Vanmorgen had ik een afspraak met een Nederlander die sinds een paar maanden in Phnom Penh woont (en daar nog 2 jaar blijft wonen) en zich nu ook aan het inzetten is voor st. Beetje Beter. Hij komt uit het onderwijs en met hem heb ik allerlei zaken doorgesproken. Was fijn om te doen en donderdag komt hij ook naar het schooltje, zodat we met z'n allen (dus met de leraren) wat afspraken kunnen maken hoe we het gaan doen. Morgen ga ik in ieder geval al voor de groep staan en zal ik vooral proberen gesprekken met de leerlingen te voeren over alledaagse onderwerpen. Want van praten en horen praten leer je het meest. Ik kan dan tevens voorzichtig wat werk maken van hun uitspraak. Ik ben benieuwd of we met elkaar een gesprek op gang krijgen.

Na het gesprek heeft Paul mij afgezet bij de Killing Fields en daarna bij het Tual Sleng Genocide museum. Ik had al van alles gelezen over de geschiedenis van Cambodja en dan met name over het regime van Pol Pot (Rode Khmer), maar als je dan op de Killing Fields staat word je toch wel erg stil. Iedereen is daar overigens stil. Ongelofelijk wat er allemaal is gebeurd. Zo is er een boom waar babies en kleine kinderen bij hun voeten werden gepakt en met hun hoofd tegen deze boom werden geslagen, zijn er graven van 10 bij 5 meter waar per graf 450 lijken zijn gevonden, is er een gevangenis waar mensen op de meest gruwelijke manieren dood zijn gemarteld en ga zo maar door. Ik vond het onbeschrijfelijk en heb er geen woorden voor. Ik ga er ook maar niet naar zoeken. Soms kan een stilte oorverdovend zijn. En dat was ie daar en dat was ie op de terugweg.

...

Thuis gekomen had ik niet veel tijd om te eten, want de wedstrijd wacht waarschijnlijk niet op mij. En dus heb ik een baguette gekocht bij een stalletje en heb ik er thuis met Fred & Ed lekker van genoten. Bij het stadion aangekomen was ik niet de enige. Er waren officieel 43.000 Cambodjanen, maar aangezien er per zitplaats gemiddeld anderhalve Cambodjaan zat, schat ik in dat er zo'n 50-60.000 toeschouwers waren. Zoals gezegd was ik niet alleen, wel was ik de enige blanke, maar daar raak ik inmiddels wel aan gewend. De Cambodjanen overigens niet, gezien de reacties die ik ook nu weer kreeg. Ik had ook het idee de oudste daar te zijn. Het viel me ineens op hoe weinig oudere mensen er aanwezig waren. En eigenlijk is dat in het straatbeeld ook. Gevolg van het regime van Pol Pot. Het was geweldig om te zien hoe enthousiast het publiek is. Afgelopen donderdag verloor het Cambodjaans elftal met 14-0 van Iran en toch zat het stadion dus (over)vol. En een gejuich als Cambodja over de middellijn kwam! En een gejuich als de keeper een bal tegenhield! Of iemand een duel won! Er werd zelfs een triomfmuziekje gespeeld als Irak scoorde. En dat deden ze. Vier keer. Eindstand Cambodja - Irak: 0-4. Je begrijpt dat ik zwaar teleurgesteld huiswaarts ben gekeerd.

Geschreven door Marco.goovers.op.reis