Na een heerlijk ontbijt met voor mij lekkere pannenkoeken en voor Marcello natuurlijk weer een full Irish breakfast, zijn we in de auto gestapt om een mooie tocht te maken. Het weer was aangenaam, een graad of 12 en afwisselend zon en wolken.
We wilden vandaag een wandeling maken bij het Upper lake bij Glendalouhg. Onderweg daar naar toe kwamen we nog een wollen truien winkel tegen en daar moesten we natuurlijk even een kijkje nemen. Prachtige truien en andere wollen dingen weer, maar ik heb me kunnen beheersen. Marcel niet, die heeft een mooie blouse en een Irish whistler gekocht.
Weer door naar waar we naar op weg waren.
Nadat de auto geparkeerd was, zijn we gaan lopen. De eerste pakweg 2 km was langs het meer over een heel goed begaanbaar pad. Licht hellend, het liep lekker. Nadat we het meer voorbij waren, werd het pad al rotsiger. We kwamen bij een oud mijnwerkers plaatsje, dat vroeger gebouwd was om stenen te minen. Er stonden wat ruïne huisjes, grappig hoor, best wel in the middle of nowhere.
We zagen het pad omhoog cirkelen en we besloten omhoog te gaan en te kijken tot waar ik het volhield. Met 1 kruk en mijn andere hand stevig in die van mijn lief stegen we geleidelijk hoger en hoger. Elke keer dachten we dat we bijna boven waren, maar dan kwam er wéér een bocht. Toen we bijna boven waren, vond ik het wel genoeg. Ik moest toch steeds heel goed opletten waar ik mij kruk neerzette, vervolgens mijn ene been en dan het andere been stabiel plaatsen. Heel geconcentreerd bezig zijn dus. Hierbij ging mijn krukhand erg veel pijn doen.
Uiteindelijk ben ik in het zonnetje in het gras gaan zitten en is mijn lief nog verder naar boven gelopen om te kijken hoe het verder ging.
Ondertussen zag ik op de berg tegenover me ook mensen lopen, evenals herten.
Na een tijdje kwam Marcel terug en vertelde dat het even verderop voor mij niet meer te doen zou zijn geweest. Gelukkig op tijd gestopt dus.
Na wat gegeten en gerust te hebben, zijn we weer afgedaald langs dezelfde weg, maar denk maar niet dat dat makkelijker was dan omhoog. Poeh, het was heavy, maar uiteindelijk heb ik het gered! Marcel vind dat ik een gouden medaille heb verdiend 😬.

Marcel wilde ook graag nog het Lough Tay zien, oftewel het Guinness Lake. Dit is een meer wat vanaf boven gezien zwart is met een strandje bovenaan als schuim, net al bij het bier.
Het was alleen wel weer een heel stuk rijden......
Maar goed,.dat hebben we ook nog even gedaan.
Het was inmiddels allang Guinness o'clock geweest, maar we waren nog niet in de buurt van welke pub dan ook.

Na weer een uur te hebben gereden over prachtige hoogvlakten en mooie, smalle weggetjes met muurtjes en veel brem, zijn we gaan eten in het enige restaurant hier in de wijde omtrek, de Wooden Bridge. Gelukkig was er plaats en we hebben er heerlijk kabeljauw gegeten. Dat ging er wel in na zo'n dag vol inspanning!

Nu weer in het country house, dik 16.000 stappen later.
Er is mij vanavond een massage van mijn pijnlijke been beloofd, daar ga ik maar eens.heel erg van genieten! 😃

Geschreven door Paulas.avonturen