We werden om 8.30 opgehaald dus vroeg opstaan.
In een grote volle autobus reden we naar het informatiecentrum van het natuurpark La Caldera de Taburiente.
Hier kwam nog een grote bus met wandelaars van de andere kant van het eiland.
De wandelaars voor de vulkanentocht moesten plaatsnemen in de bus die ons bracht en wij in de bus die de wandelaars van de westkant had gebracht.
Nadat iedereen in de goede bus zat gingen wij naar de verzamelplaats van de busmaatschappij. Hier werden de wandelaars verdeeld over 2 kleine busjes waarmee we wel de bergen mee in konden. We hadden een Nederlandse gids genaamd Roel.
De busrit naar het startpunt van de wandeling was er een om niet gauw te vergeten. Dat er niemand wagenziek is geworden is mij een raadsel. De rit ging eerst door straatjes waar het busjes net doorkon. Toen door de bergen waarvan we dachten dat het eenrichtingswegen waren maar nee we kwamen gewoon tegenliggers tegen. De chauffeur zal deze rit wel vaker hebben gedaan want de snelheid zat er behoorlijk in ondanks het feit dat we soms langs het randje van de afgrond reden. Voor mij was het af en toe echt billenknijpen zo eng was het. Maar uiteindelijk kwamen we op het hoogstbereikbare punt met de auto en konden we beginnen aan de tocht. De gids Roel vertelde onderweg allerlei wetenwaardigheden over het gebied. Het pad was redelijk breed maar ook waren er smalle en steile paden zodat je een beetje buiten adem raakte.Dit kwam mede door de grote passen die onze gids maakte. Maar iedereen kon aardig volgen. We stopten regelmatig om wat te eten en te drinken. Rond een uur kwamen we aan bij wat een camping genoemd werd. Dit is echter een camping welke alleen te voet en met een tent te beriekn is. Er stonden dus ook 2 koepeltentjes. We konden hier wat informatie opsnuiven van het gebied en onze watervoorraad bijvullen. Het was gelukkig hier niet zo broeierig als de voorgaande dagen maar wel warm. Na de pauze was het weer een kwestie van stijgen en dalen. Op een gegeven punt, waar je zicht had op de heilige Idafe-rots vertelde de gids over de aanstaande afdaling, hoe je deze moest afdalen. Hij deed voor hoe een chinees dit had geinterpreteerd en hoe het dus niet moest.
Deze afdaling duurde een klein half uur en deels over onverharde en deels ingemetselde stenen.
Het sein van vertrek werd gegeven en ik ging voorop gevolgd door een vrouw en Lenneke. Daar de vrouw en ik sneller dan Lenneke en de rest verloren we de groep een beetje uit het oog. Later kwamen anderen uit de groep ook vlak bij ons maar uiteindelijk waren de vrouw en ik de eersten welke het afgesproken punt bereikten. Na een aantal minuten volgde de groep en kwam ook Lenneke binnen. Toen bleek dat ze uitgegleden was en dat ze haar knie had bezeerd. Hierna bleef ik dus maar steeds bij haar in de directe omgeving gevolgd door de gids die haar als een tweede man hielp op het pad dat steeds moeilijker begaanbaar werd. Het leek nog erger dan onze camino in Portugal. Maar goed op een gegeven moment kwamen we op een punt waar eventueel een helicopter zou kunnen landen in geval van calamiteiten. Van hier kon je terugwandelen door de droge rivier om de waterval met kleuren te bekijken en fotograferen. De kleuren waren door de hevige regenval in het voorjaar enigzins vervaagd. De waterstand was toen 3,5 meter hoog en heeft de mineralen welke de kleuren te weeg brengen weggespoeld. Lenneke bleef hier maar even achter om bij te komen van de schrik.
Na terugkomst wandelden door de kloof heen en weer springend over het nu kleine stroompje.
Uiteindelijk kwamen we op een punt waar 2 stromen tesamen kwamen en kon je de schoenen uitdoen en met blote voeten oversteken of zoals wij deden proberen via de stenen in het water de overkantte bereiken. We hadden wel iets water in onze schoenen gekregen maar dat gaf verder geen problemen.
Roel bleef als een tweede man voortdurend in de buurt van ons. Op een gegeven moment bereikten we het punt waar er door de grote hoeveelheid water er een verschuiving van de aardlagen had plaatgevonden. Hierdoor was er een gigantische ophoping van gruis in de rivier ontstaan en is men hier door de weeks bezig om de grote brokken steen weet te verpulveren tot kleinere stenen. Hierdoor was er nog geen gezet pad en was het voor iedereen uitpluizen hoe je hier overheen moest komen. Ook dit lukte met hulp van Roel. Hierna was het toch weer klimmen en klauteren omdat het niet mogelijk was door de rivierbedding te lopen. Dan eindelijk is het klimmen en klauteren afgelopen en kunnen door de rivierbedding lopen. Dit is te vergelijken met het lopen op het strand met mul zand dus zwaar. Uiteindelijk bereiken we rond half zes de bus moe maar voldaan.
We gaan dan we over de smalle, slingerende en steile wegen naar een barretje waar iedereen een heerlijk koude versnapering tot zich nam.
Na een half uur verscheen er weer een grote autobus die ons naar het beginpunt in Los Cancajos terugbracht.
Aangekomen moesten we nog 10 minuten naar het hotel lopen. We waren kapot. Even douchen, dan wat eten en om half tien naar bed. We hebben als een blok geslapen en volgens Lenneke heb ik een heel bos omgezaagd.

Geschreven door TonenLenopreis