Oost west, thuis best

België, Brussel

Ook de vliegreis van Hongkong naar Brussel verliep zonder problemen. Wel duurde het even voordat mijn koffer op de band rolde, maar toen kon ik dan toch echt Annette gaan opzoeken. Heerlijk om haar weer te zien en vast te houden. Thuis gekomen waren Tim en Floor nog net niet naar school vertrokken, dus die kon ik ook nog een knuffel geven. En ook Joe heeft een knuffel gehad. Ik heb een geweldige tijd gehad in Phnom Penh, maar het is toch ook wel weer heerlijk om thuis te zijn.

Epiloog
Wat is het oneerlijk verdeeld in de wereld. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar de afgelopen weken ben ik toch aardig met mijn neus op de feiten gedrukt. En het gekke is dat dat besef pas echt kwam toen ik de laatste schooldag had. En daar had ik het toch wel even zwaar mee. Voor die laatste schooldag was ik gewoon heel druk bezig om mijn uiterste best te doen om het in die 4 weken voor de kinderen een beetje beter te maken. Ik maakte mij druk om de planning die om de haverklap werd omgegooid, ik was 's-avonds druk met de voorbereiding voor de volgende dag, ik ergerde mij als een kind er met zijn pet naar gooide en ga zo maar door. Eigenlijk deed ik gewoon zoals ik in Nederland ook doe. Vol energie en bevlogenheid bezig zijn. Zo vulden mijn doordeweekse dagen zich en in het weekend hing ik de toerist uit. Want ja, ik was er nu toch. Pas toen ik van een afstandje naar de situatie in Phnom Penh ging kijken, greep het mij bij de keel. Cambodja is echt een land in ontwikkeling. Veel kennis is verloren gegaan doordat de Rode Khmer zo'n 2,5 miljoen mensen (voornamelijk slimme mensen) heeft vermoord. Inmiddels hebben ze het leven weer opgepakt. Maar veel dingen deugen niet. De regering lijkt corrupt te zijn, er is een invasie van buitenlanders (Chinezen) die belangrijke posities in de economie innemen en er is een enorm verschil tussen rijk en arm. Overigens zijn de meeste mensen erg arm en zijn er maar een paar mensen rijk (met name overheidsgerelateerde mensen en buitenlanders). En dan zijn daar die kinderen die ik de afgelopen weken heb leren kennen. Deze kinderen hebben het ontzettend naar hun zin op het schooltje, hebben thuis niet veel pot te verteren, lijken gelukkig, leven in een land waar nog heel veel niet op orde is, hebben maar beperkte toekomstkansen en zijn ontzettend lief. Ze zijn om op te vreten en ik gun ze zoveel meer dan wat ze nu hebben. Maar ja, wat doe je eraan? Ik heb nu 4 weken geholpen om hun Engelse uitspraak een beetje beter te maken. Als ze goed Engels kunnen spreken neemt de kans op een goede baan aanzienlijk toe. Veel mensen hebben in Nederland tegen me gezegd dat ze het goed vinden dat ik dat ben gaan doen. En dat is ook wel zo, maar tegelijkertijd realiseer ik mij dat het een druppel op een gloeiende plaat is en dat het in geen enkele verhouding staat tot de rest van mijn leven. Of in verhouding tot het leven van deze kinderen. Er is zoveel meer nodig. En natuurlijk begrijp ik dat daar (veel) tijd voor nodig is en dat het nog generaties gaat duren voordat het minimum welvaartsniveau in Cambodja van een acceptabel niveau is. Maar wat doen wij eraan? Wat doe ik eraan? In de 50 jaar dat ik nu leef heb ik 4 weken deze kinderen geholpen. Dat is welgeteld 0,15% van de tijd dat ik leef. De overige 99,85% van mijn tijd ben ik bezig geweest met mijzelf, mijn gezin, mijn vrienden, mijn collega's en ga zo maar door. Waarom heb ik dit niet eerder en vaker gedaan? Waarom ben ook ik zo druk met mijn dagelijkse beslommeringen? Met een nieuwe racefiets, met het gras maaien, met carrière maken, met weet ik veel wat. Allemaal terechte vragen. Het blijkt maar weer eens dat ons leven zich toch voornamelijk afspeelt binnen een straal van enkele tientallen of honderden kilometers. En dan houdt het wel zo'n beetje op. Overigens is dat in Cambodja niet anders. Ze doen het daar met wat ze hebben en maken er mijns inziens meer dan het beste van. Ook al realiseren ze zich dat het beter kan en beter moet. Zeker voor hun kinderen. Ik heb het voorrecht gehad om een hele kleine bijdrage te leveren om het voor een aantal kinderen daar een beetje beter te maken. Ik vond het een prachtige ervaring om 4 weken lang onderdeel te zijn van het leven daar. Ik ga dit van mijn leven niet meer vergeten. En ik hoop dat het de kinderen goed gaat. Ieder kind verdient kansen op een mooie toekomst. En zeker deze kinderen gun ik dat van harte.

Geschreven door

Al 2 reacties bij dit reisverslag

mooi Marco

Johan Viergever 2019-11-12 17:29:47

Vele druppels maken samen een pannenkoek! Dit ga je echt nooit meer vergeten. Op de raarste momenten zullen momentjes van ondertussen “toen” naar boven komen. Leuk om alles mee te hebben kunnen lezen. Veel zo herkenbaar!

Esther 2019-11-14 20:52:12
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.