Buenas!

Wat een weken……nadat we 2 heerlijke dagen in Cartagena hebben gehad arriveren we op 6 maart om 17uur in de haven om aan boord te gaan van de Micamale die ons in 5 dagen naar Portobello in Panama zal varen, waar we 3 dagen zullen stoppen om van de super exotische verlaten San Blas eilanden voor de kust van Panama te genieten. San Blas bestaat uit 230 kleine eilanden waar Kuna mensen wonen en sommige zijn zelfs helemaal verlaten en zo klein als een zeilboot.
We zijn met zn 8-en en 3 crew leden. De boot is van 2 italianen, Enrico die mechanic is en zijn hele leven gezeild heeft en Andrea een voormalig excentrieke schilder. Rose een Engelse van 20 heeft zich een jaar geleden bij hen gevoegd. We inspecteren de boot van 15 meter die 4 cabins heeft met eigen toilet en ‚douche'. Ze pretenderen heel goed te kunnen koken, dus we hebben er zin in. We doen nog wat boodschappen aan land en er wordt besloten om morgenvroeg pas weg te gaan zodra het licht is omdat de wind sterk is en bij daglicht het relaxter vertrekken is voor ons. We moeten namelijk 38 uur over open zee, wat de 5de gevaarlijkste zee ter wereld is om over te varen zo horen we voor het eerst. Men zegt ons zeeziekpillen te nemen direct na het ontbijt omdat het niet meer helpt als je eenmaal ziek bent, dus dat doen we braaf. Je wordt er super slaperig van, dus we doen een poging ‚lekker’ te liggen. Voor de middag is iedereen wel weer uitgerust en begeven we ons naar buiten en genieten van de zon, golven en hopen op dolfijnen. De eerste pasta komt door en niemand is ziek. Tot zover was het leuk…..maar dan….rond 18uur terwijl het net donker begint te worden (en we wisten dat het slechter weer zou worden) gaat de autopilot stuk, een enorme knal. We lagen op bed met de deur open dus zien Enrico naar beneden sprinten en de hele kajuit onderste boven gooien naar spullen waar hij naar op zoek is om iets te fixen. Op dat moment wisten we nog niet precies wat er aan de hand was, maar iedereen is gelukkig kalm. Ik help hem bij het schijnen van licht in naar wat hij ook op zoek is. Dan doet hij met zijn dramatische Italiaanse gedrag zijn ketting af en kust die, dus toen dachten we: shit, dit is menens. Hij zegt, ik ben de enige van alle captains die dit kan maken, gaat even duren, maar komt goed. De autopilot zit verbonden aan het stuurmechanisme en dat schuift heen en weer, dus uiteindelijk gaan alle boeien naar de achterste 2 cabines om het maar zo vast mogelijk te leggen en er zomin mogelijk beweging in zit. Dus handmatig moeten ze verder sturen, wat natuurlijk geen probleem is, maar de golven waren zo hoog dat we letterlijk door onze cabine vlogen terwijl we in bed lagen. De volgende dag aan het einde van de middag komen we aan in San Blas in een kleine haven en krijgen we een rondleiding over het eiland en hebben om 17uur lunch. We douchen eindelijk en s’avonds eten en drinken om de stress te verdrijven en kunnen er allemaal wel weer om lachen. De volgende dag worden we met een klein bootje naar een van de San Blas eilanden gebracht, (tegen de golven in, dus in 30 seconden is alles wat we mee hebben zeiknat en het is bewolkt dus we vragen ons af wanneer de pech ophoudt) Het eiland is niet langer dan 30 meter en krijgen brunch, water en snorkel materiaal mee. Enrico gaat de boot fixen en komt ons voor de lunch ophalen. Hij komt dus niet en rond 16uur houden we een bootje aan die ons mee terug neemt naar de haven. Ondertussen beginnen we een beetje door te krijgen hoe groot zijn ego is en hoe onhandig Andrea en Rose hangt er maar een beetje als jonge puber tussenin, Enrico adorerend. (die haar alleen maar commandeert en ze doet echt alles voor hem, ze hebben een relatie gehad afgelopen jaar, maar dat is nu over en later komen we er ook achter dat Enrico ADHD heeft en zijn ego groter is dan hijzelf, Andrea voormalig (??) alcoholist en Rose gebruikt drugs….nou lekkere crew) Anyway; wanneer het donker begint te worden, begint Enrico de boot te maken (hij moest wachten totdat de Kuna’s iets voor hem gesoldeerd hadden, dus hij kon het ook niet eerder doen, maar wij begonnen al wat irritaties te vertonen en dachten, waarom doe je dat morgenvroeg niet als het licht wordt?? We zijn uitgenodigd om te BBQ-en en gaan op zoek naar het huis….volg de rook…en zo vonden we het gemakkelijk. Geheel blauw en kuchend komen we na 1 minuut weer naar buiten, hier gaan we niet zitten besluiten we en we onderhandelen aan de overkant of we hun tafel mogen gebruiken, waar we de avond ervoor ook hadden gezeten. Dat mocht. Het rooster van de BBQ was nogal grof met afstanden van ongeveer 20x20 cm dus we proberen iets anders te vinden. Dan horen we dat Enrico met een cirkelzaag bijna zijn 4 vingers eraf heeft gesneden en die rent voorbij met Rose naar het ziekenhuis, wat net 3 maanden ervoor was opengegaan. (nu maar hopen dat er personeel is) De EHBO-kit aan boord is zo goed als leeg... We kunnen het niet helpen dat we er stiekum heel hard om moeten lachen…wat een eigenwijze sukkel. Die avond gaat zo ongeveer alles aan drank op wat er in de voorraad van iedereen zit en kunnen we ons ongeloof niet op. (we zijn er ondertussen ook achter dat de crew dingen van onze eigen gekochte voorraad gebruikt) We bedenken het ene scenario na het andere wanneer en hoe we zullen arriveren in Panama. (ik denk dat ik mijn vlucht mis die over 14 dagen is..) We doen nog een poging om in het ziekenhuis spullen te laten kopen om een fatsoenlijke EHBO-kist te hebben, maar daar word niet naar geluisterd. Okay, de volgende dag worden we wederom met een boot naar een ander eiland gebracht en Rose blijft deze keer bij ons en Andrea gaat terug om Enrico te helpen. Vaag hoorden we nog iets over neem iets warms mee. Ze zouden er rond 17uur zijn. We hebben slechts 2 gallons met water mee en een lichte lunch. Dan denk je dat je het allemaal wel gehad hebt toch?? Nou…..om 20uur waren ze er nog niet, het was ondertussen donker en de jongens maken een kampvuur. Gelukkig wonen er op dit eiland wat mensen en we vragen of we ergens iets te eten kunnen krijgen (Rose doet niks, heeft geen geld mee, dus we regelen zelf alles maar) We sturen 2 jongens naar ‚het dorp’ en die komen terug met 7 vissen en 7 stukjes brood. Geheel in een deuk van eigenlijk irritaties/maar we maken er maar het beste van, eten we de vis en delen we de laatste 3 biertjes met zn 8-en. De 2 jongens hebben een fles rum gekocht voordat we gingen en in ‚het dorp’ 2 kokosnoten, dus we hebben zowaar muziek en cocktails. Het enige wat nog over was is een joint, dus daar doen we dan ook maar aan mee haha, misschien helpt het voor het slapen. Er zijn 2 hangmatten: Rose heeft er 1 (as you do als gastvrouw, en de andere is door een egoïstisch Australisch stel snel in gebruik genomen. Korte side note over onze medepassagiers: de jongens zijn 2 Duitsers van 20 en hebben hun Duitse punktlichheit meer dan bewezen: zij hebben mee: Rum, wiet, 2 zaklampen, geld wat ons zo ongeveer met zn allen gered heeft) Een ‚stel voor alleen de vakantie' uit La Reunion, super leuk en met veel humor en dan de 2 egoïstische Australiers. Zij eet ongeveer 4x ontbijt en heeft niet geleerd om te delen. Dus als er ergens kans is om meer te eten dan iemand anders, dan doet ze dat. We laten haar dan ook niet delen en proberen te voorkomen dat iedereen zelf opschept, (wat zij telkens voorstelt) zodat iemand anders wel eerlijk kan delen. Dan is er dus voor ons 6-en geen andere slaapplek dan op het strand, en ik klap mijn 50x30 sneldrogende handdoek uit als matras en een natte sarong als kussen. Daar leg ik mijn korte broek maar over en een hempje over mijn hoofd zodat ik nog enigszins het idee heb dat de mieren en krabben die over het strand lopen niet over mn gezicht gaan. Els vind een bikini en bind die om haar hoofd en we krijgen echt de slappe lach. Weltruste!
We redden het zowaar tot 6.15uur en kijken jaloers naar de 2 zeilboten die voor anker liggen waar mensen aan een heerlijk ontbijt beginnen. We vragen ons af wat ze over ons denken….waarschijnlijk dat we op een survival kamp zijn en we hopen dat iemand zo onze kant op komt om iets aan te bieden. Rose is ondertussen verdwenen en we worden door 2 Kuna uitgenodigd voor het ontbijt. Koffie, yuka en sardines in tomatensaus. jammie. We zien in de verte af en toe een boot aankomen, maar het is telkens niet de onze. (kan me nu enigszins voorstellen hoe het voelt om op een onbewoond eiland te zitten en dat op de uitkijk zitten, bezigheidstherapie is) We hebben ondertussen ook contact gehad met een van de eigenaren die de boot voor ‚ons’ eiland heeft liggen en hij biedt ons een tent voor de avond aan, water en vis. Dan eindelijk rond 11.30u komt onze boot eraan. De 2 Italiaanse ego’s verwachten dat ze vol lof ontvangen worden en we ze zullen prijzen voor het feit dat ze zo goed zijn dat de boot gemaakt is, maar in plaats daarvan zijn we allemaal pissig. We vertellen ze dat ze onverantwoordelijk zijn door ons op een eiland te droppen zonder geld, genoeg water en eten en niet voor het donker een kleine boot te sturen om ons op te halen. Daar begrijpen ze echt helemaal niks van en hij wordt boos op ons en begint te schreeuwen zodat er geen normaal gesprek met ze te voeren is. Ze zijn er oprecht van overtuigd dat ze er alles aan gedaan hebben om het ons zo goed mogelijk naar de zin te maken en dat er genoeg captains zijn die ons linea recta met een speedboot naar Portobello hadden gestuurd en einde vakantie. Wij besluiten er de rest van de dag maar van te genieten en we hebben in tijden niet meer zoveel lol gehad. Na een paar uurtjes varen komen we aan bij de grens El Povenir in de zee waar we met de dinky naar toe gevaren worden. Op blote voeten en nog nooit zo snel door een douane waar een grapje maken nog kan. Een paar mensen gaan met de dinky op het andere eiland boodschappen doen (we kopen op de drijvende markt kreeft en tonijn) en het wordt een onvergetelijke, gezellige avond waar de hilariteit van alles belevenissen nog eens herhaald worden. De volgende ochtend (we zijn al 2 dagen langer onderweg dan de bedoeling) zouden we om 4.30u vertrekken. Om 7.30u worden wij wakker en we varen niet en de 2 captains liggen nog te slapen. Ik maak Andrea wakker en die zegt: er stond te veel wind en draait zich om. Later horen we van Rose dat ze om 6.30u Enrico had proberen wakker te maken maar die had gezegd dat ie nog moe was. Uiteindelijk vertrekken we om 10.00u. Het is ongeveer 8-10u naar Portobello, en vanuit daar moeten we nog naar Panama City, dus dat betekend dat we laat in de avond pas zullen aankomen. Maar we zijn blij dat we bijna van de boot kunnen, want we zijn er allemaal wel klaar mee. Rond 17u een enorme klap en wij denken eerst dat we een rif raken, maar het is de autopilot die weer kapot is. Nu de vorige woorden van Enrico nog in ons hoofd zaten, dat we het de vorige keer geen uur langer gered hadden voordat de boot volledig stuurloos was geworden en ze bijna een SOS signaal hadden uitgezonden voor een heli, zodat we blij mochten zijn dat we nog leefden, kreeg ik het voor 10min toch even erg benauwd. Maar later buiten zag ik dat we dicht bij land waren, dus leggen onze reddingsvesten klaar, just in case. Niet nodig gelukkig, want om 19.30u komen we eindelijk aan. We hadden onze spullen driftig heen en weer schuddend op open zee al gepakt omdat we zo snel mogelijk weg wilden. Zonder gedag te zeggen zijn we in de boot gesprongen en de bus in. Panama city voor 1 nacht en de volgende dag door naar San Jose, Costa Rica om daar of in Nigaragua te duiken.

X

Geschreven door AnnettevandenHeuvel