27 juli
Na een iets minder rustige nacht (Johan voelde zich niet helemaal lekker) en een lekker ontbijtje zijn we met een taxi vertrokken richting Moni, nog eens 6 uur verder naar het oosten van Flores.
we hadden een gezellige chauffeur, Julius, die goed Engels sprak en ook een paar woordjes nederlands. Onderweg hebben we het over van alles en nog wat gehad, van de verschillen tussen diverse Indonesische eilanden tot godsdienst en onlusten die dit teweeg brengt. We reden weer door een prachtig landschap met veel regenwoud en schattige dorpjes. Regelmatig stopte hij om ons wat foto's te laten maken. Zo hebben we prachtige rijstvelden gefotografeerd en een heus blauw strand, dat bezaaid lag met blauwe stenen. Ook zijn we langs het huis van Soekarno, de eerste Indonesische president gereden. Het was wel een enorm bochtige weg, al die tijd en af en toe werd ik best misselijk. Dan werd het tijd om weer even uit te stappen en een klein stukje te lopen. Na een kleine 6 uur kwamen we aan bij de lodge waar ik gereserveerd had. En toen bleek, waar ik al een beetje bang voor was, dat onze naam niet bij de reserveringen stond. Ik had een paar dagen geleden direct Contact gehad met de eigenaar via e-mail en hij verzekerde mij dat hij plaats had in een upper room. Ik had gelezen dat die mooi waren en uitzicht hebben op de vallei. Maar eenmaal aangekomen, bleek mijn naam dus niet tussen de reserveringen te staan. Maar ze zouden een oplossing zoeken, dat was hem maar geraden ook! Heb de email laten zien waarin de eigenaar zei dat de kamer beschikbaar was. Na een uur!! Wachten (want de kamer moest nog worden schoongemaakt) konden we erin. Het blijkt een kleine bungalow te zijn, wat een stukje van het hotel af staat. Op zich prima, groot, warm water en geen last van de buren, maar het is er ook nogal vochtig......het dekbed is van boven klammig en dat brengt onaangename herinneringen naar boven aan een kamer in Cuba waar het laken kletsnat was en we dus nauwelijks geslapen hebben. We gaan het maar een nacht proberen.....
Vanmiddag zijn we eerst wat gaan eten bij Mopi, een restaurantje dat ons door diverse mensen onderweg al was aangeraden. Ik bestelde een omelet met brood en kreeg me toch een berg! Zat er propvol van. Hierna hadden we nog tijd om een wandelingetje te maken. Er loopt hier een wandelroute langs 2 watervalletjes, mooi stuk jungle en dat uiteindelijk in een dorpje uitkomt voordat het weer op de doorgaande weg uitkomt.
Het was meteen al spannend, want om bij die watervalletjes te komen, moesten we een paar bamboe bruggen oversteken. Dat wil zeggen: stel je een riviertje voor met daarboven van de ene naar de andere oever een stuk of 4 bamboestengels als brug. Daar moet je dan overheen. Sommigen hebben een leuning, maar anderen niet.....Best spannend.
Hierna liepen we door een mooi stuk groen met bananen, laurier, groentetuintjes en koeien. We kwamen door een dorpje, waar in iedere voortuin een aantal graven lag. Ik weet nu ook het verhaal achter die graven in de tuin. Het blijkt zo te zijn dat je hier gewoon een stuk land kunt kiezen om er een huis op te bouwen. Als je dan eenmaal iemand op dat land begraven hebt, blijft dat altijd in je familie en kan niemand anders het claimen. Tja, zo kan het natuurlijk ook.....
Maar goed
Aan het eind van dat dorpje was een groot veld en daarop waren enorm veel mensen, vooral jongeren, aan het dansen. Het leek wel een soort enorme scouting bijeenkomst, wat het ook bleek te zijn. Wij natuurlijk ook erheen en al snel was ik aan het meedansen, een soort eenvoudige linedans. Dat vonden ze daar geweldig en ik moest vooraan komen dansen.....echt leuk, iedereen enthousiast en er werden veel foto's en filmpjes gemaakt. Toen ik moe werd ( en het ontzettend heet had) ben ik gestopt en toen kregen we nog een uitgebreide fotosessie met Jong en oud. Super leuk om zoiets mee te maken 😆
'S avonds lekker gegeten bij Mopi en op tijd in bed.

28 juli
Heerlijk geslapen vannacht. Het weer zag er goed uit, wat wolkjes hier en daar en we besloten vandaag maar meteen de kratermeren van de Kelimutu te doen. De Kelimutu is een enorme berg, een vulkaan denk ik, waar 3 kraters zijn. Die kraters zijn gevuld met water, maar door de zuren die erin zitten, hebben ze alledrie een andere kleur. De meeste mensen gaan hier naar toe met de zonsopgang, dan moet je op tijd weg zijn dus. Wij hebben dat niet gedaan. We zijn om 8 uur achter op een scooter (dit soort taxivervoer noemen ze een ojek) gesprongen en na 3 kwartier waren we op de parking, van waaruit we nog maar een klein stukje hoefden te lopen naar de kratermeren. Die weg er naar toe was overigens spectaculair. Op de motor, zonder helm (help😯) en dan best hard richting top. Maar het was ook een weg die veel 'under construction' was. Dat wil zeggen, veel gaten, kuilen, werk aan de weg en blubber. Maar mijn mannetje deed het prima. Eenmaal boven dus nog een klein stukje en daar aangekomen WAUW! Ik geloof niet dat ik ooit eerder zoiets moois gezien heb in de natuur. Eerst 2 meren naast elkaar, met een azuurblauw/turquoise kleur, gelegen in 2 enorme kraters. Even verderop het derde meer, deze meer groen van kleur. Het blijkt dat het tijdstip van de dag ook nog invloed heeft op de kleuren. Het is een een spirituele plaats. De plaatselijke bevolking houdt hier regelmatig rituelen voor de doden. Heel bijzondere plek.
Hier vroeg een Indonesiër of ik met hem op de foto wilde 😅 maar ja natuurlijk! En dan meteen ook maar de hele familie. Dat is zo leuk hier. Je merkt ook dat mensen foto's van je maken zonder het te vragen.......terwijl als wij hier foto's maken van de locals, we het uit respect altijd eerst vragen......
Na een uurtje of zo gingen we weer naar beneden. Toen kwam er een jongeman op me aflopen en die wilde óók weer met me op de foto hahaha. Ik zei al tegen Johan dat ik hier best nog aan de man zou kunnen komen als ik dat wilde......hahaha. maar gelukkig zijn het niet mijn types 😄
We zouden terug lopen naar Moni, eerst een stuk langs de weg, dwars door het prachtige regenwoud en daarna nog over het platteland langs leuke dorpjes, tuintjes en aardige mensen. Helaas begon het te regenen, de berg was helemaal in wolken en mist gehuld. Het regende niet echt hard, meer miezer, maar wel dat je er nat van wordt zeg maar.....in mijn optimistische bui had ik vanmorgen een korte broek aangedaan. Met een trui aan om het water wat langer tegen te houden en vol goede moed zijn we aan de afdaling begonnen. Het was toch bijzonder zo in die mist. Je zag soms geen hand voor ogen. Bij een stuk waar heel veel modder lag, stond een rij auto's die niet meer verder konden. Dan ben je toch blij dat jij te voet bent en vrolijk naar beneden kunt😁
Johan kan er niet zo goed tegen als het regent, maar ja, dan kun je 2 dingen doen: blijven mopperen en de sfeer verpesten of er het beste van maken. En ben maar blij Johan dat ik die MapsMe app zo goed ken.........😆
Vanavond zijn we op tijd naar Mopi gegaan, omdat zowat iedereen die hier komt daar gaat eten. Het is er heerlijk, volgend mij werken ze er redelijk hygienisch (voor zover ik het heb kunnen zien) het is betaalbaar en ze hebben ook nog eens wat andere dingen dan alleen nasi en gado gado. Het was heel gezellig want er speelde een bandje. Ze speelden heerlijke muziek van de Stones, J.J. Cale, etc. Naderhand was er nog een andere zanger met lange rasta haren die lekkere reggae muziek speelde. Ik heb ook nog even gedanst, uitgenodigd door de locals. Eentje met rastahaar, dat hij als een soort tulband om zijn hoofd had gebonden. Hij was 15 jaar niet naar de kapper geweest........
Vanavond had ik ivm de te verwachten kou het kleed wat we gekocht hadden, als een soort sarong jurk omgeslagen. Een harembroek en een tshirt eronder. Kreeg leuke reacties 😁 het was in ieder geval warm!

29 juli
Vannacht heeft het flink geregend en dat maakte nogal een lawaai op het golfplaten dak van onze 'bungalow'. Ons huisje staat een meter of 5 boven de weg en naast die weg is een brede goot waar constant water naar beneden stroomt vanuit de bergen. Normaal hoor je dat kabbelen, maar vannacht was het een hels kabaal. Ik ben niet gaan kijken, maar ik denk dat het over de weg gestroomd heeft.
Nu zitten we te wachten op het ontbijt, het is zwaar bewolkt met blauwe stukjes lucht ertussen. Eigenlijk willen we een scooter huren om nog wat van de omgeving te gaan zien.

De eigenaar van de lodge voorspelde goed weer dus hebben we een scooter bij hem gehuurd en zijn gaan rijden. Ik had gezien dat er enkele dorpjes in de buurt waren die aan ikat weven doen. Ikat is de traditionele weefkunst hier. Ze maken sarongs, dekens, sjaals, omslagdoek, tasjes etc. Na een paar kilometer over hobbels, gaten en modder kwamen we bij het eerste dorpje en daar zagen we al wat ikats buiten hangen. Ik wilde wel even gaan kijken, maar had niet meteen verwacht wat er gebeurde. Er werden 2 stoelen klaar gezet en er werd vanalles uit de kast gehaald. Ik voelde al een beetje pressie om wat te kopen, maar daar had ik helemaal geen zin in. Na een tijdje wilde ik wel weer gaan en dat vonden ze niet echt heel leuk. Toen verder en even later volgde de tweede voorstelling. Je komt er bijna niet onderuit. Daar hadden ze wel mooie sarongs, maar wat moet ik er thuis mee. De sarong uit Myanmar heb ik nooit meer aan gedaan. Er zat wel een meisje te weven en als je ziet hoe langzaam.dat gaat, dan snap je dat die sarongs niey echt heel goedkoop zijn. Toen verder naar het dorpje Jupa. Daar ging blijkbaar net de kerk uit, want honderden mensen in mooie kleding liepen over de weg. Iedereen roep weer naar ons: Hello miss, hello mister, where are you going? We wilden in de kerk kijken en daar wilde jan en alleman weer met ons op de foto. Weer buiten werden we aangesproken door de dirigent van het koor en hij wilde natuurlijk ook met ons op de foto. Voor we er erg in hadden, had hij mij bij de hand en zei dat we naar zijn huis gingen om met zijn ouders kennis te maken. Hij liet mijn hand niet meer los........Vervolgens werd ik een steile heuvel mee opgenomen en volgde Johan ons met de motor. Het werd armer en armer, de huisjes werden krotjes en ik kon hier en daar naar binnen kijken. Aangekomen bij zijn huis zat daar een oude man voor de deur, zijn vader. We moesten binnen komen en dan zie je pas echt hoe die mensen leven. Een ruimte van krap 4 a 5 vierkante meter. De wanden van bamboe, beplakt met oude kranten. Op de vloer een soort plastic waar een gevlochten bamboe mat op werd gelegd waar we op konden zitten. De hele familie kwam erbij: oma, 2 vrouwen, een baby en nog wat kleine kinderen. Allemaal in die kleine ruimte. Ik kreeg thee, Johan wilde niets, die is veel te bang om er iets aan over te houden en niet geheel onterecht denk ik. Hierna kwamen ook hier de ikats tevoorschijn. Ik wilde niets , maar we hebben ze wat geld gegeven. Hierna zijn we weer gegaan en eenmaal uit het zicht heb ik eerst in één keer een blikje cola leeg gedronken......hopelijk hou ik niets over aan die thee........🙄

Na de heerlijke pompoen-zoete aardappelsoep als lunch zijn we nog een stukje met de motor gaan rijden. Eerst richting de vulkaan, gisteren zat ik achterop bij een motorrijder en kon ik niet goed genieten. Nu dus op herhaling. Prachtig. Onderweg nog even met de voeten in een hotspring gezeten en daarna een taxi gaan regelen bij de lodge. Daar zagen we Kyle en Natascha weer, ook mede bootvluchtelingen 😏. Leuk om af en toe mensen terug te zien 😀
We zijn samen gaan eten en het was erg gezellig. Die gaan we de rest van de reis niet meer tegenkomen, want wij gaan morgen terug naar Bali en zij gaan over een paar dagen naar Sulawesi.
Morgen willen we nog even naar de plaatselijke markt voordat we richting vliegveld gaan. Nu lekker slapen.

30-7
Vannacht erg onrustig geslapen, allerlei dromen die maar bleven duren. Vroeg opgestaan om naar de markt te gaan, maar helaas was dat niet veel. Slechts een paar vrouwtjes die wat groenten verkochten. Dan maar ontbijten. Er was weer eens wifi en we kregen van diverse mensen de vraag of we oké waren na de aardbeving in Lombok. Niks van gemerkt want Lombok is te ver weg. Maar gisterochtend was hier op 40 km afstand ook een aardbeving in Maumere. Ook daar hebben we niks van gemerkt, het blijkt hier vaak voor te komen ivm de vulkanen die ook nog actief zijn en de tektonische platen die over elkaar schuiven. Hier wordt men niet warm of koud van een bevinkje meer of minder.
Nu nog even een bakkie thee bij Mopi en dan richting vliegveld. Ergens ben ik wel blij weer naar Bali te gaan, het voelt wel dichter bij huis, maar ik zal de overweldigende vriendelijkheid en verbazing van de mensen hier wel missen.

Na een rustige rit naar het vliegveld, zijn we anderhalf uur te vroeg. We kunnen het gebouw niet in voor 13.00 uur en het is nu 11.30.....het vliegveld gebouw is ieniemieni en er is verder Helemaal niks te beleven. We zijn nu even neergestreken bij heel armoedig tentje even verderop. Hier kun je wat drinken en ik kies veilig voor Sprite. Situatie: zand en modder op de grond, een paar kapotte tafels en stoelen, 2 mannen en 2 vrouwen die de hele dag zitten te wachten tot ze hier iets kunnen verkopen. De hele dag wachten en niks doen. Je vraagt je af waarom ze niet iets gaan lezen.......nou waarschijnlijk omdat ze niet kúnnen lezen! Kippen lopen tussen de tafels door. Wat een armzaligheid. Ze hebben overigens wel een strategische plek uitgekozen zo vlakbij het vliegveld.........

Na een vlotte vlucht van 45 minuten, maakten we een tussenlanding in Labuan Bajo. De bedoeling was dat we meteen zouden doorvliegen, maar we moesten het vliegtuig uit. Het is inmiddels 17.45 en we zitten nog steeds te wachten op de vervolg vlucht. Echt zwaar balen. Er is geen informatie over hoe lang het nog zal duren. Ik ben intussen behoorlijk moe en het wachten meer dan zat.

Tegen 18.15 stegen we eindelijk op en een krappe anderhalf uur later waren we op Bali. Nog eens 2 uur later eindelijk in ons hotel net buiten Ubud. Wat eens drukte hier weer zeg! Is wel weer even wennen na die rust op Flores.
Net snel een pizza gegeten en nu douchen en plat. Morgen even rustdagje hoop ik 😀

Geschreven door Paulas.avonturen