Hola chicos,
Aangezien ik dus besloten heb niet naar Iquitos te gaan omdat het zo uit de richting ligt en alleen per boot of vliegtuig te bereiken is en ik vanaf daar Colombia moeilijk in kan, ben ik op zoek gegaan naar een alternatief.
10 uur met de bus vanuit Cusco vandaan ligt Puerto Maldonado, in het zuidelijke basin van de Amazone en ik vertrek 10 januari met een nachtbus. Ik heb een 4-daagse tour geboekt en wordt na weer een nacht half/half slapen (dat lukt me nog steeds niet echt heel goed in bussen…) opgehaald op het busstation. We zijn ineens terug op 200mtr above sealevel en dat voel ik in mn oren. (komende van 3300mtr sinds 3-4 weken) Daar worden we naar een reisbureau gebracht waarvan ik denk dat alle agencies uiteindelijk toeristen samenbrengen en wordt mn voucher omgewisseld. Soms bizar hoe gemakkelijk het allemaal werkt…..een man komt naar je toe, zegt ‚tour tour’ en eerst denk je…ik heb al een tour, maar dan laat hij zijn telefoon zien en staat je naam erin. Okay; die komt mij dus ophalen. Bij het agency is het een drukke bedoeling met mensen die in en uitlopen en uiteindelijk staan er een paar gidsen voor de deur en vamos! We lopen door de stromende regen naar een bootje die ons in een uur naar de lodge brengt in het National Reserve Tampobata. Heerlijke plek! Een rij met 10-15 kamers langs elkaar met elk een eigen hangmat (die droog hangt, wat erg belangrijk is deze dagen haha) We krijgen een verfrissend sapje en dan gelijk een full day programm. Muggenspul is het 2de belangrijke ding hier de komende dagen….(en dan nog heb ik minimaal 50 muggenbulten, zelfs door mn kleren heen..) Vanuit de lodge is alles lopend of met de boot te bereiken en komen dus telkens terug daar voor lunch of een uurtje zwembad of hangmat. Hoe vervelend… We beginnen een wandeltour waarin de gids Mirko verteld over alle planten en bomen. Bijna alles wordt voor de natuurlijke geneeswijze of spiritualiteit gebruikt. Terug voor lunch; alle lunches en diners zijn Peruaanse gerechten, simpel, gezond en lekker. Daarna naar Money Island, waar geen aap te bekennen is helaas. Tegen zonsondergang met de boot de rivier over op zoek naar reflecterende ogen van Kaaimannen. We spotten alleen een paar kleintjes. De volgende dag om 5.30u ontbijt en vertrekken we om 6u voor een wandeltocht van 1,5uur naar het Sandolval meer. Het is geen gewone wandeltocht en begrijp nu waarom we voor alle wandeltochten laarzen nodig hadden! Aangezien het regenseizoen is zijn alle paden een en al modder. Voorzichtig beginnend met het ontwijken van diepe plassen (waarom verlies je toch je ‚kindszijn’ als je ouder wordt…..? Maar na een tijdje als de eerste modderspetters zich overal op je benen bevinden, maakt het niet meer uit:) Miek op het einde van de dag had je tegen me gezegd ‚ wa bende gij een vies vuil verken’ en zit er tot ongeveer halverwege water in mn laarzen. We zien apen, toekans, papegaaien, veel verschillende vogels waarvan ik de namen niet onthouden heb en komen uiteindelijk aan bij het meer. Daar gaan we in een klein bootje zonder motor het meer op en spotten we rivierotters en een kaaiman van ongeveer 4 meter. Helemaal verscholen onder bomen en we varen 3 keer heen en terug voordat ik eindelijk zijn enorme kop zie met nog grotere ogen die als de boot beweegt meekijken wat er gebeurd. Onze gids verteld ons gelukkig dat Kaaimannen geen mensen aanvallen voor zover hij weet:) Na de Kaaiman zegt de gids er komt regen aan en dat duurde letterlijk 30 seconden voordat die ons bereikte. Poncho aan en een STORTBUI die duurde totdat we terug bij de lodge waren. Dus je kunt je voorstellen hoe ik eruit zag…..Verder vissen we nog piranha’s en vangen er 1, die geserveerd wordt tijdens de lunch nadat Mirko deze voor onze ogen schoonmaakte. Moet eerlijk bekennen dat er weinig smaak aan zit. Dan het grappigste gedeelte van alle activiteiten; kajakken. 4 km stroomafwaarts met de rivier; in 10 minuten waren we bij de lodge: maar net iets te ver….hmmmm….stroomopwaarts ander verhaal. Ik zat bij Camilla in de boot en we ontdekten na 10 minuten hard peddelen, dat we nog steeds op dezelfde plek waren. We proberen naar de oever te komen omdat de stroming daar dachten we minder zou zijn, valt er me toch een stuk zand met bomen naar beneden. Dus wij gillen en snel terug naar het midden en heel hard lachen, maar daardoor peddelen we niet meer er raken we alleen maar verder weg ipv dichterbij. Gelukkig haalt Mirko ons uiteindelijk op met de boot waarna we in no time terug bij de lodge zijn. (ben er niet trots op…maar goed….tis niet anders) Onze nachtwandeling gaat helaas niet door vanwege de opnieuw enorme regen en anders hadden we toch alleen maar naar de grond gekeken. Dus helaas (of misschien wel gelukkig) de nachtelijke voor mij enge beesten gemist. De laatste ochtend terwijl ik naar het ontbijt wil lopen val ik van een gladde trap af vanwege de regen en kneus mn teen. Die is inmiddels samen met de helft van mn voet geheel blauw en 2 x zo dik. Maar gelukkig heb ik om 10uur een bus terug naar Cusco waar ik avonds laat aankom in mijn inmiddels familiehotel. Helaas geen nieuws van de sjamaan, dus er zijn geen mensen bijgekomen. Ik heb 2 nachten geboekt hier, dus kan morgen op mn gemak eens uitzoeken wat mijn volgende bestemming gaat worden.
X

Geschreven door AnnettevandenHeuvel