Zo, eindelijk op pad. Maar niet zomaar. Een sleutel kwijt, nog een en ander opruimen, wat gaat mee en wat niet, nog even zwemmen, en als we dan eenmaal rijden, stuurt TomTom ons over een hobbelig zandpad, zit er iets in de tas dat in de rug prikt, zijn we niet nog wat vergeten, smelten de zelfklevende klittenbandjes van het zadel, klappen we van de dorst en blijkt onze keuze om via kronkelwegen te rijden ons flink veel te laten omrijden.
Kortom een stroeve start.
Maar goed, alle begin is moeilijk en eenmaal voorbij Girona en Salt reden we een prachtig bosrijk gebied in. Omhoog en naar beneden, slalommend en wisselende snelheden tussen 20 en 60 km per uur, maar een schitterende rit. De weg volgde een slingerende waterloop.
Mooie gebouwen, bruggetjes, weilanden met paarden en twee heel mooie trouwlocaties, waar we, omdat er getrouwd werd, geen drankje konden bestellen, en we zagen er ook niet uit als betrouwbare bruiloftsgasten.
Dus verder. Ineens een wild zwijn voor ons langs. Toch even schrikken voor twee westerlingen waarvoor een duif zo ongeveer het grootste wild is dat ze kennen.
Aangekomen op onze eerste overnachtingsplaats in Tavernoles bleek de foto op booking.com toch wat geflatteerd. Met name de buitenbar was bezet door een stel dronken locals. Het zwembad was ok, maar om wat te eten zijn we toch maar naar Vic gegaan.
Een grote plaats met leuke terrassen en restaurants.
Daar wat gegeten en terug naar ons hostal.
Eenmaal in bed en dit stukje schrijvend is het een ongelooflijke herrie vlak onder ons raam van door elkaar hard pratende Spanjaarden en schreeuwende kinderen.
Ik denk dat ik zometeen ga ingrijpen. Asocialos.
Morgen gaan we naar Balaguer. Een monsterrit van 180 km. Dus vroeg op.

Geschreven door Scooterreis