Poeh, laat ik beginnen met te zeggen: we zijn op de volgende bestemming en we hebben het overleefd! Dat zegt al heel veel toch?
Laat ik bij het begin beginnen, want daar begint het meestal 😂
Vannacht heb ik echt heel beroerd geslapen. Ik had overal pijn, van het lopen natuurlijk en mijn spieren in mijn rechter dijbeen deden best pijn. Elke keer dat ik wilde omdraaien op die plank kostte me enorm veel moeite. Ik sliep heel licht en was constant aan het draaien. Op een gegeven moment ben ik toch goed ingeslapen en werd ik brak wakker om half 8. We zijn nog even blijven liggen, toen de spullen in de auto geladen, nog even genieten van het ontbijt en op weg.
Ik wilde graag beginnen met rijden. We zouden de eerste kilometers (als ik had geweten hoeveel....🫣) door de bergen rijden en als Marcello dan rijdt, zit ik er als een gespannen veer naast. Al die bochten, afgronden en smalle weggetjes, brr, dan heb ik liever zelf de controle. Dus ik begon. Dat ging heel goed, de wegen waren aanvankelijk nog breed en goed te rijden, maar na een tijdje veranderde dat. De eerste bergpas diende zich aan. In het begin is dat nog prachtig, verre uitzichten, steeds hoger, smaller, diepere afgronden vlak naast me. Maar als je dan op een weggetje rijdt, waarvan Marcello zei" nee schat, hier zijn echt geen tegenliggers, dat kan helemaal niet, de weg zal zich wel gesplitst hebben....en dat blijkt dan niet zo te zijn, dan wordt het wel echt heel spannend. Op een gegeven moment dacht ik echt: wat doe ik hier, hoe kom ik hier weer weg. Het zweet in de handen, maar er was maar 1 weg: doorgaan! Bijkomend spannend was dat mijn benzinetank aangaf nog voor 37 km brandstof te hebben en het nog maar de vraag was of we het zouden redden tot de volgende pomp. Bergop vreet die auto natuurlijk benzine 🙄
Toen we op de top van de 1e bergpas waren, op de sneeuwgrens overigens..... was daar een café. Ze hadden wel diesel, maar geen benzine. Maar een fietser die daar ook was zei dat het vanaf nu alleen maar bergaf zou gaan, dus dat zou moeten lukken. Marcello was overtuigd dat dat dus zou gaan lukken, ik iets minder, eerst maar eens beneden komen. Bergaf heb ik dus voornamelijk de auto maar laten rollen en af en toe remmen. Eenmaal in het stadje beneden aangekomen waar een benzinepomp was, waren we erg blij dat we het gehaald hadden maar......bij de eerste pomp was de loodvrije benzine op 😲 en het was nog maar de vraag of die vandaag nog zou komen. KUT!!!! Bij de 2e pomp hadden ze gelukkig wél benzine, we betaalden hier wel de hoofdprijs, maar we konden in ieder geval weer verder.
Kortom, ik heb vanaf 9 uur 's morgens tot ongeveer 3 uur alleen maar bergpassen gereden. Rosalie zou dit écht nooit gedaan hebben, dat dacht ik onderweg wel eens 😉.
Maar echt, zo rijden in de Alpen is een geweldige ervaring. Die weidse uitzichten met besneeuwde bergen, zo hoog komen dat er geen bomen meer groeien en je de sneeuwvelden naast je ziet, de temperatuur die daalt en al die haaarspeldbochten, het is wél een ervaring. Én ik ben ook eens door Davos gereden 😁
Toen we eenmaal in Zwitserland op de snelweg zaten, heeft Marcello het stuur overgenomen. Ik was redelijk moe na al die uren concentreren.
Om een uur of half 7 kwamen we uiteindelijk aan in het hotel in een voorstadje van Freiburg. Beiden te moe om Freiburg nog te gaan bezichtigen. We hebben gegeten hier in het hotel en na de douche liggen we nu lekker op een heerlijk zacht matras. Vannacht ga ik echt wel goed slapen, als ik niet teveel ga dromen van al die spannende bergpassen......

Geschreven door Paulas.avonturen