Vele jaren geleden trouwde prinses Gilda uit Noorwegen met een knappe, rijke Moorse Kalief.
De Kalief liet een prachtig paleis bouwen in de mooie streek rond Alicante.

De paleistuin bood een overvloed aan heerlijke vruchten en prachtige bloemen en haast elke dag scheen de zon overdadig.
Ze hielden heel veel van elkaar en niets leek hun geluk in de weg te staan.
En toch voelde Gilda zich verdrietig.
Ze had heimwee naar haar vaderland en miste vooral de sneeuw in de wintertijd.

Zijn vrouw ongelukkig te zien deed de Kalief veel pijn en toen de prinses weer eens met betraande ogen over de blauwe oceaan tuurde op zoek naar een sprankeltje wit, kon hij het niet meer aanzien en nam hij een besluit.
Vanuit zijn vaderland liet hij duizenden amandelbomen verschepen waarna ze rondom het paleis werden geplant.

De prinses was inmiddels zo bedroefd en ziek van heimwee dat ze de luiken van haar kamer steeds gesloten hield.

Later op een mooie dag in februari toen alle amandelbomen in bloei stonden, gaf de Kalief het bevel de luiken te openen en dwong hij Gilda naar buiten te kijken.
De prinses wist niet wat ze zag. Alle velden waren wit en leken besneeuwd net zoals in haar vaderland.
Dankbaar viel ze haar echtgenoot in de armen en huilde tranen van vreugde.

De Kalief en zijn prinses leefden nog lang en gelukkig tussen de amandelbomen en elk jaar opnieuw genoten ze van de 'sneeuw' in februari.

En wij dus ook...😊😊😊
Lieve groet,
Xxxbieke en samxxX

Geschreven door Bieke