Ik besef me de laatste ritjes naar het schooltje meer en meer dat mijn 'avontuur' bijna ten einde is. Na vandaag nog maar 3 ritjes naar het schooltje (ik dacht dat het vrijdag een nationale feestdag is, maar dat is zaterdag) en dan is het klaar. Een rare gedachte. Een duale gedachte. Aan de ene kant zie dat 4 weken veel te kort is en dat ze iedere schooldag hulp kunnen gebruiken en aan de andere kant ga ik ook heel graag weer naar huis. Vanmorgen ben ik met groep D (de oudste kinderen) aan de slag geweest. Ik heb ze veel hardop laten lezen, waardoor ik goed kon horen hoe ze woorden uitspreken, waardoor ik ze weer kon helpen met het verbeteren van hun uitspraak. Daarnaast heb ik ze een soort van overhoord over wat ze hebben gelezen. Ik heb ze allerlei vragen gesteld over de tekst, die ze mochten beantwoorden. En dat deden ze best goed. Grappig om te zien dat de leraar ook meedeed met de uitspraakoefeningen. Als bijvangst hebben ze ook nog wat nieuwe woorden geleerd. Ik had van tevoren de leraar gevraagd om enkel in het Khmer te praten als ik daarom vroeg. Het is in die 2 uur amper voorgekomen, wat aangeeft dat de kinderen het Engels goed begrijpen. Over het algemeen gaan de lessen voornamelijk in het Khmer (ik denk wel zo'n 80-90% van de tijd). Ik ben aan het proberen de leraren ervan te overtuigen dat het beter voor de kinderen is om de gehele les (met af en toe een kleine uitzondering) in het Engels te doen. Dat zou de kinderen enorm helpen. Ik heb alleen nog niet het idee dat de leraren dit een geweldig idee vinden. Om uit te leggen wat een bonenstaak is ontkwam ik er niet aan om mijn tekenkunsten ten toon te spreiden. En voordat ik er erg in had, had ik ook het pad naar het kasteel en het kasteel zelf getekend. Het hielp in ieder geval bij het begrijpen van de moeilijke woorden. Ooit heb ik bij mijn opleiding tot pupillentrainer geleerd dat het altijd praatje-plaatje-daadje is. In dit geval volstond het praatje met het plaatje.

's-Middags heb ik geconverseerd met groep C en dat viel niet mee. Het napraatgehalte is in die klas heel erg hoog. Dus als ik een klein gesprekje met de eerste leerling had gehad, herhaalde de volgende leerling dezelfde vragen en antwoorden. Heel moeilijk om dat te doorbreken. Het lijkt erop dat ze te veel gedrild zijn met vaste zinnetjes. Ik kreeg daarom soms de gekste antwoorden en gekste vragen. Dat waren weliswaar goede zinnen, maar hadden niets van doen met het onderwerp waar we het over hadden. Dit is toch echt wel een dingetje of zeg maar gerust ding. Zeker bij deze groep. En het staat in schril contrast met groep D, waar prima mee te converseren is.

Ik ben inmiddels niet meer onder de indruk van het verkeer en de chaos. Het gaat volledig aan me voorbij als we van en naar het schooltje rijden. Toch valt mij af en toe nog wel het één en ander op. Zoals een scooter met daarop 5 (!) mensen (3 volwassenen, 2 kinderen en een baby), uitpuilende busjes (ongelofelijk hoeveel mensen er in een klein busje kunnen) en overbeladen vrachtwagens, busjes en aanhangers. Om meer lading in een busje te krijgen doen ze de achterklep omhoog en leggen ze een hele lange balk op de bodem. Deze steek ongeveer 1-2 meter uit. Daar kun je dan weer van alles op zetten, zoals een scooter en weet ik niet wat. Ook brommers met aanhangers zijn soms ongelofelijk beladen. Het lijken net mieren die 10-50 keer hun eigen gewicht aan het vervoeren zijn.

Vanavond in de hypermarché om de hoek een lekker stuk pure chocolade met noten gekocht. Was ik wel even aan toe. Net als aan een frikandelletje. Maar ja, die hebben ze hier niet.

Geschreven door Marco.goovers.op.reis