Morgen begint het echte werk en dus is vandaag voor even de laatste dag dat ik de toerist uit kan hangen. En dus ben ik redelijk vroeg opgestaan. Om 07:30 uur ging mijn wekker en om 08:00 uur zat ik aan mijn schaaltje met fruit. Gisteren had ik gezien dat het het beste is om 's-morgens het Royal Palace te bezoeken vanwege de stand van de zon (mooiere foto's). En aangezien het paleis 's-morgens van 08:00 tot 11:00 uur open is, leek het mij verstandig om op tijd ernaar toe te gaan. Om 08:30 uur werd ik door de tuktuk netjes voor de poorten afgezet, maar ... gesloten! Nu moet ik zeggen dat ik gisteren niet had aangekondigd dat ik vandaag zou komen, maar de koning had mij ook niet laten weten dat hij deze morgen had uitgekozen voor een (zeer) uitgebreide bidceremonie, waarvoor het paleis was gesloten. En dus viel mijn bezoek in het water. Volgende keer eerst maar een belletje doen of het schikt. Niet ver van het paleis zou een mooi complex moeten staan, dat Wat Ounnalom heet. En dat stond er. Werkelijk prachtig. De foto's spreken wel voor zich. In de tempel werd wat gemusiceerd en heel veel wierook opgebrand. Vervolgens ben ik via een zeer drukke lokale markt (het wemelt ervan) doorgelopen naar Wat Phnom. De zon brandde er lekker op los en ik besefte mij opeens dat ik mijn hoofd vergeten was in te smeren. Ik moet zeggen, dat voelde niet zo goed (letterlijk en figuurlijk). Dus besloot ik om na de Wat Phnom te hebben bezocht lekker naar het guesthouse te gaan om te beginnen met knippen (nog niet alle domino en memory spellen zijn geknipt). Een leuk werkje voor de zondagmiddag. In het guesthouse heb ik een eenvoudige doch voedzame maaltijd genuttigd.

Het knippen is best wat werk, dus na een halfuurtje heb ik besloten om iedere dag een spel te doen (ik heb er negen). Helpt me een beetje door de avond heen, want er zijn niet veel gasten in het guesthouse. Om 15:30 uur stond Kimlay op de stoep, of beter gezegd klopte hij op mijn deur. Hij heeft me verteld wat er van mij wordt verwacht (enige zenuwen spelen nu toch wel een beetje op) en wat de do's en dont's zijn. Nu bleek dat mijn korte broeken te kort zijn!? Dus ik na het gesprek met gezwinde spoed naar de Russische markt. Dat had ik beter niet tegen de tuktuk chauffeur kunnen zeggen. Het is niet dat ik me onveilig voelde, maar laat ik zeggen dat hij lekker doorreed. Bij de Russische markt aangekomen bleek deze aan het sluiten te zijn. De broeken die ik zag waren niet in mijn maat en na een half uur heb ik de hoop maar opgegeven. Nu zei Kimlay nog wel dat het niet een probleem hoefde te zijn, maar ik wil mij zoveel als mogelijk schikken in dat wat hier gebruikelijk is. Met Kimlay nog een interessant gesprek gehad over de staat van Cambodja, de regering, de invloed van de Chinezen en de corruptie die nog te veel plaats vindt. Overigens was de tuktuk chauffeur die mij naar de Russische markt bracht Paul. En voor de goede lezer, dat is inderdaad diegene die mij van het vliegveld heeft afgehaald. Hij brengt mij morgen en alle werkdagen daarna naar en van de school. Bij terugkomst van de Russische markt stonden de tuktuk chauffeurs een biertje te doen in de buurt van het guesthouse en werd ik door Paul uitgenodigd om ook een biertje mee te doen. Ik heb maar 'ja' gezegd. Was vreselijk leuk. Ze vertelden honderduit en wilden van alles van mij weten. Waar ik wel enige vrees bij heb is de staat waarin ze straks met hun tuktuk weer naar huis gaan (of waar dan ook naartoe), want er waren er een paar bij die eerder achteruit naar huis gaan rijden dan vooruit. Ik heb het bij 1 biertje gehouden. Verstandig, hè? Met Paul afgesproken dat hij mij morgen om 7:45 uur oppikt en om 15:30 uur weer ophaalt. Het ritje duurt 45-60 minuten (afhankelijk van de verkeersdrukte). Ik ben wel benieuwd of het alleraardigste meisje dat het eten in het guesthouse verzorgd heeft begrepen dat ik om 07:15 uur wil ontbijten en mijn lunch mee wil nemen. Als Google Translate goed haar werking heeft gedaan komt het allemaal goed (en anders ook wel).

Vanavond gegeten bij een chinees restaurant, waar er heel veel van zijn. Eten was prima, maar ook hier weer een taaldingetje. De serveerster kon enkel chinees. En ook hier en eerder op de dag, is het mij niet gelukt om te betalen met het 5 dollarbiljet met een klein scheurtje. Ik heb zo'n vermoeden dat dit biljet mij de gehele tijd hier in Cambodja gaat vergezellen. Ik denk overigens dat het meisje van het guesthouse mij niet helemaal begrepen heeft. Toen ik 'thuis' kwam kreeg ik een lege plastic zak van haar. En een vriendelijke glimlach. Wat moet ik nu met die plastic zak? Of zou ze die hebben gegeven, zodat ik morgen mijn lunch ermee kan vervoeren? Ik ga het morgen zien.

Ja, morgen. Dan is het zover! Dan begint mijn avontuur, want zo voel ik het, pas echt. Mijn eerste dag op het schooltje. Ik ben enorm benieuwd. Ik hoop dat ik een goede bijdrage kan leveren. Het is mooi dat ik wat van de cultuur en natuur van Cambodja proef, maar de belangrijkste reden dat ik hier ben is om het een beetje beter voor de kinderen te maken. Over beetje beter gesproken, een ieder die een gift heeft gedaan wil ik nogmaals bedanken. Gisterenavond liet st. Beetje Beter mij weten hoe verguld ze ermee zijn. Ook namens st. Beetje Beter enorm bedankt!

Geschreven door Marco.goovers.op.reis