Vandaag vertrekken we naar Lombok. We blijven eerst 5 dagen in Senggigi op Lombok zelf en dan nog 6 dagen op Gili Air wat ook onder Lombok valt. Ik wilde niet meer een lange overtocht doen met de boot en daarom vliegen we. Een vlucht van nog geen 40 minuten.

We worden om half 10 opgehaald door een vriend van Wayan want hij heeft zelf een ceremonie maar wel een chauffeur voor ons geregeld. Heel fijn is dat. De rit naar het vliegveld gaat vlot, inchecken en de security ook. We lopen wat rond op het vliegveld en Maurice koopt nog een shirt van Bali United. Voor de innerlijke mens halen we wat te drinken en wat cakejes voor onderweg. We hebben op de borden gezien dat we bij gate 3 moeten zijn en gaan daar op ons gemak zitten. Voor degenen die vaker met Maurice hebben gereisd weten, hij regelt alles want niemand kan dat beter en hij vindt het leuk om te doen. Ik ga dus rustig zitten en kijk op de iPad een aflevering van een serie. So far so good. Opeens denk ik hoe laat is het, oh zegt hij rustig, bijna 12 uur. Ik zeg nou dan gaan we nooit om 12.15 de lucht in. En mijn relaxte echtgenoot zegt, nee wat vertraging maar nog steeds geen stress of irritatie. De hele tijd hoor je vluchten worden omgeroepen maar niks over Lombok. Dan roept iemand bij de gate iets en iedereen staat op en we vragen wat is er? We moeten naar gate 6 zeggen ze, ik vraag nog voor Lombok? Nee Jakarta is het antwoord. Oh dat zijn we niet en dan valt Maurice zijn oog op de boardingpas waarop staat boarden gate 4. We zitten dus verkeerd. Maurice zegt nog rustig, we gaan op de borden kijken maar loopt niet richting gate 4, ik zeg nou ik ga nu eerst richting gate 4 en terwijl we daar heen lopen zie ik “last call” op het bord bij de gate staan en de deur dicht gaan. Wij rennen als een gek (ik ren sowieso gek) en we mogen nog net mee. Helemaal geen vertraging, we zaten gewoon helemaal verkeerd en hadden niks door. Iemand loopt snel met ons mee naar het vliegtuig en we mogen nog net mee.

Wat een enorm geluk dat we dit gered hebben, zoveel toevalligheden waarom we toch gingen kijken, de vlucht naar Jakarta die in beweging kwam, ik die eerst naar de gate wilde in plaats van naar het bord. Als we aan board zitten blijft Maurice maar zeggen, ik ben zo stom, ik ben oerstom. Dit is inderdaad echt niks voor hem en ik kijk meestal ook nog wel eens. Waarom we blind er van uitgingen dat we wel vertraging zouden hebben en dus niet veel eerder in actie kwamen om nogmaals de borden te checken, we snappen er niks van. Super blij dat het uiteindelijk goed gekomen is maar dit gaat ons nooit meer gebeuren.

Na iets meer dan een half uur zetten we de daling al weer in en zijn we op Lombok. De koffers zijn er snel en we gaan naar de chauffeur. Ook deze hebben we via Wayan. Die heeft een oom op Lombok en wist wel iemand. Ideaal zo. We hebben via whatsapp afgesproken en hij staat keurig klaar met een bordje bij de uitgang.

De wegen op Lombok zijn erg goed en het is lang zo druk niet als op Bali dus hij zet flink het gas open. We rijden 80-100 km per uur en dat klinkt niet hard maar op een weg waar ze ook 50 rijden en de scooters nog langzamer is dat best hard. Op sommige plekken op de snelweg is er de mogelijkheid om een U bocht te maken dus van de ene rijbaan naar de andere. Dat invoegen gebeurt niet echt soepel, je gaat gewoon rijden. Zo dus ook een scooter en die komt dus op dezelfde rijstrook uit waar onze chauffeur met 100 km/uur aan komt. Toeterende en vol in de remmen gaat het net goed. Ik knijp mijn ogen dicht en wacht op de klap die gelukkig niet komt.

We waren van plan om met deze chauffeur ook een trip te maken op Lombok maar daar zien we toch maar van af. We zijn blij dat we heelhuids bij het hotel zijn aangekomen.

Het is een mooi maar groot complex. We hebben een bungalow met “garden view” geboekt maar krijgen een upgrade naar “sea view”. Het is een prima kamer. Niet zo groot als de vorige en de badkamer is wat gedateerd maar de locatie maakt veel goed. Na het uitpakken gaan we lekker naar het zwembad om bij te komen van de uiteindelijk toch nog enerverende reis.

Maurice gaat wat zwemmen en ik ga lekker lezen en aan het verslag beginnen. We bestellen wat te drinken bij de bar en komen zo tot rust. De prijzen van het drinken zijn aan de hoge kant (120.000 rupiah, €7,- voor cola en biertje), uiteraard niet als je het met Nederland vergelijkt maar voor hier wel. Omdat we een koelkast op de kamer hebben gaan we naar de supermarkt om daar wat te halen zodat we zelf mee kunnen nemen naar strand of zwembad. We blijven toch echte Belanda’s.

We lopen nog een stuk langs het strand om de omgeving wat te verkennen. Er zitten een heleboel kleine kraampjes of hokjes, ik weet niet goed hoe te omschrijven, waarin men eten maakt en verkoopt en ook wat souveniertjes. Het is allemaal van een armoe niet te geloven. Bijna aan het einde van dit stuk strand gaan we wat drinken. Hier zijn de prijzen weer normaal en we krijgen er ook wat nacho’s bij. Er lopen wat verkopers langs en 1 blijft hangen voor een praatje. Hij spreekt goed Engels en we hebben het er over hoe Senggigi veranderd is ten opzichte van vroeger. Er is veel verval. Hij vertelt dat er in 2018 een aardbeving is geweest en toen durfden veel toeristen niet meer en 2 jaar later strooide Corona roet in het eten. De toeristen weten Lombok nu langzaam aan weer te vinden maar voor veel winkels en restaurants is het te laat. We zien ook veel Nederlanders hier en dat vinden wij meestal niet zo leuk maar voor de mensen hier is iedere toerist er 1.

Als we terug zijn op de kamer gaan we lekker douchen en omkleden. We lopen richting de weg en slaan dan op advies van het meisje van de receptie naar rechts. We komen inderdaad een paar leuke tentjes tegen en ook wat grotere resorts. Als we denken dat er niks meer is horen we ergens iemand zingen, vals, heel vals zelfs, maar toch zingen. We gaan daar heen en besluiten om daar te e gaan eten. Het ziet er vrij nieuw uit en het zingen wat we horen is een karaoke set. Er is een feestje en de een na de ander staat vals te zingen, ach als je maar plezier hebt. Ik bestel iets met kipfilet en Maurice nasi met saté. Het smaakt ons goed, zeker omdat we de lunch hebben gemist. We hebben zelfs nog plek voor een banana pancake. Nou ja, hij gaat niet helemaal op maar dat mag de pret niet drukken. Voor het eten zijn we 255.000 ruphia kwijt, iets meer dan het dubbele van het drinken bij het zwembad. Om even te vergelijken.

Na het eten lopen we weer terug en ik zie bij een eet karretje dat ze daar de rempeyeh verkopen die ik zo heerlijk vindt. Ik koop 5 pakjes en reken 10.000 rupiah af, €0,60. Dat is een koopje.

Nu terug bij onze kamer zitten we heerlijk op het terras en horen het ruisen van de zee. Prima geluid om straks mee te gaan slapen.

Geschreven door Maurice.Nicole