We beginnen de dag zoals gewoonlijk. We douchen, kleden aan en gaan ontbijten. Na het ontbijt pakken we de spullen voor het strand. Op Lembongan is een handtasje van mij kapot gegaan en willen dat hier laten maken, we hebben vlakbij het hotel een zaakje gezien waar dat kan. We lopen daar dus eerst even langs. Hij kan het maken en morgen is het klaar.

Als we teruglopen begint het te regenen. We hebben eigenlijk nog nauwelijks regen gehad en al helemaal geen hinder van gehad. Het spettert een klein beetje dus we lopen vrolijk verder. We hebben ook nog wat te drinken gehaald voor op de kamer dus Maurice loopt even naar de kamer om dit in de koelkast te zetten. Ondertussen stopt het met zachtjes regenen en begint het gewoon te plenzen. Het bananenblad waar ik onder stond te schuilen voldoet niet meer. We wachten de bui even af in het hotel bij een soort meeting ruimte. Naar het strand gaan heeft nu geen zin. Gelukkig duurt het maar een minuut of 5 en dan komt de zon alweer door. Hoppa, naar het strand.

Maurice wil al een tijdje een AirTag kopen en nu met de bagage problemen op Schiphol is het misschien wel handig. Voor de vakantie is het er niet van gekomen en we hebben een winkel gevonden die dat zou moeten verkopen, een Apple servicepunt. Maurice wandelt daar naar toe en bestelt er 2, de prijs is hetzelfde als in Nederland. Ze zijn niet op voorraad, ze worden nu morgen in de winkel geleverd. Zo werkt het vaker hier, ze bestellen het pas als er een klant voor is. Hij moet er 1 aanbetalen en de rest bij ophalen.

Vandaag is het 15 augustus en herdenken we in Nederland het einde van de tweede Wereldoorlog voor Indonesië. De Jappen zijn toen verslagen. Indonesië heeft zichzelf onafhankelijk verklaard op 17 augustus 1945 en daarom vieren zij hun vrijheid op 17 augustus. Dat er daarna nog een bloedige strijd heeft plaatsgevonden om dit ook te behouden is een stuk geschiedenis waar weinig over verteld is op school. Maurice en ik hebben het er over hoe deze geschiedenis toch nog erg onderbelicht is en dat hij eigenlijk ook weinig weet van de geschiedenis van zijn eigen familie. Er is jaren niet over gesproken en we vinden het goed dat dit steeds meer wel gebeurd. Nu nog meer aandacht op school hiervoor. Het is geen fraai stukje vaderlandse geschiedenis maar het is er wel.

Naast deze bespiegelingen hebben we een heerlijke stranddag en omdat er wat meer wind is voelt het minder heet aan. We slaan de lunch vandaag over en Maurice wil rond een uur of 4 wel een loempia op het strand kopen maar de verkoopster spreekt 0 Engels en omdat hij iets anders aanwijst met de vraag wat het is krijgt hij dat ook. Gelukkig spreken wij een beetje Indonesisch en kunnen we de betaling goed afronden, het is 10k rupiah, €0,65 cent bij elkaar. Ik vertrouw het niet helemaal en koop bij een andere verkoper een zakje bananen chips. Geen zin om de laatste dagen op de wc door te brengen hahaha.

We gaan een beetje op tijd van het strand af want vanavond gaan we naar Kuta. Winkelen in Beachwalk mall en op Jalan Poppies. Eens kijken hoe het daar nu is.

We bestellen via de bluebird app een taxi en binnen een minuut staat er in bij het hotel, dat werkt echt perfect. We laten ons afzetten bij de Beachwalk. Voor het eerst deze vakantie wordt gevraagd naar onze vaccinatie en we moeten een mondkapje op. We lopen daar wat rond maar echt wat leuks zien we niet. Ziggy had tijdens zijn vakantie een leuk t-shirt gekocht met nasi goreng forever er op. Wij wilde die ook graag hebben en hadden bij ons al gekeken maar niet gevonden. In Kuta zagen we ze wel in een shop langs de weg en daar zijn we toen maar naar toe gelopen. We kwamen natuurlijk iets te enthousiast binnen dus deze dame dacht een slaatje er uit te slaan. We hebben er 3 gekocht, voor Maurice, Janto en Noah. We weten wat ze kosten en wilde niet meer dan 150k betalen. Ze begon met 500k, ik liep al gelijk weer weg en zij dat het veel te duur was. We zeiden onze prijs en na wat gesteggel en Maurice zei we hebben er al 1 voor 50k gekocht ging ze om en was de prijs goed. Daarna stukje verder gelopen en bij Yulia’s inn een milkshake gedronken. Joyce appt dat ze er ook 1 wil en nog 1 om cadeau te geven dus wij weer terug voor nog 2, nu geen gedoe over de prijs uiteraard hahaha. In dezelfde straat kopen we nog een souvenir voor mijn moeder en dan gaan we op zoek naar een restaurant. Het is in Kuta nog overduidelijk te zien wat de gevolgen van Corona zijn. Heel veel shops en massage salons zijn dicht. In de straat waar we gewinkeld hebben, jl. Pantai Kuta is echt nog veel dicht. In jl Legian zitten wel veel shops maar daar is het normaal geen doorkomen aan qua verkeer kun je nu prima doorrijden. Wij vinden dit toch minder leuk omdat er veel grote restaurants zitten, gericht op de Australiërs. Ook de nachtclubs zijn weer open. We besluiten een taxi te nemen en bij ons hotel in de buurt te gaan eten.

We gaan eten bij Yanti, daar is vanavond ook een drag queen show. We eten een nasi goreng en mie goreng. Erg lekker ook weer. De eigenaar is een Australiër die even een praatje komt maken, zijn vrouw is dus Yanti en een Balinese en samen runnen ze het hotel. We schatten in dat hij wel wat ouder is dan zij ;-). Hij vertelt hoe het was tijdens Corona en hij vertelde dat ze dan met de auto rondreden en meer gedeprimeerd thuis kwamen dan dat ze weg gingen omdat alles dicht was. Overal rolluiken en geen mensen op straat. Hij was wel erg te spreken over hoe de overheid het vaccineren had georganiseerd, zo goed georganiseerd is niks in Indonesië. Wat ik lastig vond was dat hij tegen zijn personeel had moeten zeggen om weer terug te gaan naar hun dorpen en dat hij blij was dat de golfbaan open was en dat hij en zijn vrouw daar veel waren. Maurice zegt dat hij misschien echt wel mensen geholpen heeft en dat moet ik dan maar hopen.

Morgen een trip met Wayan gepland. Even geen strand dus.

Geschreven door Maurice.Nicole