De indruk die ik de voorbije dagen had eerder in Europa dan in Afrika te zijn wordt van bij de eerste stappen in de medina in Fès compleet weggeblazen.
Ik weet niet waar eerst te kijken, het is ronduit overweldigend.
De oude stad is enorm groot en met zijn wirwar van straatjes en steegjes de grootste autovrije zone ter wereld. Autovrij maar daarom niet zonder gevaar als je rekent dat je regelmatig bij een luid geroepen 'ATTENTION' opzij moet springen voor haastige kruiers met zwaar beladen handkarren of een volgestouwde ezel.

Om een beetje een idee te krijgen van de stad nemen we de eerste dag een gids.
Wafi, zo heet hij is groot en gemakkelijk te herkennen aan zijn grijze kaftan maar toch verlies ik hem, terwijl ik foto's neem regelmatig uit het oog, gelukkig kan ik Sam ook als ijkpunt gebruiken 😊

Dat je hier hopeloos kan verdwalen is echt niet overdreven, alle steegjes lijken op elkaar en sommige zijn zo smal dat je niet anders kan dan achter elkaar lopen, bovendien is het een drukte van jewelste!
Wafi gidst ons door de verschillende wijken die ieder hun specialiteit herbergen.
We zien ketellappers, houtbewerkers, weefsters, koperbewerkers, leerlooiers, pottenbakkers, kleermakers, mozaïekzetters, schoenlappers, kruidendokters...

We zien geen braderij of ambachtenmarkt, er wordt geen show opgevoerd voor de toeristen, neen dit is het dagdagelijkse leven in de medina waar de toeristen, wat aantal betreft moeten onderdoen voor de autochtonen.

De ketellappers maken een hels lawaai.
De handen van de weefsters zijn ingewonden om te vermijden dat ze aan de draden van het weefgetouw hun handen open halen.
De mozaïeksnijders tekenen en hakken met eindeloos geduld de verschillende vormen, eigen aan de Zellijkunst die sinds de 14de eeuw Marokkaanse paleizen en huizen siert, waarbij een ster steeds het middelpunt is van een patroon.

De baden van de grote leerlooierij zijn leeg, het voorbije half jaar werden ze gerestaureerd met gelden van Unesco werelderfgoed en op mijn vraag wat er intussen met de arbeiders gebeurde kreeg ik het antwoord dat zij gewoon uitbetaald werden, gelukkig maar, denk ik dan...
Mijn foto's zijn dus minder kleurrijk en spectaculair maar dat vind ik niet erg.
Ik weet niet of ik me gemakkelijk zou gevoeld hebben om vanop een platform foto's te nemen terwijl hardwerkende mannen, net zoals in de Middeleeuwen dierenhuiden looien, afschrapen en kleuren terwijl ze kniehoog in baden staan, gevuld met natuurlijke kleurstoffen maar evengoed in water vermengd met zeer bijtende ongebluste kalk 😨
Hopelijk draagt de restauratie er toe bij dat de werkomstandigheden verbeteren.

Bij de pottenbakkers heb ik, misschien onterecht geen onbehaaglijk gevoel, net zomin als bij de mannen en vrouwen die potten en beschilderen alvorens die opnieuw de oven in gaan. Hier durf ik wel foto's te nemen zonder me een voyeur te voelen.

Het is haast onmogelijk de sfeer te beschrijven in de medina.
Ik kan me voorstellen dat sommigen het maar niks vinden wegens te druk, niet netjes genoeg of te onoverzichtelijk.
Sam en ik vonden het SUPER!!! ☺😊😀

Heel warme en lieve groet,
Xxxbieke en samxxX

Geschreven door Bieke