De laatste vlucht van Singapore naar Bali loop voorspoedig en we slapen een klein uurtje. Had iets meer mogen zijn maar het is niet anders. We landen als gepland iets voor 11 uur op Bali en zijn dankzij de elektronische controles binnen 5 minuten bij de bagage. Sinds kort kun je de Visa on Arrival online regelen en scheelt ons dat een rij. De paspoort controle is nu ook elektronisch dus paspoort scannen en door. Geen rij meer maar ook geen stempel zoals Maurice teleurgesteld constateert. Vervolgens dus wel even wachten bij de bagage maar binnen een half uur is die er ook en dankzij het vooraf ingevulde ‘nothing to declare” formulier hoeven we alleen de QR code te scannen en staan we dus met een half uur buiten. Waar uiteraard Wayan al op ons staat te wachten. Wat fijn om hem weer te zien.

Via de telefoon winkel, want wat is een mens zonder internet, gaan we naar Sanur. Omdat het zo snel is gegaan hebben we tijd om naar de haven te rijden waar Noah en Luc aankomen vanaf Lembongan. Die boot is zoals gebruikelijk te laat dus zelfs tijd om even wat te eten en te drinken. Vanaf de kant zien we ze aankomen en het voelt voor mij als een kind wat Sinterklaas op staat te wachten. Wat is het fijn om hen weer te zien.

Wayan brengt ons naar het hotel waar we inchecken en cadeautjes uitwisselen met Wayan. Wij krijgen een prachtig bloemstuk en heerlijke fruitschaal. De jongens hebben wat dingen te regelen, was en de kapper en wij gaan uitpakken en naar het zwembad.

Janto en Rosan zijn onderweg na een dagje Waterbom en die komen rond 15 uur ook aan. Zo, mama is blij, alle kinderen weer bij elkaar. Iedereen gaat lekker zijn eigen ding doen met de afspraak dat we rond 19.45 uur op pad gaan om te gaan eten. Als we aankomen bij de receptie staan de kinderen al op, ons te wachten en Janto, Noah en Luc hebben die middag echt de meest foute outfit gescoord ter ere van dit etentje. Werkelijk fantastisch zoals ze er uit zien.

We gaan eten bij de Wicked Parrot. Dit is een gezellig restaurant met heerlijk eten en live muziek. De eerste toren bier wordt besteld en de sfeer zit er al snel in. Zeker als de band ook nog eens de Balinese versie van “heb je even voor mij” gaat spelen.

Ik ben 11 september jarig en dan zijn wij net terug van vakantie en de weekenden daarna speelt er ook van alles daarom heb ik besloten om hier, nu we toch bij elkaar zijn dit etentje maar voor mijn verjaardag te doen. Ik krijg een mooi cadeau van de kinderen (leren tas) en van Maurice een mooie hoes voor de iPad. Beide dingen kan ik goed gebruiken. De 2e toren bier is al snel nodig en ik neem dan ook nog maar een cocktail. Onverwachts maar toch ook weer niet wordt er nog lang zal ze leven gezongen en krijg ik een stukje cake met een kaarsje. Echt jarig dus.

Na het eten gaan we nog naar een andere bar waar een live band speelt. De muziek is knetterhard en de jongens gaan even omkleden en hun oordoppen halen. Wat zijn ze toch verstandig, hahaha.

Maurice heeft weer zijn lichtgevende armbandjes bij zich en al snel loopt het personeel rond met zo’n armbandje. Ze komen allemaal even langs en vinden het fantastisch.

Tegen half 12 begint de vermoeidheid en de 3e cocktail zijn werk te doen en ik ben er klaar mee. Wij taaien af en zeggen de jongens welterusten. Ik ben altijd gedisciplineerd genoeg om het verslag per dag te schrijven maar 36 uur wakker en die 3 cocktails doen mij besluiten om het voor deze keer te laten. Het zal me vast vergeven worden.

Ik schrijf dit verslag dan ook op zaterdagochtend op ons balkon in de zon. Nu Hebben jullie iets te lezen bij het wakker worden en krijg je vandaag 2 x een verslag want ongetwijfeld gaan we vandaag weer leuke dingen doen.

Geschreven door Maurice.Nicole