We hebben prima geslapen, zelfs ik en na een verfrissende douche gaan we het ontbijt eens bekijken. Je kunt hier meer warme gerechten bestellen/pakken dan in een gemiddelde warung. Behalve de bekende nasi, kip en worstjes is er een hele tafel om Soto Ayam te maken. Er zijn gerechten waar we de naam niet van kennen en een salade bar. Gelukkig is er ook een kok die eitjes bakt en kunnen we fruit pakken.

Vandaag gaan we naar het strand voor het hotel waar we ook kunnen snorkelen. We installeren ons op een bedje en als ik lig stapt Maurice weer op om te gaan wandelen. Altijd handig kan hij vast bekijken wat er nog meer te beleven is.

Ook al heb ik goed geslapen, de ogen vallen toch al snel dicht en ook hier kan ik heerlijk een dutje doen. Er ligt bijna niemand om ons heen en dat is best lekker. Als Maurice terug is gaan we een juice drinken op het strand. De verkopers staan al snel om ons heen en we zien dat 1 van hen hemdjes heeft met Bintang Lombok. Die wil Maurice graag hebben. De maat van Maurice heeft hij niet maar die gaat hij wel even halen. Hij is zeker een kwartier weg en we denken, die komt niet meer terug. Maar dan toch is hij daar. Met de juiste shirts in de juiste maat. Maurice kiest er 2 en dan begint het onderhandelen. Hij vraagt 300.000 rupiah voor 2 (€18,-). Ik schiet in de lach en roep hard Mahal (duur) en sta op om ons drinken af te rekenen. Achter ons zitten 2 Indonesische oudere mannen die ook Nederlands praten, zegt er 1 is het nu echt zo duur. Ik zeg hem de prijs en hij zegt, je moet de locals ook wat gunnen. Dat snap ik maar dit is echt een belachelijke prijs. Uiteindelijk betaald Maurice 170.000 rupiah (€10,- , in mijn ogen nog te veel) maar goed. Iedereen is blij.

Voor de lunch lopen we weer naar hetzelfde stukje als gisteren en we gaan zitten bij een Italiaans ogend restaurant maar wat ook Indonesisch eten heeft. De eigenaar is een Italiaan zo zien we dus keurig linnen servetten en een placemat op tafel maar keurige prijzen, niks duur. Maurice bestelt een nasi goreng en ik neem saté ayam. Heerlijk met de voetjes in het zand genieten we van de lunch.

Na het eten wil ik graag snorkelen maar Maurice heeft eerst andere prioriteiten die enige privacy behoeven ;-). Ik ga zelf vast snorkelen. Ik weet dat er sterke stroming is en kijk tijdens het snorkelen een paar keer waar ik ongeveer ben. Het gaat nog goed. Ik zie mooie en verschillende vissen. Als ik weer op kijk vind ik dat ik ver genoeg ben en wil terug richting het strand. Dan merk ik dat ik niet van rechts naar links ben afgedreven maar ook wat ver van het strand en de afstand is nog wel te doen maar terug zwemmen lukt bijna niet door de stroming. Ik gooi mijn beste borstcrawl er in en kom langzaamaan dichterbij. Maar echt makkelijk gaat het niet en mijn conditie is vergelijkbaar met die van een stacaravan. Ik zie een mannetje in een bootje en zwaai. Hij komt naar me toe en helpt me naar de kant. Daar komt Maurice aan gelopen met een gezicht op onweer. Dat gaan we dus niet meer doen krijg ik te horen. Ik doe net alsof er niks aan de hand is. Hij zegt je kon niet meer op eigen kracht terug. Nou het is ook mijn kracht om dat mannetje in te schakelen zei ik en die heeft me geholpen. Eerlijk is eerlijk, het was niet echt handig en ik was echt wel terug gekomen maar volgende keer toch maar beetje dichterbij blijven.

We verkassen naar het zwembad en liggen daar nog heerlijk te relaxen. Zelfs Maurice doet even de ogen dicht. Als de zon weg is lopen we naar de weg en gaan op zoek naar een tourist info stalletje om voor morgen een trip te boeken. We vinden een aardige man met een mooie auto en gaan morgen naar een markt, traditioneel dorp en naar 2 watervallen. De trip gaat door het binnenland van Lombok. We hebben er heel veel zin in.

Dan lekker douchen en omkleden om weer ergens te gaan eten, het lijkt wel vakantie ;-).

Net als we weg willen gaan merkt Maurice dat zijn hardloop schoenen weg zijn. Die stonden voor de deur van onze kamer. We hebben overal gekeken maar geen schoenen. Ik zal hier niet herhalen wat hij allemaal geroepen heeft. Het ergste is dat hij nu niet meer kan hardlopen. De schoenen zelf waren oud en zou hij hier achterlaten.

Uiteindelijk toch maar op pad gegaan want het leed is geleden. We hebben lekker gegeten maar het was een beetje rustig dus na het eten zijn we iets verderop nog wat gaan drinken. Een gezellige bar met goede live muziek. Veel lokale mensen met geld en geen moslim want de drank vloeide rijkelijk.

Niet te laat naar bed want morgen gaat de wekker op tijd.

Geschreven door Maurice.Nicole