29 19:37:03
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
