Ik wéét het, het is schandalig lang geleden...
Het is hier een komen en gaan geweest van familie en vrienden en dus had ik wel wat beters te doen dan op mijn tablet te zitten tokkelen.

Het was gezellig en hartverwarmend met Leen en Gwenda, campervrienden Nel en Piet, Luc en Addy, met broer Frank en schoonzus Sonja en met onze vrienden Alain en Ingrid.
Het was leuk dingen samen te doen maar evengoed was het fijn 's avonds te horen hoe hun dag verlopen was terwijl wij thuis bleven.
De dagen leken te kort en dus werd het uur van slapen gaan steeds meer uitgesteld...
De plaatselijke bodega deed goede zaken de voorbije maanden 😀😁😃

Intussen hebben we alweer nieuwe dingen ontdekt. We bezochten de feria in Pilar de la Horada waar de plaatselijke inwoners bloemenhulde brachten aan de heilige maagd.
Het gezang door het koor bezorgde me kippenvel, zo mooi!
De nog jonge parochiepriester had de dag van zijn leven denk ik. Immers in een lange rij schoven de plaatselijke schonen de ene al wat mooier en jonger dan de andere natuurlijk, aan om hun bloemen te offeren.
Bij het overhandigen ervan mocht de pastoor ieder van hen drie zoenen geven en dat deed hij met glinsterende oogjes. De lach was niet van zijn gezicht weg te branden.
Jezus zei: "Laat de kleinen tot mij komen", deze pastoor bedacht: "Laat de vrouwen tot mij komen" 😂😂😂

Heel anders ging het er aan toe in Caravaca de la Cruz waar naar jaarlijkse gewoonte prachtig versierde paarden door de straten paraderen.
Als hoogtepunt van de dag en te vergelijken met de eindspurt van de Ronde van Vlaanderen, worden de paarden één voor één de laatste helling naar het kasteel opgedreven en dit over een afstand van 50 meter.
Vier begeleiders, twee vooraan en twee achteraan houden het paard vast. Al rennend proberen ze zo de snelste tijd te halen.
In het smalle straatje vol volk is het helemaal niet zonder gevaar, de paarden komen werkelijk aangedraafd en de mensen maken er een sport van pas op het laatste nippertje opzij te springen.
Best spannend om daar tussen te staan. Daarom besloten we een veiliger plekje op te zoeken tegen de muur van het kasteel voorbij de eindmeet waar de paarden als het ware 'uitbollen'.
Voor alle veigheid stelt Sam voor bovenop een rots te gaan staan want daar komt een paard gegarandeerd niet op zegt hij.
Ik ben blij met ons plekje want niet alle paarden hebben hetzelfde idee wat betreft 'uitbollen' en komen in een rotvaart aan gegaloppeerd!

Omdat we nog een heel eind naar huis moeten rijden en mijn broer en schoonzus ons verwachten voor het avondeten (wat een luxe😁) besluiten we te vertrekken.
Het startsein voor het volgend paard is intussen gegeven. We stappen weg tot we plots gegil en geschreeuw horen. Bovenop de rots waar wij net nog stonden staat een wild, briesend en nauwelijks in bedwang te houden paard!!!
Ik krijg het gelijktijdig warm en koud...
Ik kijk over mijn rechterschouder, overtuigd daar mijn engelbewaarder😇 te zien zitten...
Ik zie niets maar ik prevel toch een bedankje, zucht...😥

Warme en lieve groet,
Xxxbieke en samxxX

Geschreven door Bieke