Dezelfde route, twee perspectieven.

En daar was die dan, de eerste echte zonnige dag. Heerlijk onze 102 km in zon, met soms een wolk gereden, wat ziet de wereld er dan toch weer anders uit. S' middags met blote benen, Jacques zelfs met blote armen. Heerlijk natuurlijk, zeker na alle regen en het grijze gedoe van de afgelopen dagen. Weinig wind, de mooiste gladde asfalt paden van de hele reis en toch ging het ons beiden niet gemakkelijk af.

Het ontbijt bij hotel Adler was prima, weg uit Waldhausen was niet het verwachte dalen, maar meteen een klim. Daar is het weer, verwachtingen vs het moment. Maar goed, we kwamen toch lekker op gang, nog een stukje langs den Jagzt, en al relatief snel waren we in Dillingen am Donau, daar ff wat koffie, thee, met iets van suikerwerk genuttigd, en ff zoeken naar een supermarkt, want nu is het natuurlijk goed picknick weer. Lijkt eenvoudig, was het niet, pas in Wenden om 14.00 een "Penny" gevonden, snel wat spullen als gesmeerde sandwiches wat koek en een smoothie gekocht en die ter plekke verorbert. Vervolgens naar Augsburg, stukje via de Lech, het centrum in. Mooie stad, maar lastig hotels gevonden. Een Nederlands sprekende Duitse, of een gemigreerde Nederlandse☺️, hoe is het mogelijk, aangesproken. En via de VVV naar het Dorint verwezen, iets buiten het Centrum. In het centrum niets vrij, of geen stalling voor onze fietsen, dus zitten we nu in een groot ding op de 10'e etage. Wel weer een goed bed en een fijne douche, dus allemaal ok. Waarbij ze ons steeds waarschuwen, dat iets wel 'duur' is. Op een of andere manier denken ze hier dat je op de fiets geen geld hebt.

Nu twee perspectieven op de route in algemeenheid.

Arno: de route zit in mijn Garmin, de GPS die op mijn stuur is geplaatst. Het is een paarse lijn, die over grijze en bruin aangegeven wegen vertelt waar we naar toe moeten, volgens de Reitsma route 2016. Heel gedetailleerd, instelbaar van 20 meter perspectief tot veraf, meestal staat ie op 200 pf 300 meter, gewoon het paarse lijntje volgen. Daarom fiets ik bijna altijd op kop, en laat Jacques vaak met hand uitsteken weten wat te doen bij kruisingen. Verder natuurlijk kijken of er gaten zijn in het wegdek, of van die rare stoepen als er een weg het fietspad kruist. Wanneer is er een fietspad en wanneer mag/moet ik op de weg rijden? Jacques haalt mij bergop regelmatig in, over het algemeen bepaal ik het tempo.
Natuurlijk kijk ik meer om me heen, dan op het wegdek en de Garmin. Veel natuur, en dat zie ik volop. Ik voel me verantwoordelijk dat we goed rijden en dat gaat vaak goed. Ik hou geen rekening met Jacques met mijn oversteek en voorrang situaties, dan ben ik een beetje de wielrenner die niet steeds op de regels let. Ik zie dus ongeveer de route gemiddeld een minuut of 5 eerder dan Jacques. Ik hou het kompas in de gaten en kijk af en toe, naar de statistieken als gemiddelde en hoogte. Zo gaat dat dus een beetje.

En ik volg Arno. Hij heeft per slot de Garmin om de route te bepalen en dat doet hij goed. Hij weet hoe dat ding werkt en ik heb er alle vertrouwen in. Lekker makkelijk, maar zo gaan die dingen. Ik heb het bovendien druk genoeg met een aantal kwaaltjes waaronder nek en knie. Gaat overigens steeds wat beter. Het mooie van zo'n route fietsen is dat je in een soort van roes belandt. We fietsen over redelijk goede fietspaden die kriskras door het landschap lopen. Genieten van de mooie natuur, langgerekte velden en mooie bossen. Een buizerd die op nog geen 5 meter op een verkeersbord rustig om zich heen zit te kijken. Prachtig plaatje! Ondanks de moeilijke stukken, waar je veel met jezelf bezig bent en met de kilometerteller is zo iedere dag naar je doel fietsen een genot om te doen. En vooral leuk om dit samen te doen!

Geschreven door NaarRome