Vannacht is het nog lang onrustig geweest. Toen ik de zoveelste herrieschoppende Spanjaarden en hun kinderen in het Nederlands tot de orde had geroepen, iets dat ze begrepen en waar ze zich wonderwel wat van aantrokken, kwamen er nog 3 luidruchtige shifts achteraan. We kregen er uiteindelijk de slappe lach van en om ėėn uur vielen we in slaap.
Het ontbijt was om 9 uur en wij stonden om half 9 al klaar om aan te vallen.
Om 10 over 9 kwam de bediening aangereden in auto’s die hier de apk niet zouden overleven. Het leek de cast van New Kids Turbo wel.
Een paar rustieke boterhammen met kaas en jam verder gingen we weer op pad. Naar Balaguer.
Het beeld van de omgeving was min of meer gelijk aan dat van gisteren. Mooie slingerende op en neer gaande wegen in een bosrijk gebied. In de verte de uitlopers van de pyreneeen.
Later volgde een tamelijk armoedig gebied met veel vervallen dorpjes en nog te hooien velden.
In die dorpjes viel echt geen moer te beleven. Luiken dicht, maar wel overal auto’s. Waar waren de inwoners?
En toen, ineens, regen. Ja hoor, de pakken gingen aan. In Spanje....
Gelukkig niet van al te lange duur, en na een drankje in Agramunt, waar naast ons een stel zat waar de troosteloosheid vanaf droop, moesten we nog 29 kilometer naar Balaguer.
Weer een mooie rit door een opfleurend landschap van maisvelden en wijnranken.

Van Balaguer hadden we een romantisch beeld. Ooit heb ik 200 stenen kruikjes gekocht die in de Spaanse burgeroorlog dienst deden als water- of wijnkruik. Die kwamen uit Balaguer.
We hoopten de bewuste pottenbakker te ontmoeten.

Echter tegenwoordig is Balaguer een middelgrote stad, waar vandaag (het is zondag) niet veel te beleven valt.

Maar het hoogtepunt vandaag is ons hotel. Een middeleeuws, goed geconserveerd gebouw met veel kunst en een heel haast protserige inrichting. Je kijkt je ogen uit. De foto’s laten dit goed zien.

Nog even wat gegeten op een terras en morgen een rit van 125 kilometer naar Huesca.

Geschreven door Scooterreis