Vandaag was mijn eerste les aan 'mijn' klas. Best spannend. Voor de leerlingen, maar nog meer voor mij. Maar voor het zover was zou ik eerst uitspraaklessen doen met enkele kinderen van Groep D (groep E is de jongste en dan loopt het op naar B). Met de nadruk op 'zou', want aangekomen bij het schooltje bleek dat er uitval was van één van de leraren. Ze was er niet, en geen van de andere leraren wist van iets. Kan gebeuren zullen we maar zeggen. Of ik dan maar haar klas wilde doen. Dat overviel me enigszins, hoewel de vraag mij ook weer niet verbaasde. En weg voorbereiding. Gelukkig bewaar ik al mijn aantekeningen van mijn lessen en kon ik terug pakken op iets wat vorige week best wel goed ging. Althans, ik vond dat het goed ging en ik leidde dat af aan het enthousiasme van de leerlingen. Maar misschien zijn we altijd wel zo enthousiast. Enfin, de les ging best okay en zeker het spelletje met de flashcards vonden ze erg leuk.

Na de middagpauze was het dan zover. Het begin was erg stroef. Ik had bedacht dat het wel leuk was voor de kennismaking dat ze allerlei vragen aan mij mochten stellen, maar ze bleven mij aankijken en hielden de kaakjes stijf op elkaar. Geen enkele reactie. Het zou kunnen dat ze me niet begrepen, maar gezien hun woordenschat zouden ze toch wel wat van mijn Engels moeten kunnen verstaan. Toen maar wat onderwerpen op het bord geschreven waarover ze me konden bevragen (zoals familie, leeftijd, huis, hobby's) en toen kwamen de eerste vragen. Gelukkig, ze begrepen mij. Vervolgens heb ik hun bevraagd over dezelfde onderwerpen. Ze zijn klaarblijkelijk niet gewend om Engels met de leraar of met elkaar te praten. Wel om de opdrachten uit het boek te doen. Die doen we ook, maar ik wil vooral dat ze hardop Engels praten en lezen. En dus hebben we het tweede uur een begin gemaakt met het boek "Jack and the beanstalk". Als ze hardop voorlezen fluisteren ze bijna, terwijl als we iets klassikaal doen, schreeuwen ze bijna de pannen van het dak. Ik hoop dat ik hier de komende 3 weken wat verandering in kan brengen. Ik gun ze het zo dat ze beter Engels spreken. En ik gun ze zo dat hun kansen op een betere toekomst worden vergroot. Ik moet zeggen, het was vandaag hard werken voor me. Het zou me niet verbazen als ik na de lessen van vandaag een kilootje lichter ben geworden. De temperatuur hielp ook niet heel erg. Die was en is dusdanig, dat we in Nederland zouden spreken van een permanente hittegolf.

Iedere ochtend en middag als ik naar het schooltje of mijn hostel wordt gebracht rijden we ergens langs een enorm bouwterrein. Geen idee wat er wordt gebouwd, maar vanmiddag viel me op de terugweg ineens op dat er op het bouwterrein allerlei golfplaten schuurtjes staan. Dat blijken huisjes te zijn van mensen die daar voordat de bouw begon woonden en nog wonen, maar binnenkort echt weg moeten. Er wordt gewoon iets gebouwd op de plek waar zij wonen. Morgen op de terugweg ga ik aan Paul vragen of we even kunnen stoppen. Ik wil daar toch wel eens rondkijken. Ergens halverwege heb ik Paul en mijzelf getrakteerd op sugarcane juice. Grappig hoe dat wordt gemaakt. Ogenschijnlijke droge houten stokken worden door een wringer gehaald, het sap wordt opgevangen et le voilá.

Bij dit verslag zitten weinig foto's. Simpelweg omdat ik er vandaag amper heb gemaakt. Foto's van het schooltje en van de kinderen heb ik tot nu toe expres nauwelijks gemaakt. Ik vond het namelijk niet zo netjes om daar, gelijk na aankomst, allerlei foto's te gaan maken. Maar wees niet ongerust. Ik ga dat nog wel doen. Want ook al weet ik nu al dat ik deze maand op het schooltje nooit ga vergeten, ik vind het ook wel leuk om wat beeldmateriaal ervan te hebben. En zeker van het ritueel aan het begin van de les. "Good moning techuuuuuu, how a you today?".

Geschreven door Marco.goovers.op.reis