Eindelijk is het dan zover. Vandaag ga ik starten op het schooltje. Ik heb me er allerlei dingen bij voorgesteld en tegelijkertijd weet ik nog steeds niet wat ik mij er bij voor moet stellen. Ik ben nieuwsgierig en een beetje zenuwachtig tegelijk. Om 07:45 uur zijn we (mijn maat Paul en ik) vertrokken met de tuk tuk voor een ritje van 45 minuten. Het blijft voor mij fascinerend hoe het verkeer hier gaat. Het is vergelijkbaar met Vietnam. Het is een georganiseerde chaos. Er lijken geen regels te zijn, iedereen rijdt (ogenschijnlijk) door elkaar, lijkt zijn eigen regels te hebben en toch wordt er niemand kwaad. Men accepteert dat de ander er nog net even voorschiet, nog net even via de berm rechts passeert of tegen de richting in rijdt (kan gebeuren). Alle credits naar Paul die een neusje voor de gaatjes lijkt te hebben en daardoor er net nog even voor schiet. Het lijkt een sport te zijn, want ik heb niet echt het idee dat we hier heel veel tijd mee winnen. Maar het is wel leuk! En dat is ook wat waard.

Hoe dichter we bij de school kwamen hoe slechter de wegen werden. Het laatste stuk was er wel teerweg, maar deze was in erbarmelijke toestand (naar onze maatstaven) en er waren hele stukken waar geen asfalt was en de tuktuk alle kanten op hobbelde. Het laatste stukje was door de modder, want door de enorme regenbuien van de afgelopen nachten (overdag geen druppel) stonden hele stukken onderwater. Aangekomen bij het schooltje oogde het gelijk vrolijk. Er staan leuke tekeningen en teksten in verschillende kleuren op. Ik hoorde direct allerlei kinderen vanuit de verschillende klassen luidkeels zinnetjes opdreunen. Na kennisgemaakt te hebben met de leraren heb ik een rondgang door de 5 in leeftijd oplopende groepen gedaan en heb ik overal een les bijgewoond. De eerste groep is de dagopvang. Kinderen komen hier om te spelen, zodat pappa en mamma kunnen gaan werken. Er wordt heel voorzichtig geprobeerd om ze met het Engels kennis te laten maken, maar hier lijken sommigen nog net wat te jong voor. De tweede groep is druk bezig met woordjes aan elkaar te smeden. Ik wordt door hun het hemd van het lijf gevraagd. "Do you like juice", "do you like snakes", "do you like ..." en als ik hetzelfde aan ze terug vraag antwoorden ze netjes met "Yes, I like ...". Ik merk al gelijk dat het mij (heel) veel moeite kost om ze te verstaan en dat ik enige creativiteit nodig heb. Ze zijn heel goed in staat de klemtoon te verleggen en tegelijkertijd klinkers anders te laten klinken. Best knap. Mij lukt dat pas na heel veel oefenen en dan breek ik er nog mijn tong over. Naarmate de dag vordert versta ik ze steeds een beetje beter. Dat ze hulp kunnen gebruiken bij hun uitspraak, dat wist ik wel, maar werd mij vandaag keer op keer bevestigd. Voor de leraren soms ook best lastig, omdat zij ook niet altijd weten hoe een bepaald woord wordt uitgesproken. Voor de oudere groepen geldt eigenlijk hetzelfde. Zij hebben overigens best een aardige woordenschat. Maar hebben nog niet altijd de moed om het hardop uit te spreken (want wie weet doe je het wel niet goed ten overstaan van de hele klas). Ik had al in de stad gezien dat er zo links en rechts best wat gegokt wordt en dat doen de kinderen ook. Ze geven soms een antwoord in de hoop dat het goed is. En als het niet goed is. geven ze het volgende antwoord, want misschien is dat antwoord wel goed. En zo niet, dan het volgende antwoord. Wel merkte ik dat ze het goed willen doen en in staat zijn om het goed te doen. Want als ik een voor hun lastig uitspreekbaar woord bleef herhalen en zij nazeggen, klonk het uiteindelijk best okay. Nu alleen nog maar dit ene woordje 1.000 keer herhalen.

Tussen de middag werd ik uitgenodigd om rondom het schooltje wat mee te gaan scooteren, zodat ik weet hoe de omgeving eruit ziet. Het heeft mij een mooi beeld daarvan gegeven. Het is best anders dan waar ik verblijf. Hier is meer armoede en meer natuur. Ik heb rijstvelden gezien en waterpartijen met lotusbloemen en veel arbeidsintensieve bedrijfjes. Want dat zie je overal, mensen die een eigen 'winkeltje' hebben en zo wat geld bijeen proberen te sprokkelen.

Op de terugweg heb ik de tijd gehad om eea de revue te laten passeren, want het was zo druk dat we er 5 kwartier over hebben gedaan. De leraren doen heel erg hun best, evenals de leerlingen. Er wordt weliswaar uit een boek les gegeven, maar ik heb niet het idee dat er een heel lesprogramma achter zit. En dat kan ook niet, want dan heb je een enorme organisatie nodig en scholing en bijscholing voor leraren. In Nederland is dat er, maar je kan Cambodja niet met Nederland vergelijken. Wel ben ik nu al de mening toegedaan dat st. Beetje Beter heel goed werk doet. Doordat kinderen Engels spreken worden hun kansen op een (betere) baan echt vergroot. In Nederland klagen we wel eens over het onderwijs dat het achterloopt, maar jongens laten we ons gelukkig prijzen met wat wij onze kinderen aan onderwijs kunnen bieden. Ik heb het boek voor de oudste groepen meegenomen en ga mij morgenochtend voorbereiden. Ik heb er zin en denk dat ik de leerlingen en ook de leraren met hun uitspraak weer een stapje verder kan helpen. Dit ga ik waarschijnlijk 3 dagen in de week doen en de andere 2 dagen probeer ik wat leven te blazen in de computerlessen.

In totaal heb ik zo'n 40 van deze ritjes naar en van de school te maken en ik denk eigenlijk dat het niet heel goed voor mijn gezondheid is. De uitlaatgassen zijn overal erg aanwezig en het stof dwarrelt gedurende de rit lekker op mij neer. Toen ik thuis was gekomen dacht ik dat ik wat was bijgekleurd deze dag, maar na het douchen was ik mijn nieuw opgedane kleur alweer kwijt. Nog maar 38 ritjes te gaan!

Overigens is mij verteld dat ik morgen alweer vrij ben. Ik dacht dat dat was omdat ik vandaag zo hard had gewerkt, maar nu kom ik er net achter dat morgen een nationale feestdag is. Wijlen koning Norodom Sihanouk wordt namelijk herdacht. Ik denk dat ik er maar een indrukwekkende middag van ga maken en de killing fields ga bezoeken. Het schijnt echt enorm indrukwekkend te zijn. Ik ga het beleven.

Geschreven door Marco.goovers.op.reis