13 augustus
Gisteravond hebben we vlak voor vertrek naar het vliegveld nog even gefacetimed met Rowan, Narlthalie en Brian, dat was heel fijn. Wat verlang ik er naar om ze weer te kunnen knuffelen.
We waren op tijd op de luchthaven. Het was ons niet gelukt om online in te checken, dus leek het ons verstandig op tijd te gaan. Eenmaal op de luchthaven van Denpasar zagen we de mensenmassa die allemaal ergens een plekje zou moeten krijgen in een vliegtuig. Al snel hadden we de rij gevonden waar we konden inchecken en onze bagage achterlaten. Het was een enorme rij en dus ging ik maar even aan de kant zitten, totdat Johan een eindje was opgeschoven. Ondertussen nog even gekletst met een man uit Brisbane die op Bali werkt in de mijnen en elke 2 weken op en neer vliegt. Pfff zou niks voor mij zijn. Johan schoof heel snel op, er waren maar liefst 5 balies open waardoor het heel snel ging. Daar kan Ryanair in Pisa nog wat van leren!
Na deze hobbel kwamen er nog een paar controles maar dat ging allemaal bijzonder snel en georganiseerd! Complimenten wat dat betreft voor de organisatie in Indonesië! Vlak voordat we zouden gaan boarden, ging ik nog even naar de wc, maar toen ik eruit wilde, kreeg ik de deur niet meer open 😯. Dit is me ooit 2 keer eerder gebeurd in Italië en dat is best angstig. Ik heb op de deur gebonkt en om hulp geroepen. Al vrij snel kwamen ze het slot openbreken en was ik verlost, pfff.
Even na half 2 in de ochtend stapten we voor een 6 uur durende vlucht naar Shanghai in het vliegtuig. Over deze reis kan ik kort zijn: alleen maar turbulentie!! En niet te zuinig, zelfs Johan vond het pittig. Het pilletje dat ik van tevoren geslikt had, heeft weinig uitgehaald, wat ben ik bang geweest en heb de arm van Johan flink blauw geknepen vrees ik.
Na 6 lange uren kwamen we aan in Shanghai en daar begon het irritante bureaucratische gebeuren weer. Om 8.15 waren we geland en tegen 10 uur waren we door de controles heen! Dat zit zo: je moet je paspoort en je ticket scannen en er wordt een foto van je gemaakt. Er zijn een heleboel poortjes waar je dat zelf zou kunnen doen, maar die werken niet. Dan zijn er 2 balies open met een paar uiterst trage werkneemsters en een hele lange rij wachtende mensen. Voordat we aan de beurt waren, duurde een hele poos. Even verderop moest de handbagage gescand worden en daar stond ook weer een hele lange rij. Daar was ook een band voor mensen waarvan de vlucht bijna ging. Heel brutaal zijn we daar aangesloten en waren we dus zo erdoor heen.
Vervolgens weer wachten op de luchthaven van Shanghai. We zijn wat gaan eten want het was inmiddels weer ontbijt tijd.
Om half 1 plaatselijke tijd zaten we weer in het volgende vliegtuig, dit keer gelukkig een KLM toestel. Hier is de service toch wel een stuk aangenamer dan in het Chinese vliegtuig. Dit keer heb ik geen pilletje genomen, ik was helemaal vol vertrouwen in de Nederlandse piloot. De vlucht duurde dit keer bijna 11 uur en ik heb af en toe wat geslapen, wat eten en een paar glazen wijn doen dan wonderen 😀. Ook een paar filmpjes gekeken, spelletjes gedaan en verder de uren zitten aftellen.
Op Schiphol snel de trein naar huis gepakt waar Rowan ons kwam oppikken van het station. Bij thuiskomst was er een grote verrassing: Nathalie en Brian waren er! Wat heerlijk om iedereen weer te knuffelen en wat is het kind in de afgelopen weken gegroeid! Francine had een quiche gebakken en een lekkere fles wijn neergezet, heel lief en erg lekker.
Nu douchen en heerlijk zorgeloos slapen in mijn eigen bed!

In bed gisteravond kreeg ik weet even een deja vu aan de schikken van de afgelopen weken. Terwijl ik in bed lag, reed de bus voorbij en dat veroorzaakte een trilling door mijn bed. Direct weer dat vlucht gevoel 😕 hopelijk blijft me dat niet te lang achtervolgen.
ik heb goed geslapen, maar was voor zessen al weer wakker. Heb de wasmachine maar alvast aangezet en ben weer in bed gekropen.
Het was me de reis wel! Terugdenkend aan alle weken die we op de diverse eilanden en op zee hebben doorgebracht komen er vele herinneringen terug van mooie en angstige momenten. Van de bijzondere momenten kan ik noemen het zwemmen met de schildpadden bij Gili Air; het zwemmen met de manta's en de ontmoeting met de haai; het snorkelen tussen het prachtige koraal, de bijzondere ontmoetingen met bijzondere mensen, de overweldigend prachtige natuur op Flores en zijn bijzonder vriendelijke mensen, de sfeer op Gili Air, de prachtige stranden op Lombok, het heerlijke eten en de bijzondere Balinese dansvoorstelling. Ik voel mee met de mensen op Lombok want ik weet hoe arm het er al was voor de aardbevingen. Nu is alles kapot en moeten ze alles weer opbouwen. Maar ze verliezen ook het toerisme en daar zijn toch stiekem heel veel mensen van afhankelijk. Van alle mensen die in de hotels werken, de restaurants, maar ook de excursie bureautjes, de straat verkopers, de bedelende mensen en kinderen, de taxi chauffeurs en ga zo maar door. Ik hoop dat het eiland en ook de Gili's snel weer opgebouwd worden en de mensen hun leven weer kunnen oppakken, maar ik vrees dat de toeristen nog jaren zullen wegblijven. Ik ben wel dankbaar dat ik die eilanden nog heb mogen zien en ervaren.
Nu weer wennen aan het ritme in Nederland, werken en tijd voor mijn gezin, want weet je, door al die doodsangsten word je je wel bewust van de belangrijke dingen in het leven en worden andere, dagelijkse 'problemen' zo onbelangrijk.
Leer het leven waarderen, want het kan zomaar ineens over zijn!

Geschreven door Paulas.avonturen