Onze laatste volle dag in Amed. Morgen om 9 uur komt Wayan ons weer ophalen om ons naar de boot naar Lembongan te brengen.

Na het ontbijt pakken we onze spullen en wandelen naar Jemuluk beach. Ongeveer 15 minuten lopen. Op dit punt hebben we ook gesnorkeld met de trip maar toen deed de camera het niet meer. Er ligt een tempeltje onder water en die wilden we graag nog een keer zien en vastleggen. We kiezen 2 bedjes bij een warung/homestay en starten met een bananajuice. Als deze een beetje gezakt is gaan we het water in. Binnen een meter vanaf de branding al weer zoveel vissen. Ook nu hebben we brood bij ons en komen er weer zoveel vissen om je heen zwemmen dat je niet weet waar te kijken. Bij de 2e keer snorkelen heeft Maurice de camera en ga ik de vissen voeren. Het is een beetje eng zoveel vissen om je heen maar het gekke is dat je ze toch niet aanraakt. We zien ook een hele school vissen die met hun bek open zwemt en daardoor zien ze er gek uit want hun kieuwen aan de zijkant gaan dan ook helemaal open. Google heeft ons geholpen en het zijn big mouth makrelen. Dat klopt wel want ze hebben echt een grote mond. Een andere grote vis die we zien zwemt alleen en dat blijkt een blauwe vintrekkersvis te zijn. We zien echt dat hij/zij tanden heeft en Wikipedia vertelt ons dat het mannetje heel territoriaal kan zijn bij zijn nest en dan zelfs kan bijten.

Tussen het snorkelen door relaxen we en slapen wat. Als het tijd is voor de lunch kies ik weer voor lumpia en Maurice een club sandwich. Dit is echt het goede leven. Ik ben nog steeds aan het bedenken hoe ik dit langer kan doen dan 3 weken per jaar 🤣. Eind van de middag gaan we terug via het strand naar ons hotel omdat Maurice graag nog wil hardlopen. Ik zie een strandbedje met mijn naam er op en ga daar lekker nog even liggen. Maurice is al snel terug en wat blijkt hij is geblesseerd. Hij voelt zijn hamstring en hij is zo verstandig om niet verder te lopen. Hij is nu nog in staat om gewoon te lopen en als hij door was gegaan was het misschien erger geworden en dan zijn we verder van huis. Geen hardlopen meer deze vakantie.

Als de zon zo goed als onder is gaan we naar de kamer om te douchen en alvast wat spullen in te pakken. We willen pinnen maar de enige pinautomaat die het doet geeft maar 1 miljoen rupiah. Dat is nog geen €60,- en dat is beetje zonde aangezien pinnen geld kost. Morgen in Sanur bij de haven maar even pinnen. We kopen als souveniertje nog zo’n traditioneel bootje. Ze vraagt er 300.000 rupiah voor dat vind ik echt veel te veel en wil eigenlijk 50.000 betalen. Maurice zegt nee joh biedt maar 100.000. Nou dat spelletje begint en ik vind mijn begin bod dus al te hoog dus ik doe er niks bij en bij haar tegenbod van 200.000 loop ik weg. Dan zegt Maurice in het Nederlands 150 is ook goed. Dat begreep ze dondersgoed dus zij zegt oké 150.000. Ik loop verder door en blijf bij mijn 100.000 en daar krijgen we het voor. Ik weet zeker dat we nog teveel betaald hebben maar goed, Maurice heeft zijn bootje.

We eten op het strand en Maurice kiest voor mie goreng ayam en ik kipfilet met groente en patatjes. Het is weer erg lekker en moeten inclusief fooi 150.000 afrekenen. Het bedrag wat Maurice ook wel voor dat bootje wilde betalen 🙈.

Het is nog redelijk vroeg als we weer terug zijn op de kamer en ik dit verslag typ. Morgen redelijk op tijd opstaan voor onze volgende bestemming. We zijn echt verliefd geworden op Amed en komen hier zeker nog een keer terug.

Geschreven door Maurice.Nicole