Voor wie gisteren de indruk kreeg dat ik het niet meer zo leuk vond, dat lag dan aan mijn verslag. Ik was wat vermoeid, maar verder, ondanks de wind en regen, was het een prachtige rit.
Vanmorgen zijn we, nadat Marlies in alle vroegte ontbijt heeft gehaald, vertrokken uit Metz, met aanvankelijk mooi weer. Eenmaal buiten de stad stak de wind weer behoorlijk op, soms regende het een klein beetje, maar was het vooral weer een schitterende rit. En we zien het weer in Nederland, dus het kan nog veel slechter.
We reden door een gebied dat voelbaar de oorlogen, en vooral de eerste, in zijn geschiedenis heeft. Veel monumenten herinneren aan de eerste en tweede wereldoorlog. Monumenten ter ere van gevallen soldaten, burgers en gedeporteerden. Best indrukwekkend. Erg opvallend vonden we het dat in een zo door de Duitsers belegerd gebied een begraafplaats ligt mét en ter ere van Duitse soldaten.
Maar ons is uitgelegd dat dit is omdat de gevallen soldaten ook maar gestuurd zijn en niet verantwoordelijk waren. Een soort afsluiting en een nieuw begin. Mooi.

Veel kleine dorpjes met een mairie, een kerkje en een postkantoor. Sommige dorpjes zijn zo klein dat ze slechts een halve kerk hebben (zie foto).
Bovendien keek de enkele boer die we daar tegenkwamen ons aan alsof we rechtstreeks van Mars kwamen. Zoiets had hij nog nooit gezien.
Je moet natuurlijk oppassen dat je de dorpelingen niet al te zeer versimpelt, maar ik denk maar zo dat veel mensen daar dezelfde achternaam hebben...
Zo kwamen we, nadat we al flink wat dorpjes hadden doorzocht, in een plaatsje met een knijppie dat open was.
Buiten hoorden we al dat het er een gezellige boel was en, jullie kennen ons, twijfelden we om naar binnen te gaan.
Maar de honger overwon en binnen zat een grote tafel vol met luidruchtige zeventigers die daar niet voor het eerst zaten. Maar goed, de koffie en het broodje smaakten goed en het was ook nog wel lollig, zeker toen een van hen een toeter pakte en een liedje probeerde te spelen.
Inmiddels hadden we al in zoveel dorpjes tevergeefs naar een café gezocht, dat we nog maar 25 kilometer naar Clinchamp moesten, waar we gisteren besproken hadden.
Ondanks dat het een dorpje van 75 inwoners is, moesten we nog behoorlijk zoeken. Toen we eenmaal voor de deur stonden werden we wat bedenkelijk. Waar waren we nu weer terecht gekomen?
Een aardige mevrouw bracht ons naar een leuke kamer en ze vroeg of we bleven eten. Niets voor ons, zullen jullie snappen, maar aangezien het dichtstbijzijnde restaurant mijlenver weg was, besloten we dat toch maar te doen.
Dus aan tafel met de eigenaren, geen andere gasten, alles uit eigen tuin en converseren in ons beste Frans.
Uiteindelijk nog best leuk, maar zeer vermoeiend.
Dus hup naar boven en slapen. Morgen verder.

Geschreven door Scooterreis