Vandaag staat de fietstocht op het programma. Helaas is Maurice niet helemaal fit opgestaan. Hij is in de loop van de nacht wakker geworden met een misselijk gevoel en spierpijn. We besluiten om toch te gaan. Zijn ontbijt bestaat uit wat fruit met yoghurt en 2 paracetamol. De chauffeur is keurig op tijd en als een ware kamikaze piloot stort hij zichzelf en ons in het verkeer. Zo af en toe kijk ik maar de andere kant op, als we een ongeluk krijgen hoef ik het niet zien aan te komen. Nadat we nog meer fietsers hebben opgehaald gaan we naar de welbekende koffieplantage. Maurice neemt, op advies vd gids wat gember thee maar wordt er niet echt fitter van. Dan nog maar een paracetamol. Na de proeverij is het nog 15 minuten rijden naar de Kintamani. Daar krijgen we weer thee en wat pisang goreng en vers fruit. Maurice maakt nog even dankbaar gebruik van het toilet. Dan krijgen we de fietsen en zijn we klaar voor vertrek.

De eerste paar honderd meter vind ik het doodeng, downhill fietsen lijkt leuk maar het is eigenlijk alleen maar heel hard remmen en hopen dat je niet onderuit gaat. Na een tijdje krijg ik wat vertrouwen. Noah is blij dat hij al wat ervaring heeft met het wielrennen en het schakelen. Voor mij is het wennen. We fietsen met nog 2 gezinnen, Australiërs waarvan 1 moeder met 2 kinderen die niet gewend zijn te fietsen volgens ons. De zoon van 17 is meer aan het spelen en gaat een paar keer bijna onderuit. Op een gegeven moment rijdt hij mij bijna van de fiets en zeg ik er wat van. De moeder kan ook slecht haar evenwicht bewaren als we door de rijstvelden fietsen en ligt een paar keer bijna naast haar fiets. Het gaat steeds net goed.

We genieten van de omgeving en kunnen af en toe foto's maken. We bezoeken een "traditional family" en onze gids vertelt hoe men daar leeft. De jongste zoon van de familie zorgt voor de familie, ook financieel. Noah voelt al nattigheid en vindt wonen in Bali toch een stuk minder interessant ;-).

Na een tocht van 3 uur komen we bij het eindpunt en gaan we lunchen. Het smaakt ons goed maar de paracetamol is uitgewerkt en Maurice voelt zich steeds beroerder worden. Hij wil niet eten. Er gaat nog maar een paracetamol in.

Als het tijd is om te gaan vraag ik de chauffeur of hij ons als eerste wilt afzetten omdat Maurice last heeft van sakit perut (buikpijn). Dat wil hij wel en dat scheelt ons een half uur, dat is fijn.

Rond half 6 zijn we bij het hotel. Maurice gaat zijn bed in en Noah en ik gaan een massage nemen. Wij zijn ook moe en terug bij het hotel besluiten we om iets op de kamer te eten zodat we er niet meer uit hoeven.

Nu dus de tijd om dit verslag te schrijven. Hopelijk is Maurice morgen weer fit zodat we verder kunnen met genieten van onze vakantie.

Geschreven door Maurice.Nicole