Vanmorgen afscheid genomen van de 73 jarige eigenaar van het pension. Omdat we het erg naar onze zin hebben gehad hebben we hem een setje delfts blauwe klompjes gegeven. Hij was duidelijk ontroerd toen hij ze zag en bedankte ons. Dan om 9 uur vertrekken we naar Kutna Hora, een reis van 155 km.
Die 155 km is in Nederland een fluitje van een cent maar duurt het meer dan 2 uur. Dat komt omdat iedere locatie met meer dan 2 huizen een bordje met de naam van hun gehucht neerzetten en dan mag je ook al is het een snelweg maar 50 km per uur rijden totdat het bordje einde gehucht met een streep er door is verschenen en de TomTom geeft dit exact aan. Het is om gek van te worden. En nu maar hopen dat er geen bekeuringen zullen volgen want af en toe zie je het bordje te laat maar dan roept Lenneke wel “50”.
Maar goed we arriveren in Kutna Hora en vinden een parkeerplaats zonder parkeergeld.
We gaan de stad in en vinden na de plattegrond geraadpleegd te hebben de eerste kerk.
Ja, er zullen er nog vele volgen. De kerk ziet er prachtig uit maar er wordt, zoals bij vele objecten die we vandaag bezoeken, volop gerestaureerd en bijna allemaal met europees geld.
We vertrokken naar de Barbara kathedraal de grootste en mooiste uit deze stad. Deze is gebouwd met geld dat bijeengebracht werd door de mijnwerkers uit de zilvermijnen van vroeger. Er zijn diverse schitterende altaren en een beeld van een mijnwerker te zien. Maar niet alles is wat het lijkt. De engelen van het orgel zijn alleen aan de voorkant goudgeverfd, de achterkant is geen verf te vinden. Het is voor de rest een schitterende kathedraal. Dan gaan we op zoek naar iets te eten en vinden een bakkertje waar we 2 broodjes met salades nuttigen. Dan op zoek naar de stenen fontein. We vonden hem snel en maakten er een foto van. Toen naar “ het stenen huis” , het museum van de zilverstad Kutna Hora.
We wilden naar binnen en werden in opperste verwarring gebracht door een kassiere die ons een keuze liet maken tussen 2 te bezichtigen gelegenheden. Ze deed dit erg onduidelijk. De verwarring werd nog erger toen ze meldde dat we voor het maken van foto’s een extra bedrag moest worden betaald. Nou we vermelden geen foto’s te maken. Volgens ons vertrouwde ze ons niet en kregen we een collega mee die ons een boekwerk in de handen drukte voor de te bezoeken zalen. Toen werd het nog gekker, de eerste in het boekwerk vermeldde tentoonstelling bestond niet meer, de tweede over de gildes was ook verdwenen,maar de rest was er wel. Nou een expositie bekijken met een chapparonne in je kielzog is niet fijn. Dus wel liepen door de zalen en zagen al helemaal niets om te fotograferen en van de mijnwerkersgeschiedenis was ook maar heel weinig te vinden. Aan het eind was er nog een film van een fantastische glasblazer die een beeld in glas namaakt, dit was alles bij elkaar nog interessanter dan de tentoonstelling. Maar de entree was er dan ook naar 2,40 euro voor ons beide. Dan op zoek naar een ander object waar Kutna Hora om bekend is, de pestzuil. We vonden hem snel en ook hier weer restauratie werkzaamheden. Dan opzoek naar het Italiaans hof, ook hier restauratie welke al gedeeltelijk klaar is. We hebben de nodige kilometers al weer afgelegd dus we gaan maar naar de overnachtingsgelegenheid Viila Lubisina.
We bellen aan en worden verwelkomd door een aardige vrouw. Dan zegt ze, ja u heeft kamer 4 maar dat bed gaat u niet passen en we krijgen zonder meerprijs een kamer met een passend bed. We kunnen tegen een vergoeding onze auto in de tuin parkeren, wel zo veilig dus.
Prima kamer en badkamer dus.
Rond zes uur gaan we op zoek naar het laatste object, het Ursulinecomplex, dit is gedeeltelijk een school geworden en het andere deel is een opslag voor wijnen geworden en er worden wijnproeverijen gehouden.
Daar is het nu allemaal te laat voor en we gaan op zoek naar een pizzeria. Dat hebben we nog niet gegeten deze reis.
We genieten erg van de lekkere pizza’s en nemen nog een ijscoupe na en een cappucino.
Dan weer terug naar de kamer.

Geschreven door TonenLenopreis