Na zeven dagen van gastvrijheid en oprechte vriendelijkheid bij Mouloud rijden we alleen verder naar Amtoudi, onze volgende stopplaats.
Joëlle en Peyo rijden via Tiznit waar ze de zetels van hun camper willen laten overtrekken en we spreken af elkaar midden volgende week terug te zien in Tafraoute.

De rit hier naar toe is zeer bijzonder. Het is heel warm en overal hangt een stoffige nevel die het zicht op de bergen van de Anti-Atlas bijna volledig belemmert waardoor het landschap haast spookachtig wordt.
We rijden door kilometers dorre woestijn zonder enig teken van leven behalve dan in de schaarse oases, felgroen afstekend in de verder mistige omgeving.
Vlakbij zo'n oase parkeren we voor het middageten. Een oude man op weg naar zijn nog groen korenveld wuift en komt naar ons toe. Op mijn vraag hoe het met hem gaat antwoordt hij: Tout va très bien madame, tout va toujours très bien! Waarna hij zijn woorden bezegelt met een brede glimlach ☺

Drie jongetjes komen aarzelend dichterbij, de 'durver' onder hen wordt voortgeduwd door zijn vrienden. Op zijn gefluisterde vraag of ik bonbons heb geef ik hen ieder drie koeken en mandarijnen. De reactie hierop is gewoon onvoorstelbaar, nooit had ik gedacht dat zo'n simpele gift zoveel vreugde kan teweegbrengen!
Even later komt de moeder van de kinderen en vanonder haar omslagdoek haalt ze een groot plat brood, scheurt het in twee en geeft me de helft. Overdonderd zeg ik dat het niet nodig is maar ze dringt aan en beseffend dat ik haar anders misschien beledig aanvaard ik haar gift.
Tijdens het avondeten eten we van het brood en het smaakt, gezien de manier waarop we het kregen, heel bijzonder ...

Enkele kilometers voor Amtoudi pikken we twee liftende schooljongens op, op vrijdag rijdt de bus niet zodat ze twee keer 15 km moeten lopen van en naar school!!! Probeer dit maar eens voor te stellen aan onze stoere pubers 😉

Heel warme 🌞🌞🌞en lieve groet,
Xxxbieke en Sam xxx

Geschreven door Bieke