In Rome overvalt ons een beetje het einddoel. We zijn er?! Op fietsafstand van wat we willen zien, of beter van waar we willen zijn. Het diner was hilarisch, liefdevol, niet erg goed maar wel heel veel lol en het Romeinse leven. De eigenaar rende en deed zo zijn best, terwijl rust het enige was wat hem had kunnen redden. Waardevol en mooi. In de keuken stond mogelijk ook zo'n type, want er is nog even Norit nodig deze dag.

We wilden naar de St Pieter, Colosseum en standbeeld van Keizer Marcus in de stad. Verder zouden we het wel zien, en natuurlijk in de namiddag naar het hotel bij het vliegveld. Het werd een beetje een sof. Regen, nee wolkbreuken boven Rome. Vaticaan stad hebben we nog aangedaan, maar we mochten niet met de fiets het plein op. In de stromende regen dit alles, regelmatig schuilen, maar zodra we weer op de fiets zaten ging het weer plensen. Hoewel we niet voor Rome kwamen maar voor de reis gingen, toch een beetje een deceptie. Daarnaast denkt de Garmin bij elke regendruppel, dat het mijn vinger is, en helaas ken ik Rome niet goed genoeg om onze weg te vinden. De weg naar het hotel bij het vliegveld was druk en tegenwind en veel langer dan op gerekend. Maar goed, het gaat om de reis. Rome blijft nog wel even op ons wachten.

Wie is nu die Marcus? En hoeveel toepasselijker kan dit uit de doeken gedaan worden dan in het Pinksterweekend. De dag waarop de heilige geest over de apostelen kwam. Zo komt altijd opnieuw, elke dag de geest van Marcus via ons innerlijke Kompas over ons. We WETEN al lang wat goed is, we WETEN al lang wat we willen. Als ik in de spiegel kijk, en echt goed kijk zie ik Marcus. Gedachten schieten er vaak voor langs, het ego vertroebeld het echte beeld op de Marcus in ons, nog al eens. We zijn bang om het Kompas te volgen, want de verhalenverteller in ons wil wel dat het een beetje "klopt". Elke reis die we ondernemen om weer wat extra echte Marcus te zien is een gaaf geschenk. Dat is hoe wij deze reis naar Rome hebben beleeft. Zonder verwachting: hoop en angst staan als enige geluk in de weg.

Twee vrienden in 1978 op de Teschenmacherstraat elkaar gevonden, gaan opnieuw, als jongens op reis. Geen woord teveel en geen woord te weinig. Mooi om elkaar weer te zien, anders, maar zeker zo liefdevol en in volle acceptatie van elkaars "gedoe". Zo simpel kan het zijn.

Zo'n fietsreis roept ook analogieën op met het normale leven, kies maar:

Als je daalt, gaat het zo snel dat je alleen op de weg kunt letten, niet op de omgeving.
Als je klimt, zie je meer van de omgeving ondanks de inspanning die je moet plegen.
Er is altijd wel één zintuig die iets fijns te melden heeft, daar kun je jezelf op concentreren.
De natuur is zo krachtig, heeft altijd iets moois in petto.
Wat er ook is aan slecht wegdek, klimmen, harde wind: gewoon blijven trappen.
Met zo'n reis kijk je steeds vooruit, geen enkele reden om terug te kijken.
De energie die je geeft bij het klimmen, krijg je niet als snelheid terug bij het dalen.
Als je niet remt bij het dalen, krijg je een ongeluk.
Er zijn te veel irritante Italianen in het verkeer om je over op te winden.
Verwachtingen over het weer, klimmen of afstand, geven slechts onrust, gewoon blijven fietsen en zien wat je tegenkomt geeft rust.
Het is heel fijn om de wind mee te hebben.
Het is beter te vertrouwen op je gevoel in de benen bij het vaststellen welke versnelling je kunt fietsen dan op de ogen.
Genieten kan met alles wat je tegenkomt.
Het is fijn om een Garmin en kilometerteller als gids te hebben.
Dalen is niet fijn als je weet dat je straks weer omhoog moet.

Er zijn er vast nog meer, die ons later zullen ingeven, hier moeten jullie het mee doen.

Ergens de komende dagen nog een laatste afsluiter, ciao!,❤️😘

Geschreven door NaarRome