Vandaag is het zover. We gaan op vakantie naar Rhodos.
Vanochtend de allerlaatste dingen in de koffers gedaan en het huis aan kant gemaakt.
Om klokslag 12 uur komen Wendy en Anna ons ophalen.
Rond half een zijn we op Schiphol waar het niet echt druk is met vertrekkende passagiers
We hebben al ingechecht en hoeven alleen nog onze koffers in te leveren.
Met hulp van een vriendelijke stewardes zijn we die rap kwijt.
Dan naar de controle van de handbagage. Hier is Lenneke er vlug doorheen maar mijn rugzak wordt er ,ondanks dat ik er goed op gelet had dat er geen verboden spullen in had gestopt, uit gehaald en moet ik de rugzak openen.
Het probleem zit onder in de tas. Dan haalt de man de ipad en e-reader er uit en betast ze met een tang.
Dan neemt hij de hele bak mee naar een andere scanner en komt terug met de mededeling dat er niets aan de hand is maar dat de scanner heeft gereageerd op het feit dat de ipad en e-reader op elkaar lagen.
Dus er was niets aan de hand. We konden verder.
Dan lopen we nog door de tax-free shops waar Lenneke nog een puzzelboekje koopt en vervolgens gaan we naar de gate C9.
Hier nemen we plaats en eten onze lunch op.
Het wordt steeds drukker en luidruchtiger bij de gate. De kleine kinderen nemen hand over hand toe. Ook het daarbij horende gehuil klink steeds vaker. De ouders laten de kinderen lopen ook in zones waar dit niet is toegelaten, hier zeggen de medewerkers van Viggo dan ook wat van.
Na verloop van tijd gaan de medewerkers van Viggo eens bij de passagiers om de handbagage te labelen. Wij krijgen voor onze rugzakken in eerste instantie geen label, wij vinden het vreemd want veel grotere trollies krijgen er wel een.
Na verloop van tijd blijven er labels over en krijgen we toch een label wat aangeeft dat de tas of trolly geautoriseerd is om als handbagage aan boord te mogen gaan.
Om half 4 begint het boarden. Eerst de gehandicapten, dan de ouders met kleine kinderen en dan de rest.
We komen vrij snel aan op onze gereserveerde plek bij de nooduitgang en krijgen uitleg hoe te handelen in geval van nood.
Ondertussen beginnen de kinderen te huilen zodat van de uitleg “ hoe te handelen ingeval van nood” bijna niet wordt verstaan, alleen de gebaren.
Het kind 2 rijen voor ons blijft maar huilen. De vader en oma ruilen van plaats maar ook dit biedt geen soelaas.
Dan stijgen we 20 minuten later dan gepland op en na een kwartier keert de stilte terug in het vliegtuid. Ze slaapt.
Dan in het vliegtuig de gebruikelijke rondes van drank, tax-free zaken en afval ophalen. We komen dan plaatselijke tijd 9 uur aan en krijgen na 20 minuten onze koffers. Dan op zoek naar de minibus die ons naar het hotel zal brengen. Dit duurt een eeuwigheid want er moeten naast de passagiers uit ons vliegtuig nog 5 engels sprekende personen mee en dat duurde even. Om 10 uur vertrekken we , volgens de chauffeur zullen de laatsten over 20 minuten in het hotel zijn.
Nou wij waren de laatsten en we waren klokslag 11 uur in het hotel. Het inchecken in het hotel verliep als een trein.
Het appartement is groot met 4 bedden en 2 douches alleen geen kast wel een rails met kleerhangers
We hadden ondertussen wel dorst en trek gekregen.
Gelukkig is er schuin tegenover het hotel een sportbar waar we nog een drankje en een hamburger nuttigden.
Rond 12 uur gingen we terug naar de kamer waar we als een blok in slaap vielen.
De koffers uitpakken doen we morgen wel.

Geschreven door TonenLenopreis