Het voordeel van rijden in Marokko is dat je je nooit verveelt omdat er onderweg zoveel te zien en te beleven valt.
Zo ook op deze route. Hoe verder we vorderen hoe spectaculairder het landschap wordt met de bergen aan de linker- en de oceaan aan de rechterkant lijkt het alsof we van de ene postkaart naar de andere rijden.
Op de meest onwaarschijnlijke plaatsen zit, onder een parasol of tentje een verkoper met Argania-olie. Behalve deze boom groeit er kilometers in het rond werkelijk niets, dat maakt dat de vruchten hiervan voor velen de enige broodwinning is. Sommigen verwerken de noten thuis tot olie maar er zijn langs de hele weg ook coöperaties te vinden, opgericht en geleid door gescheiden of alleenstaande ondernemende vrouwen die samen in hun levensonderhoud trachten te voorzien.
We bezochten zo'n coöperatie. Er werken een tiental vrouwen die het hele produktieproces in 'handen' hebben en dit bedoel ik letterlijk want het is allemaal intensieve handenarbeid. Door een rij op de grond zittende vrouwen wordt de arganianoot gepeld, dan wordt de harde noot tussen twee stenen van de pit ontdaan. Alles gebeurt in een verbazingwekkend tempo.
De pitten worden gemalen tussen twee platte stenen. De aldus verkregen pulp wordt aangelengd met water, de olie die komt boven drijven wordt gescheiden en verkocht als cosmetisch of cullinair produkt.
Wat rest van de gemalen nootjes wordt aangelengd met honing en verkocht als broodbeleg.
De schalen van de noten worden gebruikt als 'stookhout'. Kortom, niets maar dan ook niets gaat verloren!

Verspreid over vele kilometers rijden we hier en daar door een dorpje. Sommige hiervan hebben een levendig centrum met een kleine soek, andere lijken met hun vervallen huizen echte spookdorpen. Hier en daar wapperend wasgoed, een geit of een ezel bewijzen echter dat er wel degelijk mensen wonen.
Ik vermoed dat hier grote armoede heerst. Komt daar nog bij dat het vorig jaar haast niet geregend heeft zodat diegenen die een tuintje hebben zelfs niet van hun opbrengst kunnen profiteren.
In één van de dorpen houden we halt om te eten. Het valt op dat de mensen hier nog steeds vriendelijk zijn maar veel meer gereserveerd. Is het misschien omdat we dichter bij de stad Agadir komen?
We staan geparkeerd op een open plein met daarop één huis. Op de stoep zitten een vrouw, een kleine jonge en een jongeman waarvan de zwaarlijvigheid me opvalt omdat je hier weinig dikke mensen ziet. Het jongetje komt aarzelend vragen om een dirham of een bonbon. Ik geef hem een tiental met praliné gevulde pralines. Hij bedankt me uitgebreid en lachend loopt hij terug naar huis. Terug in de camper hoor ik plots een luid protest en in de spiegel zie ik hoe de oudere jongen de doos uit de handen van de kleine probeert te rukken! Verontwaardigd ga ik naar buiten waar ik me duidelijk zichtbaar opstel. Van zodra de jongeman me ziet laat hij de doos los. Het jongetje schenkt me een stralende glimlach, hij herkent me duidelijk als zijn compagnon in de strijd 😥😄


En.....ik zag voor het eerst in mijn leven een kamelenkudde 😁😁😁 en bananenplantages!!!

Na een hele nacht regen is het vanmorgen nog steeds nat en koud maar ik gun het de plaatselijke bewoners van harte.
Hopelijk krijgen hun gewassen hierdoor de hoogstnodige boost!

Natte maar even lieve groet!
Xxxbieke en samxxX

Geschreven door Bieke