Hotel la Vigna, had een goed ontbijt. De avond ervoor een fijne pizza genuttigd bij de tent naast het hotel. Dat moet het best lopende restaurant in de omgeving zijn geweest, want het liep af en aan met gasten. Locale, maar ook mensen die even de A22 lieten voor wat ie was. Na de maaltijd waren we al snel weer onder zeil. Het ontbijt is energie brenger en hoewel we beiden van huis uit geen grote ontbijters zijn, stouwen we dagelijks het nodige weg.

We konden de route niet zo eenvoudig vinden, beetje suffig eerst de Etsch, of Aldiche over, toen weer terug en bleek het fietspad onder de brug door te lopen. Een maal op pad was de snelweg, de secundaire weg, de spoorbaan, de rivier en de elektriciteit voorziening samengebald in het dal. Druk gedoe best, met name het geluid is soms vervelend. Maar ach, we kunnen ook de geur van de wilde seringen en vlierbessen ruiken, luisteren naar het geruis van de wind, of de rivier en kijken naar de bergwanden. Alles is een keuze. Het lijkt overigens wel of de meeste Italiaanse plaatsen met de kont naar de rivier zijn gebouwd. Terrassen zijn schaars, vaak afvalzuiveringen en sportvelden en lelijke industrie, het wordt simpelweg niet als een toplocatie gezien. We zijn vandaag 100 meter verder richting Po vlakte gedaald, hebben net an 200 meter geklommen en 82 km gereden. Met ons overigens ongelofelijk veel Italianen op een race fietsje, vaak al gepensioneerd en lekker ff wat km's weg trappen. Best nog regelmatig even een omleiding, omdat ze iets aan een brug of weg doen.

Wij doen het rustig aan. In Trento een colaatje gedronken en ergens op een bankje aan de rivier een broodje gegeten. Verder is er eigenlijk niet zoveel te vertellen, we hebben getrapt en hebben in een gehucht "Rivalta" een hotel gevonden. Uitbaters zijn een oud stel, die wss weinig gasten krijgen, de snelweg heeft geen afrit, er is echt niets te doen. Toen ze hier in de jaren 70 ( te herleiden aan de inrichting) starten was er wss alleen de lokale weg en was er klandizie. Dat kan alleen maar minder zijn geworden, toeristen komen hier niet en passanten zullen eveneens schaars zijn. Verkoopbaar is het geheel niet, dus ze zullen wel sterven in het harnas. Sneu hoe de mensen in dit soort dorpen in heel Europa, ingehaald worden door de grootschaligheid, de trek naar de stad en het feit dat het mee-maak niveau ergens bij de nul in de buurt is. Men spreekt ook echt alleen Italiaans, wat het contact en de verbinding met die paar toeristen die er wel zijn wat lastig maakt.

Gelukkig kunnen we hier ook eten, want verder is er geen restaurant. We gaan de lokale keuken maar eens testen.

Geschreven door NaarRome