In ons nietige hotel, waren de bedden net zo oud als de rest van het interieur. Gevolg was een matige nacht. De uitbaatster had die avond overigens een pizza voor ons gemaakt die verrukkelijk was. Tijdens het eten hebben we maar eens gekeken of we met de resterende dagen en de kilometers nog te gaan ons vliegtuig zouden halen. Toen we keken of we het via de Toscane route zouden halen, werd al snel duidelijk dat we dan een, voor ons te grote, inspanning zouden moeten plegen. Dus de hoofdroute nemen was het eerste besluit. Daarna bleek dat als we in Verona wilden overnachten er daarna ook op een of twee etappes flink door gepeesd zou moeten worden, dus ook daarover namen we het besluit om lekker, gewoon maar iets van 80 a 90 per dag te willen fietsen. Klimmen en kilometers maken is niet ons doel.

Na een Italiaans ontbijt, met croissant, jam en wat Salami met een broodje en de liefde van de oude dame zaten we om even voor negen op de fiets. Door de fruit- en wijn gebieden en stukjes mooie natuur, en eindelijk verdween ook de A 22 met zijn nare geluid. Jacques had het route boek van de etappe niet goed gelezen, dus het heuveltje van zo'n 150 meter klimmen, kwam voor hem als een verrassing. Was ook best een naar ding met een stijgingspercentage van 8 a 10 %. Wel een prachtig uitzicht op het laatste Dolomieten dal. Een cola op het eerst komende terras in een slaperig stadje, maar wel met druk gesticulerende Italianen met elkaar in gesprek. We fietsen vooral langs een irrigatie kanaal, waar water mee naar de Po vlakte wordt gebracht. Al snel Verona in, waar we slenter fietsend door de straten gingen en links/rechts een foto makend. Bordje spaghetti erbij, en lekker om ons heen kijken, mooi maar wel toeristisch.

Na de lunch waren we al snel de stad uit en kwamen door de kale Po vlakte over een meters hoge dijk nog steeds naast de Adige, tegen windkracht 3 a 4 in te rijden, alsof we een rondje Meije aan het doen waren. Enorm veel fruit, asperges en graan, veel mensen aan het werk, weinig dorpjes en weinig "cultuur". Gelukkig werd dit na verloop van tijd "gewoon" door het boerenland, met enige beschutting, maar steeds oost, zuid en zuid oost als kompas richting. Toen we na 78 km in Rondo al Adige aankwamen, vonden we het ook mooi geweest. Leuk hotel, met goede bedden en chips bij het bier, wat wil een mens nog meer. Vanaf bed, Tommetje in het roze zien rijden en ons verontwaardigd afgevraagd waarom die dames niet bij onze finish staan. Het dorp is ook nu weer zo klein, dat een rondje lopen niet zoveel zin heeft, dus we pakken het terras.

Kunnen we Marcus ook weer eens uit de fietstas halen, we zijn benieuwd of we weer aansluiting bij hem weten te vinden. Marcus vraagt ons of we de wens hebben om te hebben, of om te Zijn? Op een reis als deze is dat wel duidelijk. Een aantal elementaire zaken als water, eten en een bed moeten we echt hebben, maar verder is er niet veel nodig. Op de fiets na natuurlijk😅, qua bagage hebben we misschien nog wel 50 % teveel mee, wat voor zekerheden brengt ons dat toch? Een bakje chips, is een traktatie en een keer een massage een hemels genot. Fit zijn, eenheid met het lichaam en gewoon Zijn op deze prachtige plekken is wat we koesteren. Nog 8 dagen, met niet al te grote etappes, wat willen we nog meer?

Geschreven door NaarRome